Requiem i Elegy podejmują opowieść trzy lata później i ukazują czynniki, które w ostatecznym rozrachunku wiodą do międzykontynentalnej...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Z każdą książką poznajemy coraz większą część dziejów, coraz więcej tajemnic wydobywanych jest na światło dzienne, a relacja rozwija się niczym rapsodia.
Akcja minipowieści zamieszczonej w tej antologii rozgrywa się w Trzecim Wieku i stanowi kronikę zniszczenia Serendair, przedstawiając historię tych, którzy pozostali na wyspie po exodusie.
Próg
Elizabeth Haydon

Dwa wieki temu skazana na zagładę wyspa Serendair przetrwała kataklizm, gdy płonąca gwiazda, znana później jako Śpiące Dziecko, spadła z nieba do morza, niszcząc znaczną część wybrzeża, ale oszczędzając ziemie położone w głębi lądu. Tym razem, gdy śpiące przez wieki pod falami Dziecko wykazuje oznaki ożywienia, ziemia i woda przygotowują się na jego przebudzenie, a mający zdolność prorokowania król wyspy Gwylliam doznaje wizji unicestwienia Serendair w drugim kataklizmie.
Niemal wszyscy opuścili Serendair – Nainowie z gór na północy, Lirinowie z lasów i równin w środkowej części wyspy oraz ludzie – trzema wielkimi flotami ze swoim królem na czele, aby odbudować cywilizację na innym kontynencie. W oczekiwaniu na koniec pozostali niedowiarkowie, głupcy, uparci, zrezygnowani i kilka dusz naprawdę szalonych.
Z rozkazu króla stacjonował tam też jeszcze mały oddział wojskowy, aby utrzymać porządek, zapewnić bezpieczeństwo tym, którzy zostali, oraz zachować nienaruszony choć strzęp królewskiej władzy, na wypadek gdyby do drugiego kataklizmu nie doszło. Chociaż i tak skazani są na zagładę, nie potrafią przewidzieć, co może się wydarzyć, gdy człowiek stanie na progu między życiem a śmiercią.
Oto opowieść o nich, dotąd nie znana światu.

Gorąca para wodna unosiła się tuż nad powierzchnią morza, tak że wydawało się ono spokojne i ciche jak mglisty poranek. Nad północnymi wyspami jest dzisiaj więcej pary wodnej, pomyślał Hector. Osłaniał oczy przed rażącym blaskiem stojącego w zenicie słońca, które odbijało się od marszczonej falami powierzchni, oślepiając swoją intensywnością. Zdecydowanie więcej, stwierdził.
Zerknął na prawo, gdzie stał wpatrujący się w nieprzeniknioną mgłę Anais. W srebrzystych oczach przyjaciela dostrzegał jak zawsze spokój i refleksję; od dzieciństwa rzadko zmieniały wyraz. Hector wiedział, że i on zwrócił uwagę na gęstniejącą mgłę.
Przez chwilę jeszcze obserwował unoszące się smugi mgły, po czym wstał i wytarł rękawem pot z czoła, nie odrywając wzroku od pary wodnej.
– Ciągle nie potrafisz dostrzec, jak się to nasila, Sevirymie? – zapytał dla żartu. Wiedział, jaka będzie odpowiedź młodego żołnierza.
– Moim zdaniem od wczoraj nic się nie zmieniło – odparł Sevirym bez namysłu. – Od przedwczoraj też.
Jarmon, ponad dwa razy starszy od nich, przestał osłaniać ręką oczy i zniecierpliwiony westchnął ciężko.
– I będzie się tak przy tym upierał, dopóki fale nie zaleją mu ust, a morze nie zamknie się nad głową – powiedział. – Wzrok ma doskonały, ale jest ślepy jak kret. Hectorze, nie pytaj go już o to. Wystawia na ciężką próbę tę odrobinę cierpliwości, jaka mi jeszcze została.
Sevirym splunął w morze i wstał, żeby pójść za Hectorem, który obrócił się i wolnym krokiem oddalał od opuszczonego nabrzeża.
– Nie mam złudzeń, Jarmonie, bez względu na to, co ci się wydaje – mruknął. – Po prostu nie widzę powodu, by uznać nieuchronność zagłady. Może wizja króla była błędna albo niewłaściwie ją zinterpretował. A może Śpiącemu Dziecku przeznaczone jest się przebudzić, ale woda nie pochłonie całej wyspy. Przecież nie doszło do tego nawet wtedy, gdy gwiazda spadła na Ziemię. Na pewno stracimy część wybrzeża, ale jeśli przeniesiemy się na wyżej położone tereny, jak kazaliśmy zrobić innym...
– Upraszam was, przestańcie – powiedziała Cantha.
Oschłość jej ochrypłego głosu przedarła się przez wiatr, a Sevirym zamilkł natychmiast. Cantha odzywała się rzadko, jakby mówienie sprawiało jej ból. Trudno było jej nie usłuchać, bez względu na to, co powiedziała.
Hector zatrzymał się i obrócił, żeby po raz pierwszy, odkąd sięgał pamięcią, uważnie przyjrzeć się swoim towarzyszom, czworgu całkowicie różnych ludzi, których łączyło tylko jedno – wszyscy dobrowolnie złożyli w ofierze resztę swego życia i zostali na wyspie, pomagając mu w tej daremnej misji.
Był zaskoczony tym, jak bardzo zmienili się fizycznie od odpłynięcia flot, ale jeszcze bardziej wstrząsnął nim fakt, który aż do tej pory umykał jego uwagi. Broda Jarmona, przez całe życie w słynnym odcieniu przypalonej czerwieni, posiwiała tak bardzo, że zlewała się z mgłą, w której stał, a ciało Canthy, zawsze szczupłe i ciemne jak cień, wychudło tak mocno, że pozostało z niego niewiele więcej niż szept wiatru. Wpatrywała się w niego przez mgłę bez mrugnięcia, a miała taką siłę woli, że wypełniała przestrzeń, którą kiedyś zajmowało jej ciało.
Sevirym wbił wzrok w ziemię. Na twarzy miał wypisane, jak bardzo zabolały go słowa Canthy. Ledwo wyrósł z wieku chłopięcego, gdy bez namysłu związał swój los z Hectorem, i choć przez te ostatnie pięć miesięcy postarzał się o dwadzieścia lat, ciągle miewał napady idealizmu, które burzyły spokój Jarmona. Z każdym rozczarowaniem, z każdą naganą kogoś starszego życie zdawało się coraz bardziej z niego uchodzić, co go w widoczny sposób postarzało.