Zapłacił – banknoty sprzed dziesięciu lat zostały przyjęte bez zastrzeżeń

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

To dziwne, pomyślał. Tijuana wcale się nie zmieniła. I nigdy się nie zmieni. Nikogo nie obchodzi, że chcesz się zabić, aż dziw, że nie ustawią budek, gdzie w nocy załatwiano by sprawę za ciebie, za dziesięć pesos. Zresztą może teraz już ustawili.
Wyraźna aprobata kobiety wstrząsnęła nim trochę. Przecież nic o nim nie wiedziała, w ogóle go nie znała. Wszystko przez wojnę, uznał. Nie wiem, czemu tak mnie to dziwi.
Gdy wrócił do hotelu Caesar i chciał wejść na schody, zatrzymał go nieznany mu recepcjonista.
– Proszę pana, pan tu nie mieszka. – Mężczyzna wynurzył się błyskawicznie zza kontuaru i zagrodził mu drogę. – Chciał pan wynająć pokój?
– Już wynająłem – odparł Eric, ale zaraz sobie przypomniał, że zdarzyło się to dziesięć lat temu, termin wynajęcia dawno już upłynął.
– Dziewięć dolarów za każdą noc z góry – oświadczył recepcjonista. – Skoro nie ma pan bagażu.
Eric wyjął portfel i dał tamtemu dziesięciodolarowy banknot. Jednak recepcjonista przyglądał się papierkowi z zawodową dezaprobatą i coraz większą podejrzliwością.
– One zostały wycofane – poinformował Erica. – Trudno je teraz wymienić, bo przestały być legalne. – Recepcjonista uniósł głowę i popatrzył na Erica wyzywająco. – Dwadzieścia. Dwie dychy. Ale może nawet wtedy ich nie wezmę. – Czekał obojętnie, wyraźnie nie podobało mu się, że płacą mu w takiej walucie. Zapewne przypominała mu ona stare dni, niedobre czasy wojny.
Eric miał w portfelu tylko jeden banknot, i to pięciodolarowy. Na dodatek – jakimś szalonym zbiegiem niewiarygodnych okoliczności – dużo bezużytecznej waluty z czasów za dziewięćdziesiąt lat, otrzymanej w zamian za zegarek. Rozłożył banknoty na kontuarze, przyglądając się wielokolorowym, błyszczącym zawijasom. Więc być może, pomyślał, elektroniczna część Kathy dotarła do Virgila Ackermana w latach trzydziestych, istniała przynajmniej jakaś szansa. To dodało mu otuchy.
Recepcjonista wziął jeden banknot z 2155 roku.
– Co to jest? – Uniósł go pod światło. – Pierwszy raz widzę coś takiego. Sam je wyrabiasz?
– Nie – odparł Eric.
– Nie przydadzą mi się – zdecydował tamten. – Idź stąd, bo wezwę policję. Wiem, że robisz je sam. – Z odrazą cisnął banknot na kontuar. – Dziwne pieniądze. Idź sobie.
Eric zostawił pieniądze z 2155 roku, ale zabrał pięciodolarówkę i wyszedł z hotelu, trzymając pod pachą pakunek z G-Totex blau.
Nawet po wojnie ciągle jeszcze istniało w Tijuanie mnóstwo krętych zaułków, odnalazł wąskie, mroczne przejście między budynkami z cegły, zaśmiecone odpadkami i popiołem z dwóch olbrzymich palenisk, które służyły niegdyś jako kanistry na benzynę. Eric usiadł na drewnianych schodach przy zabitych deskami drzwiach, zapalił papierosa i pogrążył się w rozmyślaniach. Od strony ulicy był niewidoczny, ludzie spieszący chodnikiem nie zwracali na niego uwagi, więc skupił się na ich obserwacji, zwłaszcza kobiet. Pod tym względem Tijuana też niewiele się zmieniła, za dnia kobiety ubierały się z niezrozumiałym szykiem: wysokie obcasy, sweter z owczej wełny, lśniąca torebka, rękawiczki, płaszcz przerzucony przez ramię, wysoko osadzone piersi, ostre niczym pinezki, i odpowiednio elegancki biustonosz. Jak te kobiety zarabiały na życie? Gdzie nauczyły się tak dobrze ubierać, nie mówiąc już o problemie sfinansowania takiej garderoby? Zastanawiało go to w jego czasach i nie przestawało zastanawiać teraz.