Cienka smuga dymu ulatywała w przejrzyste, niebieskozielone niebo przed kolumną jeźdźców...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Brede skulił się pod kurtką, żeby osłonić uszy przed wiatrem, kiedy oddział z trudem szedł przez kopce ubitego śniegu na drodze do Fenardu.
W przeciwieństwie do Brede’a Kadara miała na głowie wełnianą czapkę. Oboje nosili grube, obszyte baranicą rękawice.
– Przeklęty wiatr...
– Zawsze coś przeklinasz, Vorban.
– Zamknij jadaczkę, Sestal.
Brede i Kadara wymienili spojrzenia i pokręcili głowami.
– A niby dlaczego? Za wiele narzekasz. Przynajmniej nam płacą. Chcesz być wieśniakiem? Siedzieć zagrzebany w tym śniegu i czekać, aż wiosna zamieni wszystko w błoto?
– Za co płacą... za odmrażanie tyłków przy ściganiu złodziei, którzy nie są złodziejami? Tylko patrzeć, jak będziemy walczyć z żołnierzami Certis. I co wtedy?
– Już dobra – warknął dowódca oddziału.
Kadara wpatrywała się w dym.
– Założę się, że to następny handlarz.
– W powrotnej drodze – dodał Brede.
– Skąd możesz wiedzieć? – zapytał Vorban jadący za Brede’em.
Brede odwrócił się w siodle.
– W ten sposób dostają swoje towary i pieniądze, a Spidlar nic z tego nie ma. Nie krzywdzi to ich kupców, tylko naszych.
– Już dobra – powtórzył dowódca oddziału.
– ...już dobra... – przedrzeźniał Vorban na tyle cicho, żeby słyszeli to tylko jadący obok.
Jeźdźcy posuwali się mozolnie przez ubity, pokryty cienką warstwą lodu śnieg, który zamarzł, stopił się i znowu zamarzł.
– Sprawdźcie broń.
Na wzgórzach na wprost nich płonął ogień, a na wzgórza na wschodzie wjeżdżała kłusem grupka jeźdźców, prowadząc trzy konie i zostawiając za sobą dymiące wozy, Mieli na sobie ciemną purpurę Gallos.
– ...psiakrew... – wymamrotał Vorban.
Brede i Kadara spojrzeli po sobie bez słowa.
– ...światło i ciemność... psiakrew... – powtórzył Vorban.
LXXV
Szczupły mężczyzna w bieli spojrzał ponownie na przedmiot na stole, a potem na skrzynkę, z której go wyjął. Cofnął dłonie od ciemności, która otaczała jedno i drugie.
– Gdzie to dostałeś, Fydel?
– U kupca imieniem Willum. W Fenardzie – odpowiedział brodaty mężczyzna, również w bieli, chociaż on nie nosił ani biało-złotych gwiazd na kołnierzu, ani amuletu na szyi.
– Wygląda na coś z Recluce.
– Przy pogardzie czarnych do skomplikowanych zabawek? – prychnął flegmatyczny biały mag. – Nie twierdzisz chyba, że ci twardogłowi konserwatyści pozwoliliby na coś takiego, co, Jeslek?
– Raczej nie. Ale połączenie naturalnego drewna, czarnego żelaza i ładu... kto jeszcze mógłby to wytworzyć? Czy kupiec powiedział, gdzie to dostał?
– Z początku nie chciał. Przycisnąłem go trochę. Spocił się, ale nie powiedział. Zanim mnie zobaczył, mówił ludziom, że to cudowna zabawka, którą przywiózł z daleka. Ktoś zapytał go, czy zrobiły ją te czarne diabły. Roześmiał się tylko i powiedział, że nie pochodzi z aż tak daleka. Dopadłem go później... odpowiedział na parę pytań. Zanim... ach...
– Nie użyłeś chyba ognia chaosu, idioto?
– Nie jestem aż taki tępy. Normalne tortury działają zupełnie dobrze. Potem wywieźliśmy go na główną drogę i upozorowaliśmy jeszcze jeden rabunek na trakcie. Ludzie z Gallos tak właśnie pomyśleli.
– Jesteś straszliwie płodny w iluzje. Czy to rozsądne?
Fydel wzruszył ramionami.
– Spalony i splądrowany wóz był realny.
– Czego się dowiedziałeś?
– Rzemieślnik, który to zrobił, mieszka w Diev. Nazywa się Dorrin. Nikt o nim nie słyszał.
– Gdzie jest Diev? To gdzieś w pobliżu Westhorns, prawda?
– To niewielki port i górnicze miasteczko na wybrzeżu. Jakieś sto kayów na północny zachód od Spidlarii.
– Mogłoby być nawet gorzej – zamyślił się na głos wyższy mag o złotych oczach.
– Co? – Wzrok powolnego maga przeniknął ku zabawce na białym dębowym stole.
– Hm... więc podnieś ją i potrzymaj.