Rada Euro- pejska zbiera się co najmniej dwa razy do roku pod przewodnictwem szefa państwa lub rządu tego państwa członkowskiego, które w danym czasie sprawuje przewodnictwo Rady. Rada Europejska składa Parlamentowi Eu- ropejskiemu po każdym swoim posiedzeniu oraz roczne, pisemne sprawoz- danie o postępie osiągniętym przez Unię. Druga wspomniana wcześniej kwestia dotyczy spójności i ciągłości po- dejmowanych działań, za co szczególną odpowiedzialność ponoszą Rada i Komisja. Co się tyczy spójności (koherencji), to chodzi o to, aby działania podejmowane dla osiągnięcia celów Unii w ramach każdego z jej trzech filarów były spójne (koherentne). Unia powinna w szczególności czuwać nad koherencją wszystkich działań podejmowanych na zewnątrz w zakre- sie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, polityki gospodarczej i rozwoju. Podejmowane działania muszą nie tylko respektować ale i rozbudowywać dalej acquis communnautaire. Każdy z trzech filarów Unii zachowuje odrębność. Dotyczy to oczywiście, a nawet przede wszystkim, istniejących przez utworzeniem Unii, trzech Wspól- not. Nie pozostawia pod tym względem żadnej wątpliwości art. 47 (d. art. M) TUE, stwierdzając, że żaden przepis Traktatu Unii nie narusza Traktatów usta- nawiających Wspólnoty Europejskie, ani też późniejszych Traktatów lub aktów zmieniających je lub uzupełniających (sam Traktat o Unii, zarówno z Maastricht, jak i Traktat Amsterdamski wprowadzają kolejne zmiany i uzupełnienie do Trak- tatów wspólnotowych, co oczywiście nie oznacza ich naruszenia). Tak więc, Wspólnoty istnieją nadal w swym dotychczasowym kształcie prawnym. Wspólnoty zatem ani nie przekształciły się w Unię Europejską, ani też się w niej nie roztopiły, jak to nieraz pochopnie - zwłaszcza w publicysty- ce - głosi. Zachowały one zarówno podmiotowość w prawie międzynarodowym, jak też osobowość w prawie wewnętrznym państw członkowskich. 93 Zob M.Schweitzer, W. Hummer: „beliehene Gemeinschaftsorgane", „Organteihe", op. cit., s.298,299. 166 Państwa-strony Traktatu o Unii Europejskiej (tj. państwa członkowskie Wspólnot) nie przydały Unii cech organizacji międzynarodowej. Organiza- cją międzynarodową Unia Europejska więc nie jest. W konsekwencji, Unia Europejska nie ma podmiotowości w prawie międzynarodowym - nie ma więc ani zdolności prawnej, ani zdolności do działania w prawie międzynarodo- wym. Oznacza to dalej, że Unia nie może ani nabywać praw, ani zaciągać zobowiązań w płaszczyźnie prawa międzynarodowego. W rezultacie, prawa i obowiązki międzynarodowe związane z Unia Europejską (filar II i III) są - w płaszczyźnie prawa międzynarodowego - prawami i obowiązkami sa- mych państw członkowskich. Nie ma żadnych podstaw do domniemywania się prawnomiędzynarodowej podmiotowości Unii Europejskiej, zważywszy zwłaszcza na znaczenie, jakie państwa członkowskie przywiązują do Wspól- not jako do fundamentu, na którym budowana jest Unia. Można sobie bo- wiem wyobrazić następujący, hipotetyczny, założony przez państwa człon- kowskie, scenariusz: Wspólnoty Europejskie, zasadniczo zaś Wspólnota Europejska (wzmocniona później jeszcze przejęciem spraw będących obecnie w gestii FWWiS) będzie stopniowo wchłaniała poszczególne elementy dwóch pozostałych filarów i w ten sposób sama stanie się Unią. Tak więc w przy- szłości może nastąpić swoisty proces „wspólnotowienia" Unii - poszczegól- ne składniki bez porównania słabszych filarów Unii zostaną wchłonięte przez filar najsilniejszy pod względem instytucjonalnym i materialnym - Wspólno- tę Europejską. W konsekwencji, nastąpić może w przyszłości fuzja między Wspólnotą Europejską i Unią Europejską. Taki właśnie kierunek rozwoju zdaje się sugerować art. 2 (d. art. B) TEU, który wśród celów Unii wymienia pełne zachowanie i dalszy rozwój acquis communautaire, przy rozważeniu w jakim zakresie polityki i formy współpracy wprowadzone przez Traktat o Unii wymagają rewizji w celu zapewnienia efektywności funkcjonowania mechanizmów i instytucji Wspólnoty. Myśl przewodnia tego postanowienia jest całkiem wyraźna: rozwój Wspólnoty jest na pierwszym planie. //. Cele i zasady Unii Cele Unii Europejskiej zostały określone w art. 2 (d. B) TEU. Są one następujące: - popieranie postępu ekonomicznego i społecznego, osiągnięcie wysokie- go poziomu zatrudnienia, osiągnięcie zrównoważonego i stałego rozwoju, w szczególności poprzez stworzenie obszaru bez granic wewnętrznych, wzmocnienie spójności ekonomicznej i społecznej oraz ustanowienie unii 167 gospodarczej i walutowej, ostatecznie z jedną walutą, zgodnie z postano- wieniami Traktatu; - potwierdzenie swojej tożsamości w płaszczyźnie międzynarodowej, w szczególności poprzez urzeczywistnienie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, łącznie z programowaniem wspólnej polityki obronnej, która mogłaby prowadzić do wspólnej obrony; - wzmacnianie ochrony praw i interesów obywateli państw członkowskich poprzez wprowadzenie obywatelstwa Unii;
|