A poza tym, co to za pytanie: dlaczego pies je? A dlaczego nie? Jak bym była psem i ktoś by mi postawił coś dobrego, to też bym zjadła...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Na przykład tatara z pysznym grzybkiem
marynowanym... Albo golonkę... Ale do tego się nie przyznaję, bo golonka nie jest jedzeniem dla szanujących się kobiet.
– Borys! – krzyknęłam na psa, który wpakował się pod stół i tylko mu czarny ogon wystawał. – Adam cię przecież o coś pyta!
Adam spojrzał na mnie z niepokojem, otworzył lodówkę i wyjął drugie piwo. Borys wyczołgał się spod stołu i położył mi łeb na kolanach, a ja go oczywiście przytuliłam.
– Jak będziesz niegrzeczny, zabronimy ci oglądać telewizję – zagroziłam. – I nie bierz przykładu z tatusia, nigdy, ale to nigdy nie pij dwóch piw naraz, od razu po przyjściu z pracy, bez słowa do ukochanej istoty, obiecaj...
Borys machnął bez przekonania ogonem i zsunął się z kolan.
– Ukochana istoto – powiedział Adam – jestem skonany, czy możemy zacząć porozumiewać się, jak odpocznę?
– Oczywiście – powiedziałam czarująco – przecież mówiłam do psa, a nie do ciebie.
Zjesz coś?
– Z przyjemnością.
To sobie weź! – warczę, wyjmuję garnek z lodówki i rzucam na kuchenkę. Facet! Tańcz koło niego i choruj na krzątawicę! Służ i broń! Żyw i opiekuj się! Garnek się przewraca i całe mięso spływa na palniki, otwieram gaz i zapalam wszystkie naraz, ogień bucha pod sufit, chwytam rondel z wczorajszą pomidorową i wylewam na gaz, syczy, przygotowanym talerzem rzucam w okno...
Otworzyłam oczy. Przecież to mój Niebieski!
– Zaraz ci podgrzeję – powiedziałam i otworzyłam lodówkę.
Przychodzi człek zmarnowany z pracy, a tu niezadowolona kobieta, lekko nie jest, ja go rozumiem. Właściwie. Zapaliłam najmniejszy palnik i postawiłam garnek na ogniu. Mięso przyjemnie zaskwierczało, dolałam pół szklanki wody, żeby nie spalić.
– Kochana jesteś – powiedział Niebieski i odszedł w siną dal, ze zdrajcą Borysem przy nodze.
Obrałam ziemniaki i w trakcie tej pożytecznej czynności doszłam do wniosku, że właściwie najwyższy czas coś postanowić, bo człowiek nie może żyć w niepewności. I jeśli ja nie zacznę tej rozmowy, to nigdy już, być może, nie będziemy rozmawiać. On sobie pojedzie, a mnie samą zostawi, a przecież jednak skoro tak napiera na ten ślub, to może byśmy przed wyjazdem zdążyli... Zamiast jechać na urlop, co mi Niebieski obiecał w zeszły czwartek.
Nastawiłam ziemniaki, otworzyłam lodówkę i wyjęłam z niej kawał żółtego sera. Francuzi jedzą sery oprócz obiadu, to ja też mogę.
Kiedy pakowałam w swoje naczynia krwionośne duże dawki cholesterolu, sprytnie ukrytego w serze, do kuchni wpadła Tosia i wrzasnęła:
– Co ty robisz?
Cholesterol wraz z talerzykiem, na którym był umieszczony, upadł mi na podłogę.
– Jem – odpowiedziałam spokojnie, niepomna na to, że średnica moich naczynek krwionośnych zmniejsza się z każdym dniem. Zastanawiałam się zresztą, czy nie przyspieszyć decyzji o ślubie, zanim do reszty mi uniemożliwi przepływ krwi do mózgu.
Borys pojawił się znikąd, zaczął wcinać aż miło mój pyszny serek. I mlaskać.
Oczywiście, mogłam się zdenerwować. Jestem specjalistką w denerwowaniu się byle czym, ale w obliczu matury Tosi – przecież zdaje za głupie dziewięć miesięcy – głupi cholesterol może mi tylko pomóc znieść ten ciężki stres.
– Tosia, czemu krzyczysz?
– Dlaczego ty jesz takie świństwa? – Tosia popatrzyła na mnie z obrzydzeniem. – I dlaczego rzucasz talerzami?
– Z nerwów – odpowiedziałam po chwili, ponieważ prawda wydała mi się
najodpowiedniejsza.
– Przecież wszystko jest w porządku – powiedziała niepewnie Tosia.
– No właśnie – westchnęłam filozoficznie.
Tosia popatrzyła na mnie nie bez ubolewania, a potem podniosła pokrywkę.
– Przypalisz – powiedziała.
– Nie przypalę.
Podniosłam się, talerz włożyłam do zlewu i podjęłam męską decyzję: porozmawiam teraz, natychmiast, z Adamem, bo zwariuję.
Adam siedział na fotelu z nogami na stoliku i czytał gazetę. Pomyślałam sobie, że dawniej przy mnie nie czytał, ale cóż. I właściwie najwyższy czas, żeby parę rzeczy ustalić –
termin, czy co takiego, skoro mu tak bardzo zależy na ślubie.
– Adam?
– Hm? – Nawet nie podniósł oczu.
Odrzuciłam szybko poczucie, że jestem odrzucana i postanowiłam nawiązać rozmowę.
– Musimy parę rzeczy ustalić przed twoim wyjazdem.
– Taaa... – zza gazety.
– Może nie chcesz w tej chwili rozmawiać?
– Nie... przecież rozmawiam.