Ich ściany, podłogi i
sufity umocnione były dodatkowo betonem, tworząc solidną, praktycznie niezniszczalną
konstrukcję. Wszystkie pomieszczenia ogrzewano płytami termicznymi, jednak Han
nigdzie nie dostrzegł żadnego urządzenia odwadniającego, chociaż musiało się ono
niewątpliwie gdzieś znajdować. Wszystko, co widział, wskazywało na zastosowanie
technologii o wiele bardziej zaawansowanej od tej, którą zdawali się dysponować
Pozostali Przy Życiu. Han skłonny był uznać, że wszelkie prace konserwacyjne obecnych
mieszkańców kompleksu ograniczały się do zera, a wiedza ich pierwotnych budowniczych
zginęła wraz z nimi całe wieki temu.
Nagle, po raz pierwszy dostrzegł dwóch Pozostałych Przy Życiu, których głowy nie były
osłonięte hełmami. Niczym szczególnym nie różnili się od przeciętnych ludzi.
Więźniowie przesuwali się teraz wzdłuż ogrzewanych, dobrze oświetlonych,
hydroponicznych korytarzy. Świecące jarzeniówki i płyty termiczne świadczyły o tym, że
gdzieś musi znajdować się źródło energii, równie stare, jak i cały kompleks, być może
był to nawet prehistoryczny reaktor atomowy.
— To przykÅ‚ad regresji — rzekÅ‚ Badure. — Może ta baza zostaÅ‚a wybudowana przez
jakichś zagubionych badaczy czy wczesnych kolonistów.
— To nie tÅ‚umaczy ich niechÄ™ci wobec wszystkich innych tubylców — wtrÄ…ciÅ‚ Skynx.
— Zauważcie, że przecież oni zrobili wszystko, by ukryć siÄ™ przed oczami innych, mimo
przebywania na zupełnie niezaludnionych...
Przerwał w połowie zdania, pchnięty lufą karabinu jednego ze strażników. Rozmowa
urwała się. Han przyznał Bolluxowi rację, kompleks niewątpliwie budowany był z myślą
o większej ilości mieszkańców niż było ich obecnie. W niektórych pomieszczeniach nie
działało oświetlenie ani ogrzewanie, albo odcięto dopływ energii, albo też uległy one
awarii.
Przechodzili teraz obok sali, z wnętrza której dobiegały dziwne, rytmiczne dźwięki. Gdy
mijali prowadzące do niej drzwi, Han kątem oka zajrzał do wnętrza.
Kolorowe lampiony rozjaśniały ciemności, odbijając się od ścian i sufitu, pokrytych
dziwnymi wzorami i malowidłami. Ktoś śpiewał pieśń w lokalnym dialekcie, której słowa
podkreślano pulsowaniem transsonicznego syntetyzatora, bardziej odczuwalnego niż
słyszalnego.
Han prawie że stanął, zdumiony tym, co zobaczył.
Hipnoza uzależniająca!, pomyślał. Prymitywna, lecz stuprocentowo pewna, jeżeli poddaje
się jej odpowiednio młodych pacjentów. Biedne dzieciaki. Wiele mu to wyjaśniło.
W chwilę później poczuli na twarzach muśnięcie chłodnego, nocnego powietrza, a ich
oddechy znaczyły się smugą pary. Opuścili podziemne państwo innymi drzwiami, niż
zostali tam wniesieni.
Sztuczne lądowisko sprawiało w nocy zupełnie inne wrażenie niż za dnia. Teraz
przemieniło się w scenę barbarzyńskiej ceremonii. Gwiazdy i dwa księżyce planety
Dellalt oraz pręty oświetleniowe i latarki, których światła odbijały się od płyty lądowiska
sprawiły, że było prawie tak jasno, jak w dzień. Na krawędzi rytualnego pola, tuż u
zaśnieżonego stoku, który opadał ku rozciągającej się poniżej dolinie, ustawiono dużą
klatkę z belek, połączonych metalowymi prętami. Wejście do niej zamykane było grubą,
metalową płytą z potężnym zamkiem.
Tuż przy klatce, na metalowej ramie, podwieszono lśniący, metaliczny krąg, o średnicy
równej wzrostowi Hana. Jego powierzchnia pokryta była inskrypcjami, wśród których
przeważały kręte spirale i dziwne litery, poprzedzielane kropkami i ideografami.
Opodal środka świetlnego kręgu ustawiono szeroki, metalowy stół, do złudzenia
przypominający stół z przyszpitalnego laboratorium. Obok niego leżały złożone broń
64 @
Han Solo i utracona fortuna
i inne przedmioty, należące do pojmanych. Przeznaczenie tego stołu było oczywiste
— miaÅ‚ on siÄ™ stać oÅ‚tarzem ofiarnym.
Han był zdecydowany przystąpić do ataku natychmiast. Zwalista klatka była jednak tak