– Dom, z którego przed chwilą wyszłaś

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

– Właśnie.
– Może po prostu zawróciłam we mgle?
Kot wygiął czubek ogona tak, że przypominał znak zapytania, i przechylił głowę.
– Ty może tak – rzekł – ale ja z całą pewnością nie. Zgubiłem się, akurat.
– Ale jak można odejść od czegoś i jednocześnie do tego wrócić?
– Z łatwością – wyjaśnił kot. – Wyobraź sobie kogoś okrążającego świat. Zaczynasz odchodzić od jednego miejsca i w końcu do niego wracasz.
– Mały świat – zauważyła Koralina
– Dla niej jest dość duży – odparł kot. – Sieć pajęcza nie musi być wielka, wystarczy, by łapała muchy.
Koralina zadrżała.
– Powiedział, że ona naprawia wszystkie okna i drzwi – poinformowała kota. – Żebyś nie mógł wejść.
– Może próbować – odparł obojętnie kot. – O tak, może próbować. – Stali pod kępą drzew obok domu. Drzewa wyglądały tu znacznie normalniej. – W podobnych miejscach są wejścia i wyjścia, o których nawet ona nie ma pojęcia.
– Czy to ona stworzyła to miejsce? – zapytała Koralina.
– Stworzyła, znalazła, co za różnica – prychnął kot. – Tak czy inaczej włada nim bardzo, bardzo długo. Chwileczkę. – Naprężył się, skoczył i nim Koralina zdążyła mrugnąć okiem, kot siedział już na ziemi, trzymając łapą wielkiego czarnego szczura. – Nie, żebym generalnie lubił szczury – podjął kot swobodnym tonem, jakby nic się nie wydarzyło. – Lecz szczury w tym miejscu to jej szpiedzy. Służą jej jako oczy i ręce. – To rzekłszy, kot wypuścił zdobycz.
Szczur przebiegł kilka metrów, a potem kot jednym długim skokiem dopadł go i zaczął uderzać mocno łapką o ostrych pazurach. Drugą przytrzymywał zwierzaka.
– Tę część łowów uwielbiam najbardziej – mruknął radośnie. – Chcesz jeszcze raz zobaczyć, jak to robię?
– Nie – odparła Koralina. – Czemu to robisz? Znęcasz się nad nim.
– Mhm. – Kot wypuścił szczura.
Szczur, oszołomiony, potykając się, pokonał kilka kroków, potem zaczął biec. Kot uderzeniem łapy wyrzucił go w powietrze i chwycił zębami.
– Przestań! – zawołała Koralina.
Kot upuścił szczura pomiędzy przednie łapki.
– Są tacy – rzekł z westchnieniem głosem gładkim niczym naoliwiony jedwab – którzy twierdzą, iż kocia skłonność do zabaw z ofiarami to w istocie objaw łaski: ostatecznie pozwala od czasu do czasu jednej z żywych przekąsek uciec. Jak często pozwalasz uciec swojemu obiadowi?
Potem chwycił w zęby szczura i poniósł go w głąb lasu, za drzewo.
Koralina wróciła do domu.
W mieszkaniu panowała cisza i pustka. Nawet jej kroki na dywanie stawały się ogłuszająco głośne. W promieniu słońca tańczyły drobinki kurzu.
Po drugiej stronie korytarza wisiało lustro. Widziała siebie, idącą w jego stronę. Jej odbicie zdawało się odważniejsze niż ona sama. Poza nią w lustrze nie było nikogo. Tylko ona i korytarz.
Czyjaś dłoń dotknęła jej ramienia. Koralina uniosła wzrok. Z góry spoglądały na nią oczy drugiej matki – wielkie czarne guziki.
– Koralino, moja droga – powiedziała druga matka. – Pomyślałam, że skoro już wróciłaś ze spaceru, to możemy razem w coś zagrać. Może w chińczyka, szczęśliwą rodzinę, monopol?
– Nie było cię w lustrze – mruknęła Koralina.
Druga matka uśmiechnęła się.
– Lustrom – powiedziała – nie należy ufać. W co zatem zagramy?
Koralina pokręciła głową.
– Nie chcę z tobą grać – oświadczyła. – Chcę wrócić do domu i być z moimi prawdziwymi rodzicami. Chcę, żebyś ich wypuściła. Wypuściła nas wszystkich.
Druga matka bardzo powoli pokręciła głową.
– Nic tak nie boli, jak niewdzięczność córki. Jednakże nawet największą dumę można złamać miłością.
Jej długie białe palce poruszały się i gładziły powietrze..
– Nie mam zamiaru cię kochać – odparła Koralina. – Nieważne, co by się stało. Nie możesz mnie zmusić, bym cię pokochała.
– Porozmawiajmy o tym – zaproponowała druga matka. Zawróciła na pięcie i powędrowała do dużego pokoju. Koralina podążyła jej śladem.
Druga matka usiadła na wielkiej kanapie. Podniosła z podłogi torbę z zakupami i wyjęła białą szeleszczącą papierową torebkę.
Wyciągnęła ją w stronę Koraliny.
– Poczęstujesz się? – spytała.
Spodziewając się toffi bądź krówek, Koralina zajrzała do środka. Torbę do połowy wypełniały wielkie lśniące żuki, pełzające po sobie i próbujące się wydostać.
– Nie, nie chcę – odparła Koralina.
– Jak wolisz – mruknęła druga matka. Starannie wybrała wyjątkowo dużego i czarnego żuka, oderwała mu nóżki (które wrzuciła do dużej szklanej popielniczki na stoliku obok kanapy) i wsunęła żuka do ust. Schrupała go z uśmiechem.
– Mniam – mruknęła i wzięła następnego.
– Jesteś nienormalna – oznajmiła Koralina. – Nienormalna, zła i dziwaczna.
– Czy tak mówi się do własnej matki? – spytała druga matka, chrupiąc żuki.
– Nie jesteś moją matką – odparła Koralina.
Druga matka puściła te słowa mimo uszu.
– Jesteś po prostu troszkę podekscytowana, Koralino. Może dziś po południu powyszywamy razem albo namalujemy akwarelę? Potem kolacja, a potem, jeśli będziesz grzeczna, przed snem będziesz mogła pobawić się ze szczurami. A ja przeczytam ci bajkę, opatulę kołdrą i pocałuję na dobranoc.
Jej długie białe palce trzepotały lekko niczym zmęczony motyl. Koralina zadrżała.
– Nie – rzekła.
Druga matka nadal siedziała na kanapie. Zaciskała wargi tak, że tworzyły cienką linię. Wsunęła do ust kolejnego żuka i jeszcze jednego, jakby to były rodzynki w czekoladzie. Jej oczy z czarnych guzików spoglądały w orzechowe oczy Koraliny. Lśniące czarne włosy kołysały się i okręcały wokół szyi i ramion, jak poruszane wiatrem, którego Koralina nie czuła.
Przez minutę przyglądały się sobie nawzajem. W końcu druga matka rzuciła:
– Maniery!