|
Odsunęła się ode mnie z łagodną stanowczością, a potem rzuciła:
- Będę twoją w gospodzie w Thorgate. Proszę, nie dotykaj mnie teraz. Tak będzie lepiej.
Dla człowieka samotnego w starszym wieku ofiarowana miłość jest darem, którego już się nie spodziewa. Cud ma prawo stawiać swoje warunki. Pomyślałem o swoich młodych latach w Popayán i o pewnej dziewczynie z Teksasu, jasnej i smukłej jak Ulrica, która odmówiła mi swojej miłości.
Nie popełniłem błędu zapytując, czy mnie kocha. Zrozumiałem, że nie jestem pierwszy i że nie będę ostatni. Ta przygoda, może jedyna dla mnie, będzie jedną z wielu dla prześlicznej i stanowczej uczennicy Ibsena.
Trzymając się za ręce, nadal rozmawialiśmy.
- Wszystko to jest jak sen - powiedziałem - a ja nigdy nie śnię.
- Jak ów król - odparła Ulrica - który nie śnił aż do chwili, gdy czarownik uśpił go w chlewie.
Potem dodała:
- Posłuchaj. Zaraz zaśpiewa ptak.
Po chwili usłyszeliśmy śpiew.
- W tych okolicach - powiedziałem - mówią, że ten, kto ma umrzeć, widzi przyszłość.
- A ja mam umrzeć - dodała.
Spojrzałem na nią zdumiony.
- Idźmy na przełaj przez las - zaproponowałem. - Będziemy prędzej w Thorgate.
- Las jest niebezpieczny - odparła.
Poszliśmy pustymi polami.
- Chciałbym, żeby ta chwila trwała zawsze - wyszeptałem.
- “Zawsze" jest słowem niedozwolonym dla ludzi - stwierdziła Ulrica i ażeby uniknąć patosu, poprosiła, bym jeszcze raz powtórzył swoje nazwisko, którego nie dosłyszała.
- Javier Otárola - powiedziałem.
Próbowała je wymówić, ale nie potrafiła. Podobnie i ja pomyliłem się, powtarzając jej imię: Ulrikke.
- Będę cię nazywała Zygfrydem - oznajmiła, uśmiechając się.
- Jeżeli ja jestem Zygfrydem, ty jesteś Brunhildą.
Zwolniła kroku.
- Znasz sagę? - zapytałem.
- No pewno - odparła. - Tragiczna historia, którą Niemcy zmarnowali w swych zapóźnionych “Nibelungach".
Nie chciałem dyskutować i odpowiedziałem:
- Brunhildo, idziesz tak powoli, jakbyś chciała, żeby między nami w łożu pojawił się miecz.
Nagle znaleźliśmy się przed gospodą. Nie zdziwiło mnie, że nazywała się tak jak tamta - “Northern Inn".
Ze szczytu schodów Ulrica krzyknęła:
- Słyszałeś wilka? Nie ma już wilków w Anglii. Spiesz się.
Kiedy wchodziłem na pięterko, zauważyłem, że ściany wyklejone są tapetą ŕ la William Morris - głęboką czerwienią ze splatającymi się owocami i ptakami. Ulrica weszła pierwsza. Ciemny pokój był niski, mansardowy. Oczekiwane łoże odbijało się w lustrze, a ciemny mahoń przypominał mi zwierciadło z Pisma. Ulrica już się rozebrała. Zawołała mnie moim prawdziwym imieniem: Javier. Poczułem, że śnieżyca się wzmaga. Nie było już ani mebli, ani luster. Między nami nie było miecza. Czas sączył się niby piasek. W cieniu płynęła odwieczna miłość i po raz pierwszy i jedyny posiadłem obraz Ulriki.
Kongres
Ils s'acheminerent vers un château immense, au frontis-
pice duquel on lisait: “Je n'appartiens ŕ personne
et j'appartiens ŕ tout le monde. Vous y étiez avant que
d'y entrer, et vous y serez encore quand vous en sortirez".
Diderot, “Jacques Le Fataliste et son Maître"*
(1796)
|
