Powiedział tylko, że będzie tu przed za­chodem słońca.
Shean bębnił palcami po blacie.
- Chcesz kawy?
- Egipskiej? To świństwo jest tak mocne, że równie dobrze mogła­bym przystawić sobie pistolet do głowy i nacisnąć spust.
Shean nie zdążył się roześmiać. Usłyszeli szurnięcie krzesła. Zza przepierzenia wyszedł mężczyzna w białym garniturze i zbliżył się do nich.
Był dobrze zbudowany, miał oliwkową cerę i gęste ciemne wąsy, które podkreślały jego uśmiech. Był to uśmiech rozbawienia, ale przyjazny.
- Pani Hardesty? Rozmawiałem z panią wcześniej przez telefon.
- Nie jest pan księdzem, który zwrócił się do mnie w Nowym Jorku - odpowiedziała Arlene.
Shean wstał.
- Nie - zgodził się przybyły. - Ma pani rację. Ksiądz, który nawią­zał z panią kontakt, ojciec Victor został odwołany w pilnej misji.
Uśmiech nie schodził mu z twarzy.
- Jestem ojciec Sebastian. Mam nadzieję, że zaakceptujecie tę zmianę. Ale oczywiście, potrzebne wam dowody wiarygodne...
Wyciągnął lewą rękę, ukazując pierścień na środkowym palcu.
Wielki czysty rubin zamigotał w mroku. Był osadzony w grubej oprawie z błyszczącego złota. Wyryte w klejnocie insygnia przedsta­wiały krzyż i miecz. Religia i przemoc. Symbol Bractwa Kamienia. Shean wzdrygnął się.
- Widzę, że jest ci znany - ojciec Sebastian nie przestawał się uśmiechać.
- Każdemu wolno nosić pierścień.
- Ale nie ten pierścień.
- Załóżmy - powiedział Shean. - Pan z tobą.
Uśmiech księdza znikł.
- Ach tak.
- Właśnie - Shean przybrał ostry ton. - Hasło. Dalej, dokończ je. Pozdrowienie Bractwa. Pan z tobą.
- I z duchem twoim.
- A reszta?
- Deo gratias. Jesteś zadowolony?
- Dopiero zaczynamy. Dominus vobiscum.
- Et cum spiritu tuo.
- Hoc est enim...
- Corpus meum.
- Pater Noster...
- Qiu est in coeli.
Arlene przerwała im.
- O czym wy mówicie?
- Wymieniamy responsy z mszy rzymskiej - wyjaśnił Shean. - Brac­two jest konserwatywne. Nie zaakceptowało zmiany obrządku z łaciń­skiego na narodowy w połowie lat sześćdziesiątych. A ty - przyjrzał się badawczo śniademu, wyglądającemu na Egipcjanina mężczyźnie, któ­ry przedstawił się jako ojciec Sebastian - jesteś młodszy ode mnie. Masz najwyżej trzydzieści lat. Gdybyś nie należał do Bractwa, od dawna nie widziałbyś prawdziwej mszy i nie mógłbyś pamiętać responsów. Kto założył Bractwo?
- Ojciec Hieronim.
- Kiedy?
- Podczas trzeciej krucjaty. W 1192 roku.
- Jego prawdziwe imię?
- Hassan ibn al-Sabbah. Przypadkowo to samo imię nosił sto lat wcześniej twórca arabskiego terroryzmu. Chociaż był zakonnikiem, ojciec Hieronim został zwerbowany przez krzyżowców jako morder­ca, ponieważ będąc Arabem mógł się swobodnie poruszać wśród pogan. Ale terror przez niego wprowadzony był, w przeciwieństwie do arabskiego, święty. Od tamtego czasu - ojciec Sebastian wzruszył ramionami - robimy co w naszej mocy, aby ochraniać Kościół. Czy jesteś teraz zadowolony?
Shean skinął głową. Ksiądz usiadł przy stole.
- A twoje listy uwierzytelniające?
- Miałeś okazję dokładnie przyjrzeć mi się zza tej przegrody, a musiałeś widzieć także moją fotografię.
- Chirurgia plastyczna czyni cuda.
- Pierścień zawiera kapsułkę z trucizną. Twój klasztor leży na północno-zachodnim wybrzeżu Francji, na wprost Anglii. W czasach trzeciej krucjaty były to tereny sporne. Tylko ktoś, do kogo Bractwo zwróciło się, aby go zwerbować, może znać te szczegóły.
- To prawda. Zwracaliśmy się do ciebie. A teraz zwracamy się ponownie.
Shean poczuł nagłe zmęczenie. Wszystko wracało. Nie było ucie­czki. Głos mu zadrżał:
- Czego chcecie? Jeśli wiedzieliście, gdzie się ukrywam, dlaczego pozwoliliście, żebym spędził rok...