Strach odebrał jej dech. Zależał on od jej odmowy i przyznania, że jest niezdolna do dziedziczenia Tronu. I prawie się udało! Użyć Pli w ten sposób... użyć jej w ten sposób... i Gody, dziesiątki lat...
- Cóż za ton! - śmiał się Dywinarcha. Każdy chichot kosztował go fortunę krwi. Śmierdziała stęchlizną, jak każdy płyn z dwustuletniego ciała. - Co... za ... ton... - Jego twarz wykrzywiła się ze strachu. - Na Moc...
- Starszy? - zapytał Pli z lękiem.
- To... jest...
- Dywinarcho, nie odchodź!
- Cicho!
- Zmień zdanie. Dywinarcho! Nie chcę Tronu! Zatrzymaj go sobie!
Na twarzy Dywinarchy pojawił się nieziemski spokój. Nie słyszał ani jednego słowa Kory.
- Tyle dzwoneczków - rzekł wyraźnie w auchraug. - Jak muzyka sfer niebieskich, słyszana przez wodę. Słuchajcie!
Odór krwi wypełnił powietrze.
Kora i Pli unieśli głowy i spojrzeli na siebie.
Byli sami w gwałtownie ciemniejącym pokoju.
***
Na całym świecie pokręcona maszyneria Dywinarchii zgrzy­tała, klekotała i szurała, pracując jak zawsze. Ale w zimnym, ciemnym pokoju Starego Pałacu odpadł od niej ster.
“Świat nie wie, że się zatrzymał, i dlatego nadal się kręci”.
Pli chodził tam i z powrotem. Mijały minuty. Kora domyślała się, że targała nim zazdrość, lojalność, żal i żądza. Bała się poruszyć, przekonana, że natychmiast by ją udusił.
Dywinarcha pragnął wojny. Co innego mogłoby zapewnić długi rozdział w podręcznikach historii? Powiedział, że wyznaczył ją na Następczynię, bo zadowoliłaby wszystkie zwalczające się frakcje; naprawdę jednak wyznaczył ją, bo wiedział, że tego nie zrobi i wycofa się, dokładnie tak, jak planowała. To zostawia­łoby Miło, który też nie chciał być Następcą, w szponach Pli. W takiej sytuacji ateiści mogli się tylko zbuntować. Dywinarchia nie rozpadłaby się: zostałaby rozerwana na strzępy.
Wszystko z powodu Złotej Antylopy.
Małego, niewinnego, szaroróżowego trupa. Musiała jakoś pokrzyżować mu plany.
- Gdzie jest Miło! - mruczał do siebie Pli. - Nie mogę jej tu zostawić! - Widziała błysk jego włosów i słyszała szuranie pazurów na podłodze. Krzesło auchresh, na którym siedziała, było straszliwie niewygodne, ale znajdowało się też najdalej od łoża. Teraz, przyglądając się wyszukanym ornamentom, zauwa­żyła, że przypominało Tron.
Trzy jasne kształty anchresh pojawiły się przy oknie. Szpony zazgrzytały o posadzkę. Kora poderwała się na równe nogi. Brązowa Woda, Przetrącony Ptak i Nadzieja; drzwi otwarły się z hukiem i wpuściły światło z korytarza. Wyglądało na to, że przybiegli wszyscy twórcy, prowadzeni przez Miło, za nimi po­jawili się Goquisite i Belstem, dyszący jak pies, i, bogowie, flameni doradcy też, i Transcendencja? A on co tu robił? A Wdzięk? I dlaczego nikt nie zwracał na nich uwagi?
- Przepraszam, Pli - krzyknął Miło. - Tak długo ich wszystkich szukałem!
- Umarł - powiedział Pli.
Wszyscy gadali jeden przez drugiego, ale słowa Pli były jak kamień rzucony w szybę. Każdy człowiek i anchresh podskoczył i zamilkł. Nawet lemanom odebrało mowę. Stali samotni, bez przywódcy, jak cienie na tle fresków.
- I zostawił ciebie... - Pli ruszył do przodu, najjaśniejsza postać w pokoju. - Ciebie, swego Następcę, Mi...
Kora wzięła głęboki wdech:
- Mnie - powiedziała głośno, a wszystkie głowy odwróciły się w jej stronę. - Ja jestem Następczynią.
Pli rzucił się na nią. Pajęcze dłonie zacisnęły się na jej podbródku i karku, gotowe złamać jej kręgosłup, wykrztusiła więc:
- To nie tak!
Ktoś złapał Pli od tyłu, ale jego ręce nie drgnęły.
- Gdybyś się tylko nie odzywała - syknął. - Moglibyśmy zapomnieć o tych starczych idiotyzmach...
Ale to Pli nie myślał jasno. “Dzięki bogom, że zareagował tak gwałtownie. Teraz wszyscy wiedzą, że mówię prawdę”, pomy­ślała.
- Ogłosił - dyszała ciężko, jakby każdy oddech miał być ostatni - ...mnie Nas...tępczynią... żeby wy... wołać właśnie taki... elekt, Pli!
- Puść ją, Pli! - Kora rozpoznała głos Nadziei. Przed oczami zaczęły jej latać czarne kręgi.
- Bez przemocy! - ostrzegł głośno Brązowa Woda.
Pli puścił ją. Cofnął się wolno, wycierając ręce w koszulę. Kora odwróciła się do doradców (co tu robiła Wdzięk?) i de­likatnie pomacała szyję.
- Dywinarcha napawał się swą porażką. Na początku my­ślałam, że osadził mnie na swoim miejscu, aby przypieczętować swą przegraną. Potem zrozumiałam, że chodziło o coś więcej. Był pewien, że ustąpię. Gdyby Miło objął Tron, istnienie spisku - nie udawajcie zaskoczenia, wszyscy o ni m wiemy - wywołałoby wojnę. Wojnę, przy której Wojny Nawróceniowe przypominały­by bójkę w karczmie.
Kiedy tak stała tam w białych butach i zwykłej sukience, otulona mgłą i zapachem morza, miała ich wszystkich w garści. Odetchnęła i użyła najbardziej przekonującego tonu:
- Pozwolimy mu na to? Czy też stworzymy nowy pokój?
- Wojna... - syknął Pli z uśmiechem. - Może właśnie tego nam trzeba.
Przerażona Kora szukała oczu Miło. Ich spojrzenia skrzyżo­wały się w niemal doskonałym porozumieniu.