Masz już dziewczynę?
- Nie. Myśli pan, że naprawdę?
- Bezsprzecznie. Młodszy zaśmiał się.
- Może... Może powinienem spróbować...
- To .naprawdę miła dziewczyna - ciągnął starszy. - Znam ją od lat. Zaczęła jako stenotypistka, a potem pracowała przy inwentaryzacji i dość szybko awansowała na sekretarkę księgowego. Ma głowę na karku.
- Nie tylko - dodał młodszy. Obaj wybuchnęli śmiechem.
Po chwili milczenia starszy zapytał:
- Kiedy byłeś za granicą, bywało gorąco?
- Byłem parę razy w ogniu walki. Wie pan, tam zawsze było ciemno i trzeba było się ostrzeliwać. Nie miałem pojęcia, czy w kogoś trafiam. Wszyscy byliśmy cholernie wystraszeni. - Uśmiechnął się. - Zresztą, nie było aż tak źle. A u pana?
- W Korei było okropnie, jak diabli. Wam przynajmniej nie zamarzały jaja. Ale najstraszniejszą akcją, w jakiej kiedykolwiek brałem udział, była obłąkańcza pogoń za facetami, którzy napadli na sklep monopolowy. Uciekali corvetą, a ja jechałem moim samochodem. Na prostej mogłem ich złapać, ale za każdym razem, kiedy braliśmy zakręt, wrzucali niższy bieg i oddalali się. Na liczniku miałem chyba ze sto dwadzieścia. Do diabła, niemal poczułem ulgę, kiedy obrócili się w miejscu i ja oraz paru chłopaków ze stanowej zaczęliśmy do nich strzelać. Kule stukały dokoła, ale w końcu dobrałem się do nich i opanowałem sytuację.
Bobby pokiwał głową i obaj roześmieli się.
- Człowiek tam szybko dorośleje - roześmiał się Howard. Wyhamował przed frontem banku.
- Idziemy, tylko wezmę spluwę.
- Jeśli pan nie miałby nic przeciwko temu, panie Howard, to ja bym wolał trzymać broń.
- Coś nie tak?
- Po prostu nigdy nie miałem w ręku takich pieniędzy i ponoszą mnie nerwy. Pewniej bym się czuł z bronią.
- Żaden problem. Ale następnym razem, mały, ty będziesz targał te worki, nie ja. - Starszy zaśmiał się.
Młodszy skinął głową, uśmiechnął się i załadował magazynek. Potem odpiął pasek kabury od rewolweru.
- Na ogół nie bawię się w te ceregiele - powiedział starszy. - Wszystko, co mamy zrobić, to wyładować worki, umieścić je na wózku, zawieźć do skarbca, podpisać papiery i już nas nie ma.
- Ale na kursie przygotowawczym, panie Howard, na procedurę kładli duży nacisk.
- Wiesz co, mały? Tym razem zrobimy dokładnie tak, jak to mówią w książkach. Zobaczysz, że to kaszka z mlekiem. No, dobra. Strażnikiem w banku jest Ted Andrews. Były gliniarz z Frisco, który dostał w nogę kilkanaście lat temu. Nie wiem, czy masz coś przeciwko czarnym, ale to porządny facet, więc zachowuj się uprzejmie.
- Tak jest.
- Namów go, żeby ci kiedyś opowiedział parę historyjek. Może cię sporo nauczyć jak być policjantem. Jak to naprawdę jest.
- Tak jest.
Starszy konwojent odpiął pasek od kabury pistoletu.
- W porządku. - Uśmiechnął się. - Zgodnie z przepisami.
Przez chwilę badawczo lustrował ulicę przez przednią szybę, potem po­prawił zewnętrzne lusterko, żeby lepiej widzieć, co się dzieje za furgonetką.
- Lewa strona czysta.
- Prawa strona czysta.
- Wychodzę. Ty mnie ubezpieczasz.
- Tak jest.
Starszy mężczyzna wysiadł i przeszedł na drugą stronę samochodu.
- W porządku, ubezpieczam cię.
- Wychodzę.
Młodszy wysiadł, trzymając broń w pogotowiu.
- Idę na tył - oznajmił starszy.
- Jesteś bezpieczny. Widzę strażnika, jak do nas idzie.
- Drzwi otwarte. Wyjmuję pieniądze. Są już na wózku.
- Ubezpieczam. Możemy iść.
- Okay, synu. Idziemy.
Starszy mężczyzna, z rewolwerem w jednej ręce, drugą pchając wózek z trzema torbami z pieniędzmi, wszedł w drzwi banku. Rozejrzał się i już zaczął kiwać na zaprzyjaźnionego z nim strażnika, kiedy zobaczył, że znajdujący się w środku, niewysoki, czarnoskóry mężczyzna wyraźnie zmie­rza w jego kierunku. Nie zdążył nawet pomyśleć i zastanowić się, tylko krzyknął instynktownie:
- Chyba mamy kłopoty!
Młodszy konwojent szybko się odwrócił i spostrzegł, jak drugi czarny wyłania się zza rogu i zatrzymuje jakieś sześć metrów przed nim, sięgając po coś w zanadrze.
Czyżby naprawdę to się stało? - przemknęło mu przez myśl. Ale z gardła wyrwało mu się:
- Uwaga! Wy tam! Stać!
Czarny na ulicy zlekceważył rozkaz. Wyciągnął spod płaszcza przeciwdesz­czowego rewolwer i wycelował prosto w strażnika. To niemożliwe, pomyślał ochroniarz. A potem wrzasnął:
- Broń!
W tym samym momencie powietrze rozdarł grzmot wystrzału. On także wypalił, chowając się jednocześnie za furgonetkę. Ale nie był dość szybki i błyskawica z rewolweru Kwanziego poraziła go w udo. Krzyknął:
- Trafił mnie! Trafił! Lekarza! Lekarza! O Boże! Panie Howard! Pomocy! Lekarza!
Starszy konwojent nie odwracał się jednak, próbując za wszelką cenę wepchnąć wózek do środka. Kiedy zobaczył pistolet w ręku czarnego mężczyzny zachodzącego go od przodu, wyciągnął swój. Ale kula trafiła go, zanim usłyszał odgłos strzału. Poczuł jakby potężna pięść uderzyła go w pierś i runął do tyłu roztrzaskując szkło w drzwiach wejściowych. Mgliście dotarło do niego, że musiało stać się z nim coś strasznego. Zdziwił się, że prawie nie może oddychać. Nie rozumiał, skąd się wzięła krew jaką przesiąkała na piersi jego koszula.
Sundiata, celując teraz w kasjerów, próbował zlokalizować strażników bankowych. Wokół panował hałas i panika.
W rogu banku Emily wyciągała spod płaszcza pistolet. Zawadziła o kie­szeń, niemal wypuszczając go z ręki. Zaczęła krzyczeć:
- Stać! Stać! Nie ruszać się! - I ona rozglądała się za strażnikami.
Bill, wymachując pistoletem w kierunku urzędników, również wrzeszczał:
- Nie ruszać się! Nie ruszać się!