Niecałe trzy tygodnie temu wyjaśnił
jemu, Barry'emu, że należy przyspieszyć proces, bo dopóki nie ma
ciała, nie ma i sprawy et cetera, et cetera. Jeśli zaś będą zwlekać, ciało
może zostać odnalezione, no a ponieważ Barry jest tak wspaniałym
podejrzanym i istnieje ogromny nacisk na uzyskanie skazania za to
zabójstwo, którego zresztą dokonał własnoręcznie i jest winny jak
cholera, powinni natychmiast stanąć przed ławą przysięgłych. To
zaszokowało Barry'ego. Pokłócili się wściekle w biurze Romeya i od
tego czasu sprawy nie układały się już tak jak poprzednio.
W pewnym momencie podczas dyskusji przed trzema tygodniami
emocje opadły i Ostrze zaczął się chwalić przed swoim prawnikiem, że
zwłoki nigdy nie zostaną odnalezione. Pozbył się już wielu i wie, jak
30 31
się to robi. Chociaż ciało Boyette'a ukrywał w pośpiechu i chciał je
teraz przenieść, był pewien, że leży w całkowicie bezpiecznym miejscu,
na którego trop nigdy nie wpadną Roy i federalni.
Barry zachichotał cicho, idąc ulicą Poydras.
- A więc gdzie ono jest? - zapytał go wtedy Clifford.
- Lepiej, żebyś tego nie wiedział - odparł.
- Ale ja chcę wiedzieć. Cały świat chce wiedzieć. No, powiedz mi,
jeśli masz odwagę.
- Lepiej, żebyś tego nie wiedział - powtórzył.
- Daj spokój. Powiedz.
- Nie spodoba ci siÄ™ to.
- Powiedz.
Barry cisnął papierosa na chodnik i prawie się roześmiał. Nie
powinien był mówić tego Cliffordowi, zachował się jak gówniarz.
Chociaż z drugiej strony Romey był człowiekiem godnym zaufania,
obowiązywała go tajemnica zawodowa i w ogóle, a do tego jeszcze
miał żal do Barry'ego o nieopowiedzenie mu od początku wszystkich
krwawych szczegółów. Był stuknięty i trefny, więc jeśli jego klienci
mieli ręce splamione krwią, Jerome Clifford chciał ją zobaczyć.
- Pamiętasz dzień, w którym zniknął Boyette? - spytał wtedy
Barty.
- Jasne. Szesnasty stycznia.
- A pamiętasz, gdzie wówczas byłeś?
Romey podszedł do biurka i sprawdził coś w swoim zagryzmolonym
notatniku.
- W Kolorado, na nartach - odparł.
- Ja zaś korzystałem z twojego domu.
- Zgadza się, umówiłeś się z żoną jakiegoś lekarza.
- Tak jest. Tylko że ona nie mogła przyjść i żeby mi się nie
nudziło, przywiozłem do ciebie naszego senatora.
Jerome znieruchomiał i wlepił w Barry'ego głupkowate spojrzenie,
po czym otworzył usta i wbił wzrok w podłogę.
- Przyjechał w bagażniku - ciągnął Barty - i już został u ciebie.
- Gdzie? - spytał Romey z niedowierzaniem.
- W garażu.
- KÅ‚amiesz.
- Pod łodzią nie ruszaną od dziesięciu lat.
- KÅ‚amiesz.
Drzwi do biura Clifforda były zamknięte. Barry potrząsnął nimi
i cisnął przekleństwo przez zakratowane okno. Zapalił następnego
papierosa i ruszył na obchód okolicznych parkingów, żeby sprawdzić,
32
czy na którymś z nich nie stoi czarny lincoln prawnika. Postanowił
Odnaleźć tego tłustego sukinsyna, chociażby przyszło mu szukać
całą noc.
Barty miał przyjaciela w Miami, którego oskarżono kiedyś o handel
narkotykami. Ten przyjaciel z kolei miał dobrego adwokata, który
opóźniał sprawę przez dwa i pół roku, aż w końcu sędzia stracił
cierpliwość i zarządził proces. Na dzień przed wyborem ławy przysięg-
łych ów przyjaciel Barry'ego zabił swojego świetnego prawnika,
~nuszając sędziego do ponownego odroczenia rozprawy. Prkartaoces nigdy
się nie odbył.
Gdyby Romey niespodziewanie umarł, minęłyby całe miesiące,
może nawet lata, zanim proces mógłby się rozpocząć.
;a _Ricky cofał się krok po kroku, aż znalazł się w lesie. Wszedł na
wąską ścieżkę i zaczął biec.
- Ricky! Hej, Ricky, zaczekaj! - zawołał Mark. Bezskutecznie.
Raz jeszcze spojrzał na mężczyznę z lufą w ustach. Martwe oczy były
na wpół przymknięte, stopy wciąż drżały.
To mu wystarczyło. - Ricky! - krzyknął ponownie, wpadając na
ścieżkę. Jego brat biegł wolno z przodu, w dziwnej pozycji, z obiema
rękami sztywno wyciągniętymi wzdłuż ciała, zgięty w pasie. Krzaki
uderzały go w twarz. Nagle się potknął, ale zdołał utrzymać równo-
wagę. Mark złapał go za ramiona i obrócił ku sobie:
- Ricky, posłuchaj! Już wszystko dobrze.
Ricky wyglądał jak duch, z pobladłą buzią i błyszczącymi oczami.
Dyszał ciężko i wydawał głuchy, bolesny jęk. Nie mógł nic powiedzieć.
Wyszarpnął się i pognał dalej, nie przestając jęczeć, a krzewy chłostały
go po twarzy. Mark pobiegł za nim. Po chwili przekroczyli koryto
wyschniętego potoku i ruszyli w stronę domu.
Drzewa przerzedziły się i Mark ujrzał chylący się ku ziemi
drewniany płot otaczający większą część kempingu. Dwoje dzieci
rzucało kamieniami w rząd puszek ustawionych równo na masce
zardzewiałego samochodu. Ricky przyspieszył i przecisnął się przez
dziurę w ogrodzeniu. Przeskoczył rów, wpadł między dwie przyczepy