To był doprawdy zupełnie niezwykły widok, gdy ten wielki, gruby mężczyzna o apoplektycznej twarzy wisiał głową na dół i próbował dostać się z sufitu na...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Ta recepta… — powtórzył. — Za bardzo skuteczna.
— Jak to?
— Niemal zupełna utrata wagi. Wreszcie, nareszcie zrozumiałem.
— Na Jowisza! Pyecrafcie — rzekłem — panu potrzebne było lekarstwo na otyłość. Ale pan zawsze nazywał to wagą. Zawsze pan to nazywał wagą.
Nie wiadomo czemu sprawiało mi to jakąś ogromną przyjemność. Całkiem lubiłem Pyecrafta w tej chwili. — Pomogę panu — powiedziałem, wziąłem go za rękę i ściągnąłem na dół. Wierzgał nogami, usiłując utrzymać się na podłodze. Zdawało mi się, że niosę flagę podczas wichury.
— Ten stół — rzekł i pokazał palcem — jest z solidnego mahoniu i bardzo ciężki. Niech mnie pan pod niego wepchnie.
Zrobiłem, jak chciał. Podskakiwał pod blatem niczym wieziony balon, a ja stałem na dywanie obok kominka i prowadziłem z nim rozmowę. Zapaliłem papierosa.
— Niech mi pan opowie — zachęcałem — jak się to właściwie stało?
— Zażyłem lekarstwo — odparł.
— Jaki miało smak?
— Ach, obrzydliwość!
— No, wyobrażam sobie. Wszystkie te lekarstwa są takie. Czy brało się pod uwagę poszczególny składnik, czy całość leku albo też jego skutki, prawie wszystkie lekarstwa mojej prababki wydawały mi się co najmniej nie zachęcające… Co do mnie…
— Najpierw wziąłem odrobinę…
— I co?
— A ponieważ po godzinie było mi jakoś lepiej i poczułem się lżejszy, postanowiłem więc zażyć cały łyk.
— Mój drogi Pyecrafcie!
— Byłem zbyt pewny siebie — wyjaśnił. — A potem stawałem się coraz lżejszy i lżejszy… i coraz bardziej bezradny, jak pan widzi. — Wpadł nagle we wściekłość. — I cóż, u licha, mam począć? — pytał.
— Wiadome jest tylko to — odparłem — czego pan nie powinien robić. Jeżeli wyjdzie pan na dwór, będzie się pan wznosił coraz wyżej i wyżej — wykonałem odpowiedni ruch ręką. — Trzeba będzie posłać za panem Santos–Dumonta*, aby pana ściągnąć na dół.
— Myślę, że to z czasem przejdzie?
Potrząsnąłem głową. — Nie sądzę, aby można było na to liczyć — odparłem.
Wtedy po raz drugi wpadł we wściekłość, kopał pobliskie krzesła i walił w podłogę. Zachowanie się jego było takie, jakiego można się było spodziewać po korpulentnym, dogadzającym sobie mężczyźnie, który znalazł się nagle w trudnej sytuacji — to znaczy okropnej! O mnie i mojej prababce wyrażał się z najwyższym brakiem szacunku.
— Wcale pana nie prosiłem o zażywanie tego leku — rzekłem.
I wspaniałomyślnie puszczając płazem obelgi, którymi mnie zasypywał, zasiadłem w fotelu i począłem doń przemawiać rozsądnie, po przyjacielsku.
Wykazałem mu, że wpadł w tarapaty z własnej winy i że rezultaty tego noszą na sobie piętno jakiejś poetyckiej sprawiedliwości. Jadł za dużo. Zaprotestował i przez chwilę dyskutowaliśmy na ten temat.
Stał się krzykliwy i rozdrażniony, więc poniechałem tej lekcji. — A poza tym — rzekłem — zawinił pan, nie nazywając rzeczy po imieniu. Nie mówił pan o nadmiernej tuszy, co byłoby słuszne, choć mało pochlebne, ale o nadmiernej wadze. Pan…
Przerwał mi, mówiąc, że zgadza się z tym wszystkim. Ale co ma teraz robić?
Odpowiedziałem, że powinien się jakoś przystosować do okoliczności. Zaczęliśmy więc rozsądniej traktować całą sprawę. Rzuciłem myśl, że zapewne nie byłoby mu trudno nauczyć się chodzić rękami po suficie…
— Nie mogę spać — poskarżył się.