Wyswobodziłem się z jego uścisku...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Staliśmy twarzą w twarz, przeszywając się wzrokiem. To on jakoś nie potrafił dostrzec piękna wokół nas. Może po prostu nie chciał widzieć, lub był zazdrosny, bo ona wybrała mnie...
— Zwiewaj więc, jeśli się boisz... — Wzruszyłem ramionami i usiadłem na jednej z ław.
— Nie... — powiedział ponuro. — Poszedłeś za mną. Nie zostawię cię teraz. — Usiadł niezgrabnie, wciąż patrząc spode łba.
Zesztywniałem, podejrzewając, że traktuje mnie protekcjonalnie, ale w tej chwili kaganki wokół nas rozbłysły i do komnaty wszedł korowód panien. Każda trzymała potrawę, której moja matka nie powstydziłaby się przed gośćmi. Lady Deraa weszła w ślad za nimi, uśmiechając się, a ja zapomniałem o głodzie.
— Nie jedz tego... — Szept Medroca był przykry dla mych uszu.
Usłyszałem słowa, ale nie zrozumiałem ich. Spojrzawszy w dół, zobaczyłem przed sobą tacęz jakąś dziwną pieczenia, owocami, które czerwieniły się jak dziewczęce policzki, i białym chlebem. Ale nie dbałem o strawę, gdy moja pani stała przede mną.
— Jedz — powiedziała łagodnie, wycinając z owocu trójkącik, który ociekał słodyczą, kiedy ugryzła go, a potem wyciągnęła w moją stronę. Nie mogłem oderwać oczu od jej karmazynowych ust, wilgotnych teraz od soku. Na oślep sięgnąłem po owoc.
— Nie!
Krzyk Medroca był wystarczająco głośny, by wybił mnie z nastroju. Z wściekłością odwróciłem się do niego. Uderzył laską, wytrącając mi owoc z ręki.
— Spójrz, Aelvanie, spójrz na to teraz, widzisz? — Chwycił mnie jedną ręką za ramię, a laską szturchnął coś, co nagle się skurczyło i zadymiło na kamieniach. Kamienie? Przecież podłoga przykryta była cennymi dywanami. Wciąż nie mogąc zrozumieć, podniosłem wzrok i zobaczyłem Medroca, który wymachiwał laską. Zawadził nią o rękaw pani.
Nie było nic melodyjnego w jej krzyku. Cofnęła się przed uderzeniem kija. Tam, gdzie dotknęło drewno, materiał wydawał się przypalony i złuszczony, jakby trawił go niewidzialny płomień. Wciąż krzycząc, zaczęła zdzierać z siebie szaty.
Medroc stanął w pozycji łucznika, trzymając kij w pogotowiu.
— Pozwól mu odejść — powiedział chrapliwie. — Ukaż mu swą prawdziwą twarz albo przypalę twe ciało.
Zamrugałem i złapałem się krawędzi stołu, by nie stracić równowagi, ale stół zaczął się ruszać, kurczyć — i w końcu zniknął! Potknąłem się, poczułem zawrót głowy, gdy komnata rozpadała się na moich oczach. Moja ręka natrafiła na ramię Medroca. Wsparłem się na nim, patrząc na to, czym stała się lady Deraa. Jej ręce i nogi wciąż jeszcze spowite były materiałem, lecz tym razem nie miałem ochoty zgłębiać jej tajemnicy. To, co widziałem teraz, było włóknami mięśni i skrawkami zniszczonej skóry. Usta, które mnie uwodziły, okazały się pyskiem rozwartym w przewrotnym uśmiechu, ukazującym kły. Monstrum uśmiechnęło się jeszcze bardziej, ryknęło i zaczęło się do mnie zbliżać.
— Uciekaj! — Medroc zaciął ciągnąć mnie w stronę drzwi. Komnata stała się pełna cieni. Dziewczyny zmieniły się w stworzenia nie mniej okropne niż ich pani. Podłoga była rumowiskiem kamieni i cały czas potykałem się, próbując iść za swym towarzyszem.
— To ludzie nadali mi taką postać! Zawdzięczam ją waszej wojnie z magią! To Czarownice z waszej rasy tak okrutnie mnie ukarały. Teraz wy za to zapłacicie!
O mało nie ogłuchłem od tego krzyku, a słowa, które słyszałem, przepełniały bólem moją duszę.
— Mogłeś mnie uratować! Mogłeś uczynić mnie piękną! Zawahałem się.
— Medroc, słyszałeś?