I wskazał lukę w drzewach, przez którą widać było odległy może o milę 52...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Regiment powoli zbierający się w drogę powrotną po krótkim odpoczynku i ugaszeniu pragnienia nad rzeką.
Grey pokiwał głową – każdy, kto posiadał lunetę, mógł ze wzgórz po drugiej stronie rzeki policzyć, ile łat ma pies Ruysdale’a, więc trudno było się spodziewać, by nie miał pojęcia o obecności artylerzystów siedzących na pagórku od paru dni. Co się zaś tyczyło informacji o ruchach wojsk angielskich czy hanowerskich, to ponieważ ani Hicks, ani Ruysdale nie orientowali się, dokąd czy kiedy wyruszą, Cyganie nie byli w stanie sprzedać tej informacji nieprzyjacielowi.
Uśmiechnął się i pożegnał z porucznikiem, zdecydowany porozmawiać o Cyganach ze Stephanem. Może byli niegroźni, ale należało to sprawdzić, choćby dlatego że wiedzieli, jak małe siły bronią mostu. A jakoś nie podejrzewał, by Ruysdale zdecydował się spełnić polecenie Hicksa, choć Grey mu je powtórzył.
Pomachał artylerzystom, którzy zajęci oprawianiem świniaka ledwie zwrócili na niego uwagę. Odwzajemnił mu się jedynie chłopak zajęty wycinaniem odpowiednich na rożen gałęzi.
Podjechał do mostu i zatrzymał konia, rozglądając się uważnie. Za rzeką teren początkowo był płaski, szybko jednak zaczynał falować, tworząc łańcuch coraz wyższych wzgórz. Najwyższe miały już strome ściany i tam właśnie ponoć obozowali Francuzi. Wyjął z kieszeni rozkładaną lunetę i starannie obejrzał szczyty najpotężniejszego pasma. Nie zauważył żadnego ruchu: ani konia, ani ludzi, ani sztandarów. Ale unosił się tam dym wyraźnie widoczny na tle błękitnego i bezchmurnego nieba. A tyle dymu musiało pochodzić z wielu ognisk...
Francuzi rzeczywiście obozowali na wzgórzach.
Następnie Grey dokładnie zlustrował niższe, łagodnie pofałdowane wzgórza, ale nie zauważył śladów cygańskiego taboru czy obozowiska. Ani też śladu dymu.
Powinien ich odszukać i wypytać, ale było już popołudnie, a jego czekała daleka droga do zamku. Dlatego ruszył z powrotem, nawet nie spoglądając na zalesiony pagórek, który zajmowali pruscy artylerzyści.
Chłopak musi nauczyć się ukrywać swoje preferencje seksualne albo stanie się materacem dla każdego, kto będzie miał na niego chęć. A wielu będzie miało, gdyż Wulfie miał rację: po miesiącach w polu żołnierze nie byli wybredni. A chłopak z delikatną skórą i pełnymi, czerwonymi wargami był zdecydowanie atrakcyjniejszy od owcy.
Karolus potrząsnął łbem i zwolnił, gdyż Grey za bardzo ściągnął wodze. Nie zdawał sobie z tego sprawy, gdyż dłonie same zacisnęły się na rzemieniach. Zmusił się do odprężenia i poklepał ogiera po szyi, przemawiając do niego cicho i łagodnie. Potem, gdy obaj się już uspokoili, trącił go piętami i ruszyli w dalszą drogę.
Tę odruchową reakcję wywołało wspomnienie najgorszych chwil w życiu. Został zaatakowany nocą w obozie w Szkocji po bitwie pod Culloden. Ktoś zaszedł go od tyłu i złapał za szyję. Był pewien, że zginie, ale napastnikowi nie o to chodziło. Nie odezwał się ani słowem, a to, co zamierzał, zrobił sprawnie i brutalnie. I zniknął, zostawiając go skulonego na ziemi i niezdolnego do wydania żadnego dźwięku. Szok, ból i upokorzenie były zbyt silne. Na szczęście wszystko odbyło się w cieniu rzucanym przez wóz taborowy, toteż nikt go nie zauważył, gdy leżał, dochodząc do siebie.
Nigdy nie dowiedział się, kim był napastnik ani czy zareagował on na coś w jego zachowaniu, czy też po prostu skorzystał z nadarzającej się okazji.
Zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, nikomu nie powiedział, co zaszło, i niczym się nie zdradził. Nim pojawił się między ludźmi, obmył się i starannie poprawił ubranie. A potem chodził prosto, pewnie stawiał kroki, mówił normalnie i patrzył wszystkim w oczy. Dzięki temu nikt nie podejrzewał, co kryje się pod spodniami mundurowymi. Ten, który go zaatakował, zachowywał się tak samo i niczym się nie zdradził. Ani wówczas, ani potem. Mogliby nawet jeść przy jednym stole, a Grey i tak nie miałby o tym pojęcia.
Ale od tego dnia zawsze nosił przy sobie nóż. I nigdy już nikt nie dotknął go wbrew jego woli.
Słońce powoli chyliło się ku zachodowi i jadąc do zamku, Grey rzucał coraz dłuższy cień. Jak zawsze pozbawiony twarzy.

V. Mroczne sny

Grey ponownie spóźnił się na kolację, ale tym razem przyniesiono mu ją do salonu, tak że mógł jeść, słuchając rozmów reszty towarzystwa. Dopilnowała tego osobiście księżna Louisa darząca go tego wieczora zaskakującą uwagą. Ponieważ jednak był zmęczony po całym dniu spędzonym na końskim grzbiecie, odpowiadał na pytania raczej zdawkowo, toteż szybko oddaliła się, zostawiając go sam na sam z jakimś zimnym mięsiwem, grzybami i cebulą.
Prawie skończył jeść, gdy poczuł na ramieniu masywną, ciepłą dłoń.
– Więc byłeś u moich artylerzystów koło mostu? – Bardziej stwierdził, niż spytał von Namtzen. – Wszystko u nich w porządku?
– W jak najlepszym – odparł, uznając, że nie ma sensu... jeszcze wspominać mu o najmłodszym kanonierze. – Powiedziałem im, że Ruysdale podeśle posiłki. Mam nadzieję, że to zrobi.
– Most? – zainteresowała się księżna wdowa, przerywając rozmowę i marszcząc brwi. – Nie musi się pan martwić. Most jest bezpieczny.
– Jestem tego pewien, madam. – Stephan skłonił się, strzelając obcasami. – I zapewniam, że takim pozostanie. Obaj z majorem Greyem ochronimy was, moje panie.
Stara dama wyglądała na lekko rozbawioną tym stwierdzeniem.
– Most jest bezpieczny – powtórzyła, dotykając przypiętego do sukni medalionu. – Od trzystu lat żaden wróg nie przekroczył mostu w Aschenwaldzie. I żaden go nigdy nie przekroczy!
Stephan spojrzał na Greya i odchrząknął cicho. Grey odchrząknął głośniej i pochwalił jedzenie. Gdy księżna wdowa oddaliła się, Stephan potrząsnął głową i uśmiechnął się.
– Słyszałeś o tym moście? – spytał.
– Nie, a powinienem? Coś w nim jest dziwnego?