- Wyglądasz na zmartwionego - zauważyła Conena, która przycinała mu włosy...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Rincewind starał się jak najbardziej zmniejszyć własną głowę. Tuż przy skórze błyskały ostrza.
- To dlatego, że jestem.
- A co to właściwie jest Apokralipsa? Mag zawahał się.
- Jakby to... - mruknął. - Coś w rodzaju końca świata.
- Coś w rodzaju? Coś w rodzaju końca świata? To znaczy, że| nie będziemy pewni? Rozejrzymy się i powiemy „Przepraszam bardzo, czy ktoś coś słyszał?"
- Rzecz w tym, że żadnych dwóch jasnowidzów nie doszło jeszcze do zgody w tej kwestii. Istnieje mnóstwo mglistych przepowiedni. Dlatego nazwano to Apokralipsa. - Zakłopotany, wzruszył ramionami. -Tak jakby Apokryficzną Apokalipsą. Taki żart słowny.
- Niezbyt dobry.
- Nie. Chyba nie.
Nożyczki Coneny dźwięczały pracowicie.
- Kapitan chyba się ucieszył, że wchodzimy na pokład -wiedziała.
- Bo wydaje im się, że mag na pokładzie to szczęśliwy traf-wyjaśnił Rincewind. - Mylą się, oczywiście.
- Chyba wielu ludzi w to wierzy.
- Och, dla nich to jest szczęśliwy traf. Ale nie dla mnie. Nie umiem pływać.
- Co? Nie przepłyniesz ani kawałka?
Rincewind zawahał się i delikatnie poprawił gwiazdę na kapeluszu.
- Powiedz, jak głębokie jest tutaj morze? Tak w przybliżeniu.
- Sądzę, że jakieś dwanaście sążni - odparła Conena.
- W takim razie umiałbym chyba przepłynąć około dwunastu sążni, czymkolwiek one są.
- Przestań się tak trząść - burknęła Conena. - Niewiele brakowało, a obcięłabym ci ucho. - Spojrzała gniewnie na przechodzącego marynarza i zamachała nożyczkami. - O co chodzi? Nigdy nie widziałeś, jak ktoś się strzyże?
Ktoś na rei rzucił uwagę, która wywołała falę rubasznego śmiechu między bramslami... chyba że były to kubryki.
- Będę udawać, że tego nie słyszałam - oznajmiła Conena i mocno szarpnęła grzebieniem, porywając liczne spokojne małe stworzonka.
-Au!
- Mówiłam, żebyś się nie ruszał.
- Trudno siedzieć spokojnie wiedząc, kto wywija mi koło głowy parą stalowych ostrzy!
I tak minął poranek, wśród pluskających fal, trzeszczenia lin i wystrzygania dość skomplikowanej, cieniowanej fryzury. Oglądając się w odprysku lustra, Rincewind musiał przyznać, że nastąpiła znaczna poprawa.
Kapitan poinformował, że kierują się do miasta Al Khali, na osiowym wybrzeżu Klatchu.
-Jak Ankh, tylko z piaskiem zamiast błota - stwierdził Rincewind, opierając się o reling. - Ale też ze słynnym targiem niewolników.
- Niewolnictwo jest niemoralne - oświadczyła stanowczo Conena.
- Naprawdę? Coś podobnego.
- Może przystrzygę ci brodę? - zaproponowała z nadzieją w głosie.
I znieruchomiała ze wzniesionymi nożyczkami, wpatrzona w morze.
- Jacy to żeglarze mogą pływać w pirogach z jakimś dodatkowym kawałkiem z boku, z czymś w rodzaju czerwonego oka wymalowanym z przodu i małym żaglem? — spytała.
- Słyszałem o klatchiańskich piratach, łowcach niewolników — odpowiedział Rincewind. - Ale to duży statek. Żadna piracka łódź nie odważyłaby się nas zaatakować.
-Jedna nie — zgodziła się Conena, wciąż zapatrzona w mglisty region, gdzie morze staje się niebem. - Ale tych pięć może.
Rincewind spojrzał w daleką mgiełkę, potem zerknął na marynarza w bocianim gnieździe. Tamten pokręcił głową.
- Daj spokój - parsknął z wesołością godną zatkanej rynny. -Przecież nic tam nie widzisz. Prawda?
- Dziesięciu ludzi w każdej łodzi - oznajmiła posępnie Conena.
- Jeśli to ma być żart...
- Z długimi, zakrzywionymi mieczami.
- W każdym razie ja nic...
- .. .a ich długie i niezbyt czyste włosy powiewają na wietrze...
- I pewnie końce im się rozszczepiają - mruknął kwaśno Rincewind.
- Drwisz sobie ze mnie.
- Ja?
- A ja stoję tu całkiem bezbronna - westchnęła Conena i rozejrzała się po pokładzie. - Założę się, że na tym statku nie znajdzie się ani jeden przyzwoity miecz.
- Nie przejmuj się. Może chcą tylko umyć głowy. Kiedy Conena przeszukiwała gorączkowo swoje rzeczy, Rincewind przysunął się do pudła z kapeluszem nadrektora i ostrożnie uniósł wieko.
- Tam nic nie ma, prawda? - zapytał.
A skąd mogę wiedzieć? Włóż mnie.
-Jak? Na głowę?
O bogowie!
- Ale przecież nie jestem nadrektorem! Wiem, że trzeba zachować chłodny umysł, ale...
Muszę skorzystać z twoich oczu. Włóż mnie. Na głowę.
-Hm...
Zaufaj mi.
Rincewind nie mógł nie posłuchać. Delikatnie zdjął swój pognieciony stary kapelusz, spojrzał tęsknie na wytartą gwiazdę, po czym wyjął z pudła kapelusz nadrektora. Okazał się cięższy, niż można by przypuszczać. Oktaryny nad rondem jaśniały lekko.
Opuścił delikatnie nakrycie głowy na swoją nową fryzurę, mocno ściskając rondo na wypadek, gdyby poczuł pierwsze lodowate dotknięcie chłodu.
Tymczasem poczuł się niezwykle lekko. Pojawiło się też poczucie ogromnej wiedzy i mocy, nie do końca obecnych, ale – mówiąc w przenośni - będących na czubku metaforycznego języka.
Przez myśli przemknęły mu jakieś strzępy wspomnień, a nie pamiętał, by wcześniej je pamiętał. Musnął je lekko, jak się dotyka językiem bolącego zęba, i znalazł...
Dwustu martwych nadrektorów, niknących jeden za drugim w szarej, zimnej przeszłości, spoglądało na niego pustymi, szarymi oczami. To dlatego jest taki zimny, pomyślał. Ciepło wsiąka w krainę umarłych. Och, nie...
Gdy kapelusz przemówił, Rincewind zobaczył, jak porusza się dwieście par bladych warg.
Kim jesteś?