Godzina druga...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Spotkanie powinno się zakończyć o trzeciej. Postanowiłem obserwować klinikę i powiadomić Mila.
Musiałem znaleźć telefon. Po drugiej stronie ulicy były budynki mieszkalne, lecz dalej ciągnęły się niskie pawilony centrum handlowo-usługowego. Pojechałem tam. Pierwsza byk restauracja. Następnie agencja wynajmu nieruchomości, a dalej sklep ze słodyczami i galeria.
Restauracja wydała mi się najodpowiedniejsza. Zawróciłem i stanąłem przed nią.
Małe bistro. Nad szybą szyld z napisem LA MYSTIQUE. Pod spodem ozdobnymi literami z zawijasami było napisane ART NOUVEAU. Po obu stronach okna do ściany przymocowane były skrzyneczki z begoniami i białymi petuniami. Na szybie widniał napis PRZEKĄSKI-ŚNIADANIA.
Wewnątrz stoły nakryte obrusami w biało-niebieską kratę, flakoniki ze stokrotkami i lawendą, białe krzesła i ściany, plakaty reklamujące wakacje w Europie. W tak zwanej otwartej kuchni za niskim przepierzeniem z pleksiglasu uwijał się mężczyzna – Hiszpan z toczkiem na głowie. Dwa stoliki były zajęte. Przy każdym z nich siedziały po dwie panie w średnim wieku, ubrane niezwykle elegancko. Pałaszowały sałatki. Kiedy wszedłem do środka, otaksowały mnie dumnym spojrzeniem, po czym wróciły do konsumpcji swoich dietetycznych przysmaków.
Zbliżyła się do mnie kobieta z menu. Korpulentna, z rudymi włosami, które opadały kaskadą loków na plecy. Miała przyjaźnie uśmiechniętą pełną twarz. Ubrana była w sięgającą kolan czarną suknię, która ściśle opinała wydatne piersi.
– Dzień dobry – rzekła dźwięcznym głosem. – Proszę usiąść, gdzie pan sobie życzy.
Dojrzałem, stół przy samym oknie, z którego widać było klinikę.
– Proszę tamten stolik. Przedtem jednak chciałbym zadzwonić. Czy jest tu telefon?
– Oczywiście. Na zapleczu – odparła, wskazując na wahadłowe drzwi na lewo od kuchni.
Aparat był przyśrubowany do ściany pomiędzy toaletami. Po dwóch sygnałach odezwała się automatyczna sekretarka w domu Mila. Powiedziałem, że jest parę spraw, które chcę z nim omówić, i że najprawdopodobniej zjawię się u Melissy koło czwartej. Następnie wykręciłem numer galerii sztuki przy Beverly Hills i poprosiłem właściciela.
– Mówi Eugene De Long. Czym mogę służyć?
– Tu Alex Delaware. Cześć.

– Witaj, Alex. Niestety, jeszcze nie dostałem nic Marsha, ale pamiętam o tym.
– Dziękuję. Dzwonię jednak po to, żebyś mi wycenił dwa obrazy. Prawdziwe dzieła sztuki.
– Nie ma sprawy. Jednak pod warunkiem, że miałem z nimi do czynienia. O co chodzi?
– Kolorowe grafiki Cassat.
Chwila milczenia.
– Nie chwaliłeś się, że masz na oku takie perełki.
– Bardzo bym chciał. Potrzebuję informacji dla przyjaciela.
– A ten przyjaciel sprzedaje czy kupuje?
– Załóżmy, że sprzedaje.
– Jasne – odparł. – A o jakie grafiki dokładnie chodzi? Podałem, szczegóły.
– Chwileczkę... – Czekałem parę minut, zanim znowu podniósł słuchawkę. – Mam przed sobą dane z ostatniej aukcji obrazów podobnych do tych, które cię interesują. Nie wiem, w jakim stanie są te twoje, a raczej twojego przyjaciela, ponieważ stan może radykalnie zmienić cenę. Więc bez obejrzenia trudno ocenić bezbłędnie. W każdym razie w obiegu nie ma wielu takich grafik. Cassat była perfekcjonistką. Niszczyła każdy szkic, a nawet ukończony obraz, jeśli nie spełniał jej bardzo wysokich wymagań. Każda jej praca, pod warunkiem, że jest w przyzwoitym stanie, uchodzi za rarytas. A jeśli stan jest idealny – zachowane marginesy, brak plam – można mówić o klejnocie. Jeżeli znajdzie się odpowiedniego klienta, można wyciągnąć dwieście pięćdziesiąt tysięcy. A może więcej.
– Za oba, czy za każdy?
– Za sztukę, ma się rozumieć. Japończycy na przykład szaleją za impresjonistami, a Cassat jest na samym szczycie ich rankingów. Liczę, że jej najbardziej znane obrazy w niedługim czasie osiągną ceny rzędu kilkunastu milionów. Jej grafiki stanowią mariaż wrażliwości Zachodu i Azji. Cassat pasjonowała się sztuką średniowiecznej Japonii.
– Eugene, wielkie dzięki.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Możesz powiedzieć swojemu znajomemu lub znajomej, że ma w posiadaniu majątek, którego wartość szybko rośnie. Chociaż przez telefon to żadna wycena. Tak czy inaczej, żeby sprzedać cokolwiek Cassat, nie trzeba jechać do Nowego Jorku.
– Przekażę.
– Bonsoir, Alex.
Przymknąłem powieki i wyobraziłem sobie owe siedem zer. Potem połączyłem się z moją automatyczną sekretarką. Okazało się, że dzwoniła Robin.
Wykręciłem numer jej mieszkania. Kiedy odebrała, zawołałem:
– Serwus, to ja.
– Serwus. Chciałam się dowiedzieć, jak się miewasz.
– Całkiem dobrze. Wciąż jestem w terenie.
– W terenie. A gdzie dokładnie?
– Okolice Pasadeny i San Labrador.
– Ach tak – rzekła. – Wielki świat, wielkie pieniądze.
– Uśmiałabyś się, gdybyś wiedziała, jak bardzo masz rację.
– Nie wątpię.
Oboje zaśmialiśmy się.
– A co tam u ciebie? – zapytałem.
– Też dobrze. Nie narzekam.
– A co słychać u tego gitarzysty od wyjazdów na ryby?
– Niepotrzebnie płakał. Na jego gitarze znalazłam może dwie niewielkie rysy.
– Chciałbym cię zobaczyć, kiedy wszystko się ułoży.
– Pewnie – odparła. – Kiedy wszystko się ułoży.
Zapadło milczenie.
– Więc do zobaczenia wkrótce – rzekłem, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć.
– To już lepiej. Pa.
Udałem się do mojego stolika. Zastałem tam koszyczek z pieczywem i szklanką wody z lodem. Jedna para już wyszła. Dwie pozostałe kobiety pochylały się nad rachunkiem, sprawdzając go za pomocą małego kalkulatora.