Te wysokie ściany
skalne były błyszczące jak srebro, to znów ciemne i ponure a groźne. U stóp ich często można
30
było widzieć wygrzewające się na słońcu jakieś dziwne zwierzęta o okrągłych głowach i
pyszczkach opatrzonych wąsami, które z daleka przypominały mi nasze bobry. Nad skałami i
morzem unosiły się tysiące białych ptaków o wąskich i długich skrzydłach, które zlatywały
nieraz aż ku wodzie i bujały na falach; parę razy zaś z oddali dostrzegłem na morzu jakieś
olbrzymie ciemne masy, wyrzucające wysoko do góry podwójną fontannę wody. Galgak po-
wiedział mi, że to są ogromne zwierzęta morskie.
W pewnym miejscu wybrzeża na wysokim płaskowzgórzu skalnym zwróciło moją uwagę
mnóstwo sterczących tam monolitów – olbrzymich głazów, które stały tak regularnie jedne za
drugimi, jak gdyby szeregi legionów Cezara. Galgak opowiedział mi, że według zabobonnej
wiary ludzi miejscowych, są to wojska wysłane w pogoń za Hu-Gadarnem i na jego skinienie
skamieniałe. Wyjaśnił mi jednak zaraz, że to są bajki i że monolity te są po prostu głazami
chroniącymi grobowce dawnych wodzów, których ciała, zwłaszcza znakomitszych naczelni-
ków, przywożą z daleka nawet, aby pochować tutaj właśnie. Galgak wierzył tylko, że umarli
przewracają się czasem w swych mogiłach i dlatego rozlega się niekiedy szczęk ich oręża.
Opowiadał mi, że w niektórych miejscach na tym wybrzeżu wychodzą nocami spod głazów i
pagórków malutkie karzełki i wziąwszy się za ręce tworzą koło a pląsają przy blasku gwiazd.
Biada spóźnionemu podróżnikowi, jeśli wypadkiem znajdzie się między nimi. Zmuszają go
tańczyć razem i tak go zatańczą na śmierć. A wychylające się z fal morza skały innymi grożą
niebezpieczeństwami. Przede wszystkim gęsto koło nich krążą zwykle wodnice – półkobiety,
półryby – które wychylając się z fal do połowy ciała, ramionami i miłym głosem wabią do
siebie rybaków, aby ich następnie wciągnąć ze sobą w głębinę na dno i tam pożreć. A także są
tam straszydła, zwane przez rybaków druidami morskimi, które ukazując się nagle na tych
skałach, błogosławią rozbitkom rękami o długich, spiętych błoną – jak u ptaków wodnych –
palcach, a następnie wyławiają ich z wody i – pożerają. Galgak wskazał mi też wąwóz, gdzie
w czasie zimowego przesilenia dnia z nocą zgromadzają się dusze wszystkich zmarłych w
tym roku i czekają, dopóki jeden z bogów nie zabierze ich do swej łodzi i nie odwiezie do
jakiejś dalekiej, bardzo dalekiej krainy, której dosięgnąć nie mógł dotąd nikt z żeglarzy, jak-
kolwiek Armoryka liczy ich tak wielu i tak odważnych.
Potem Galgak przewiózł mnie koło okropnego cypla, w którego skałach znajduje się pie-
czara, prowadząca aż w samą głąb kręgu mroków. Przejście pomiędzy tym cyplem skalnym a
nie mniej od niego straszną wyspą, zamieszkaną przez wodnice i druidów morskich, jest tak
niebezpieczne, że całe dno morza w tej wąskiej cieśninie usiane jest resztkami rozbitych ło-
dzi. Dość było troszkę tylko zboczyć w jedną lub w drugą stronę, aby trafić właśnie pomiędzy
te dusze, które niedaleko stąd ciemną nocą odjeżdżają na łodzi tajemniczego boga o zakrytym
obliczu ku dalekim, nieznanym brzegom.
Armorykanie są też śmiałymi żeglarzami i w swych wyprawach po bursztyn, fiszbin, cynę,
a czasem i niewolników, zabiegają aż do tych dalekich krain, znanych mi z dziejów Hu-
Gadarna, gdzie to noc trwa całych kilka miesięcy, a na górach z lodu wylegują się białe
niedźwiedzie. Jeden z przyjaciół Galgaka, zagnany burzą daleko na południe, spędził nawet
dłuższy czas w jakiejś nie znanej dotąd żeglarzom armorykańskim krainie, podobno o pięknej
bardzo roślinności, skąd powróciwszy wreszcie przywiózł ze sobą sporo złota w proszku i –
zupełnie czarną kobietę! Inni zaś żeglarze, również zagnani burzą, po długiej, długiej wę-
drówce na falach oceanu przybili niegdyś pono do takiego brzegu, gdzie widzieli ludzi o skó-
rze barwy czerwonej, którzy walczyli wypuszczając z łuku zatrute strzały, jeńców zaś wojen-
nych ponoć zjadali. Wsparty na krawędzi łodzi przesiąkłej zapachem ryb i mokrych sieci słu-
chałem tych opowieści z szeroko otwartymi oczami, dotychczas nie mogąc się jeszcze wy-
dziwić w duszy, że świat jest aż tak wielki!
31
Rozdział IX
MOJE PIERWSZE KROKI WOJENNE
Oswoiłem się z morzem i nauczyłem, wybornie pływać, sterować i wiosłować, a ogorza-
łem na wietrze jak stary marynarz. W gruncie rzeczy wolałbym jednak używać raczej miecza
i dzidy niźli wiosła. Nie miałem wszakże zamiaru pozostawać tu na zawsze! Los spełnił moje
życzenie, a jakkolwiek pamiętałem dobrze, że ojciec kazał mi unikać legionów rzymskich,