— Nie wiem, o co mnie oskarżasz — powiedziała i właściwie nie do końca było to kłamstwem...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

W tej chwili tylko czytała jego myśli, wcale nie będąc pewną, czy czyni to prawidłowo. — Jeśli jednak pragniesz wyrównać ze mną rachunki z bronią w ręku — bardzo łatwo zaczęła używać języka tak, jak nauczyła się w Ziemiankach — najlepiej będzie, jeśli uczynisz to później. W tej chwili oboje mamy wspólnego wroga.
Skrzek Zass niemal zagłuszył jej ostatnie słowa. Zorsal zanurkował w kierunku żółtej sylwetki wspinającej się po skale niebezpiecznie zbliżającej się do stóp Simsy i w mgnieniu oka rozszarpał napastnika, rozpryskując na boki ciemnozielony płyn, który doleciał niemal do Thoma. Ten, zdezorientowany, ponownie użył miotacza. Mimo że płomień był tym razem o wiele mniej jaskrawy, niż poprzednim razem, Simsa znów usłyszała w swej głowie krzyk konających stworów. Zass tymczasem wydawała okrzyki triumfu, z dziobem skierowanym ku skałom, jakby i ona pragnęła dostać się tam jak najszybciej.
Żadne z monstrów nie osiągały takich rozmiarów jak Simsa czy Thom, a ich siłą była liczebność. Mężczyzna postanowił zniszczyć je ogniem. Jeszcze dwukrotnie wystrzelił w kierunku napastników i broń przestała działać, bowiem skończyła się amunicja. Thom stał przez chwilę zaskoczony, z bezużytecznym miotaczem, ale szybko wydobył zza pasa zapasowy cylinder i wprowadził go do rękojeści. Gdy znów uniósł miotacz, celując w jednego z największych stworów, Simsa jeszcze raz chwyciła go za rękę. W powietrzu unosił się pomruk, jaki zwykle zwiastował pojawianie się potęgi Starszej. Zass gwałtownie urwała swój skrzek i uniosła się wysoko w powietrze, krążąc ponad dwojgiem ludzi, znajdujących się na planecie. Zorsal wzbijał się coraz wyżej z każdym kolejnym kółkiem, jakie kręcił. To jednak nie on, lecz monstra wzbudziły zdziwienie dziewczyny, stwory i to, co trzymała we własnej ręce.
Zaokrąglone rogi berła rzucały promienie światła, tak niepodobne do śmiercionośnych promieni z miotacza Thoma, jak poranna mgła niepodobna jest do pioruna. Promienie te okrążyły Simsę i Thoma, opasując ich, ogarniając tak, jak wcześniej mgła ogarniała latacz sterczący ze strumienia. Podświadomie dziewczyna zaczęła zastanawiać się, czy za chwilę nie zostanie uniesiona ku górze zupełnie niezależnie od swojej woli. Oczekiwała tego i była gotowa bez zwłoki poddać się siłom, które uniosą ją z tego niebezpiecznego miejsca.
A więc, znów Starsza. A jednak jej żelazna moc nie porywała Simsy jak wiele razy przedtem. Być może promienie miały chronić ją i Thoma tylko w tym miejscu. Nie było czasu na długie zastanawianie się, dziewczyna wiedziała, że powinna wykorzystać to, czym w tej chwili dysponowała. Podeszła bliżej do mężczyzny, mimo wstrętu, jaką czuła wobec jego ciała.
— Razem — wyszeptała. — Musimy być blisko siebie. To uwolni nas od nich. Twoja broń… — Spojrzała na miotacz i w tej samej chwili cienki, błękitny promień otoczył dłoń Thoma, która trzymała broń. Mężczyzna syknął z bólu. — Schowaj to — powiedziała. — Coś takiego nie podoba się siłom, które teraz nam pomagają. Mimo że wyraz zacięcia nie opuszczał jego twarzy, Thom posłusznie schował miotacz do kabury. Tymczasem wokół nich zaczęła zalegać mgła, z każdą chwilą gęstniejąca. Wkrótce wzrok Simsy i Thoma nie sięgał dalej niż na odległość ręki. Dziewczyna pomyślała o szczelinach i zawahała się, czy ich oślepienie nie spowoduje sytuacji gorszej niż przed pojawieniem się mgły. Jednak jej wahania zniknęły, gdy usłyszała wołanie Zass. W jednej chwili zrozumiała intencje Starszej. Ciemna mgła miała pomóc im dostać się tam gdzie chcieli. Krążąca wysoko Zass miała przez cały czas wskazywać im drogę. Usłyszawszy ponaglający skrzek zorsala, Simsa bez wahania pchnęła Thoma do przodu. Ruszyli na południe. Odniosła wrażenie, że zrozumiał, ponieważ nie opierał się, chociaż rękę trzymał na rękojeści miotacza.