Do pierwszej kategorii (a) zalicza się Komisję, Radę i państwa człon- kowskie. Podmioty te mogš wnosić do Trybunału skargi w przypadku każ- dego naruszenia prawa wspólnotowego i nie muszš wykazywać się żad- nym szczególnym interesem prawnym. Dotyczy to w szczególnoci Komisji, która - zgodnie z art. 211 (d. art. 155) Traktatu WE - zapewnia stosowanie postanowień niniejszego Traktatu i rodków podjętych przez instytucje na jego podstawie". Traktaty założycielskie nie zawierajš tak wyranego po- stanowienia w odniesieniu do Rady i państw członkowskich. Jednak jest sprawš oczywistš, że zarówno Rada, jak i państwa członkowskie sš rów- nież zobowišzane do czuwania nad przestrzeganiem prawa wspólnotowe- go i z tego względu przysługujš im takie same kompetencje. Czynna legitymacja procesowa oznacza w przypadku tych podmiotów przede wszystkim to, że mogš one wnosić skargi przeciwko wszystkim wiš- żšcym aktom prawnym organów wspólnotowych. 68 M. Schweitzer, W. Hummer, op. cit., s. 137-138. 119 Kategoria powodów nieuprzywilejowanych (b) obejmuje wszystkie osoby fizyczne i prawne. Ich czynna legitymacja procesowa ograniczona jest do spraw dotyczšcych ich bezporednio i indywidualne. Oznacza to, że nie mogš one wnosić skarg przeciwko rozporzšdzeniom i dyrektywom. Dalej, nie mogš one wnosić skarg przeciwko decyzjom skierowanym do innych podmiotów, nie dotykajšcym w żadnej mierze ich interesów. Kategorię powodów częciowo uprzywilejowanych (c) wprowadził Traktat z Maastricht i obejmuje ona Parlament Europejski oraz Europejski Bank Cen- tralny (do czasu jego powstania uprawnienie to przysługuje Europejskiemu Instytutowi Monetarnemu). Instytucje te mogš występować ze skargami przeciwko wišżšcym aktom prawnym wyłšcznie w celu obrony swoich uprawnień. Sprawa ta ma ciekawy poczštek w zwišzku ze sprawš Cher- nobył". Artykuł 173 (obecnie art. 230), dotyczšcy postępowania o unie- ważnienie aktów prawnych organów wspólnotowych, nie wymieniał Parla- mentu wród powodów uprawnionych do wszczęcia postępowania, a Trybunał - stosownie do tego - odrzucał skargi Parlamentu. W 1988 r. Parlament Europejski wniósł jednak skargę o unieważnienie rozporzšdze- nia Rady z 1987 r., wydanego w zwišzku z katastrofš w Czernobylu. Przy wydawaniu tego rozporzšdzenia przyjęto, zgodnie z podstawš prawnš przy- jętš przez Komisję, procedurę konsultacyjnš, podczas gdy Parlament był zdania, że powinna być zastosowana procedura współpracy69. Trybunał przyjšł skargę uzasadniajšc to względem na zachowanie równowagi in- stytucjonalnej. Trybunał stwierdził istnienie luki w Traktacie i orzekł do- puszczalnoć wnoszenia przez Parlament skarg o unieważnienie aktów Rady lub Komisji w takim zakresie, w jakim zmierza ona do ochrony pre- rogatyw Parlamentu70. Traktat z Maastricht uwzględnił zdanie Trybunału i wprowadził do art. 173 odpowiedniš zmianę. Uwzględniajšc także Euro- pejski Bank Centralny utworzono w ten sposób kategorię powodów czę- ciowo uprzywilejowanych. Jak już wspomniano przy omawianiu Europejskiego Trybunału Sprawie- dliwoci, występujš cztery główne rodzaje postępowania przed Trybunałem: - postępowanie konstytucyjnoprawne - obejmujšce spory pomiędzy pań- stwami członkowskimi, spory pomiędzy państwami członkowskimi a orga- nami wspólnotowymi oraz spory pomiędzy samymi organami wspólnotowymi; - postępowanie administracyjnoprawne - obejmujšce spory pomiędzy or- ganami wspólnotowymi a osobami fizycznymi i prawnymi (obecnie spory te 69 Stan faktyczny sprawy, zob. Orzecznictwo, s. 86. 70 Tamże, Sprawa C-70/88 (Chernobył"), s. 87-88. 120 przekazane zostały do Sšdu Pierwszej Instancji, a Trybunał występuje tu jako instancja odwoławcza); - pozostałe postępowania obejmujšce przede wszystkim postępowanie w sprawie orzeczeń wstępnych oraz postępowanie sui generis (np. wyda- wanie opinii lub postępowanie dotyczšce złożenia z urzędu członka Komisji); - postępowanie odwoławcze od orzeczeń Sšdu Pierwszej Instancji. Obok powyższej systematyki występuje podział postępowań według następujšcego kryterium: - postępowanie wynikajšce ze skarg bezporednich, - pozostałe postępowania, - postępowanie odwoławcze71. Zgodnie z tym podziałem niżej zostanš omówione główne rodzaje skarg i postępowań. § 2. Zasady procedury Postępowanie przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwoci uregulo- wane jest w Traktatach założycielskich, Statutach Trybunałów trzech Wspól- not oraz we wspólnym regulaminie postępowania. Postępowanie przed Sš- dem Pierwszej Instancji oparte jest zasadniczo na wyżej wymienionych Statutach i regulaminie (zob. rozdz. III, § 8). Zagadnienia zwišzane z prze- kazywaniem niewłaciwie skierowanych pism procesowych i unikaniem ne- gatywnych sporów kompetencyjnych pomiędzy Trybunałem Sprawiedliwo- ci a Sšdem Pierwszej Instancji omówiono wczeniej. W postępowaniu przed Trybunałem strony reprezentowane sš przez swo- ch przedstawicieli. Według art. 17 Statutu Trybunału państwa członkow- skie i organy Wspólnot reprezentowane sš przez pełnomocników, którzy
|