– Jak się czujesz, nand’ paidhi?– Bardzo głupio

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Jeśli to nie halucynacje, to pamiętał aiji-wdowę i dzbanek herbaty roztrzaskany na kominku. I mężczyznę, lustrzane odbicie Banichiego.
Stał właśnie w drzwiach.
Serce skoczyło Brenowi do gardła.
Kiedy Cenedi zobaczył, że Bren patrzy na niego, wszedł do pokoju i zatrzymał się po drugiej stronie łóżka.
– Chciałbym przeprosić – odezwał się Cenedi. – Z zawodowego punktu widzenia, nand’ paidhi. Powinienem wiedzieć o herbacie.
– To ja powinienem o tym wiedzieć. Będę miał nauczkę na przyszłość. – W ustach wciąż czuł smak herbaty. Kiedy mrugał, bolała go głowa. Nie podobało mu się, że Banichi wpuścił tego obcego do pokoju, i zadał sobie pytanie, czy udając, że ufa Cenediemu, Banichi nie realizuje jakiegoś planu, którego on nie rozumie. Jedynym sensownym wyjściem było odpowiadać w umiarkowanym tonie, być uprzejmym i nikogo niepotrzebnie nie obrażać.
– Herbata aiji-wdowy jest przyrządzana według bardzo starego miejscowego przepisu – rzekł Banichi. – Jednym ze składników jest silny środek pobudzający, który wdowa uważa za zdrowy lub co najmniej orzeźwiający. Przy niewielkiej wadze ciała ludzi i negatywnej reakcji na alkaloidy...
– Boże.
– Tą mieszanką jest herbata zwana dajdi, której radzę ci na przyszłość unikać.
– Kucharz prosi o zapewnienie, że miał jak najlepszą wolę – odezwał się Cenedi z drugiej strony łóżka. – Nie miał pojęcia, że herbatę będzie pił człowiek.
– Uspokój go, proszę. – W głowie mu wirowało. Opadł na poduszkę i prawie wylał pozostałe pół kubka zupy. – Niczyjej złej woli. Moja cholerna wina.
– To ludzkie obyczaje – powiedział Banichi. – On pragnie podkreślić swoje przekonanie, że to był przypadek, nadi.
Zapadło milczenie. Bren wiedział, że nie powiedział tego, co miał nadzieję powiedzieć, i że nie powinien przeklinać, ale za bardzo bolała go głowa.
– Nie chciałem urazić – mruknął, co stanowiło powszechny sposób wyplątywania się z niezręcznych sytuacji. – Sama dobra wola. – Znów zaczynała go boleć głowa. Banichi wziął od niego zupę i postawił ją na stoliku z trzaskiem, który zabrzmiał jak grzmot.
– Aiji-wdowa chce, żeby paidhiego zbadał jej lekarz – rzekł Cenedi – jeśli będziesz w tej sprawie świadkiem obu stron, Banichi-ji.
– Podziękuj aiji-wdowie – odparł Banichi. – Dobrze.
– Nie potrzebuję żadnego lekarza – zaprotestował Bren. Nie życzył sobie, żeby dopuszczono do niego lekarza wdowy. Chciał tylko odrobiny czasu na odpoczynek, by poleżeć w pościeli i uspokoić żołądek po zupie.
Nikt jednak nie zwracał uwagi na jego życzenia. Cenedi wyszedł z Jago, wrócił ze starszym atevą, trzymającym wyładowaną torbę, który odrzucił z Brena ciepłe futra, wystawił jego skórę na chłód, posłuchał serca, zajrzał mu w oczy, zmierzył puls i omówił z Banichim kwestię tego, co dostał, ile wypił filiżanek herbaty...
– Jedną – upierał się Bren, ale nikt nie słuchał ofiary.
W końcu lekarz podszedł do niego i zmierzył go wzrokiem, niczym okaz z jakiejś kolekcji, zapytał, czy ma posmak w ustach lub czuje zapach podobny do herbaty, odpowiadający posmakowi.
– Mleko – rzekł lekarz. – Szklanka co trzy godziny. Ciepłe albo zimne.
– Zimne – powiedział Bren, wzdrygając się.
Kiedy je przynieśli, było podgrzane, smakowało herbatą i Bren się na to poskarżył; Banichi spróbował go, przysiągł, że to tylko smak w jego ustach i powiedział, że kiedy minie, to będzie znak, że pozbył się tej substancji z organizmu.
Tymczasem Algini, ten bez poczucia humoru, przynosił mu sok owocowy i upierał się, żeby Bren go pił, aż musiał ciągle chodzić do wygódki, jak ją delikatnie nazywał Maigi.
Tymczasem Banichi znów zniknął, Algini nie miał pojęcia o poczcie, nie mógł wydać zezwolenia na kontakt elektryczny...