|
Gdzie stały@ gniewne wieże, gdzie nieprzychylnym losem@
osaczało mnie miasto i nieodgadnione góry@ osaczało mnie miasto i
nieodgadnione góry@ wystąpiły przeciw mnie, a z najbliższego kręgu@
głodująca obcość owijała przypadkowe pełganie@ moich uczuć - tam, o Wysoka,
nie było hańbą@ dla ciebie, że mnie znałaś. Twój oddech@ płynął nade mną.
Twój na doniosłą dal rozdzielony@ uśmiech przeniknął we mnie.
1914
Bernard Antochewicz
Sonety do Orfeusza
1
Wkroczyło drzewo. O czyste przekroczenie!@ Orfeusz gra! O, wzniosłe
drzewo w uchu!@ I milczał świat. Lecz nawet w przemilczeniu@ Nowy początek
tkwił, zapowiedź ruchu.
Zwierzęta ciszy wychodziły z lasu,@ Oderwanego od legowisk, schronisk:@
Ale nie z przebiegłości, nie ze strachu@ Tak ciche były, skromne, uniżone,
Lecz z zasłuchania. Ryk, beczenie, wycie@ Zbyt marne były. Więc by
uroczyście@ Przyjąć twój śpiew w skupieniu i bezruchu,
Gdyż brak tu było schronu ciemnej żądzy@ Ze skromnym wejściem o dwu
słupach drżących -@ Ty stworzyłeś im świątynię w słuchu.
1992
Leon Szwed
5
Nie wznoście mu pomnika. Niechaj róża@ Każdego roku kwitnie mu na
korzyść.@ Bo to metamorfoza Orfeusza@ W przeróżnych rzeczach. I nie trzeba
tworzyć
---------------------------
Kurt Schwitters
Urodzony w roku 1887"w Hanowerze, zmarł w 1948"w Ambleside (Anglia).
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Hanowerze i Dreźnie. W 1919"założył
ugrupowanie "Merz", niemiecki wariant dadaizmu. Współpracownik pisma "Der
Sturm". Twórca sławnych kolaży i abstrakcyjnych rzeźb. Od 1935"roku na
emigracji w Norwegii, od 1940"w Londynie. Jeden z czołowych dadaistów
niemieckich. W 1919"wydał tomik Anna Blume, a następnie kilka dalszych
tomików wierszy dadaistycznych (w r. 1924"Sonate in Urlauten).
Do Anny Blume
O, ukochana mych 27"zmysłów, kocham tobie.@ - Ty, ciebie, tobie tobą, ja
ci, ty mi. - My?@ Ale właściwie tu nie o to chodzi.@ Kim jesteś,
niezliczona kobieto?@ Ludzie mówią, byłabyś - niech mówią, oni@ Nie wiedzą,
że kościelna wieża stoi.@ Nosisz kapelusz na stopach, chodzisz na@ rękach,
na rękach spacerujesz.@ Hallo, twoje czerwone suknie przepiłowane@ Wzdłuż
białych fałd. Czerwono@ Kocham cię, Anno Blume, czerwono ciebie kocham!@ -
Ty ciebie tobie ciebie, ja ci, ty mi!
My?@ To należy (przypadkowo) do zimnego żaru.@ Czerwone kwiaty. Czerwona
Anna Blume, jak mówią ludzie?@ Pytanie konkursowe: 1. Anna Blume ma
ptaszka.@ 2. Anna Blume jest czerwona.@ 3. Jakiej barwy jest ptaszek?@
Błękit jest barwą twoich żółtych włosów.@ Czerwone jest gruchanie twego
zielonego ptaka.@ Ty proste dziewczę w sukience na co dzień,@ Kochane
zielone zwierzę, dla ciebie kocham!@ - Ty ci, tobie ja, ja ci, ty mi!@ My?@
To należy przypadkowo już do kufra z żarem.@ Anna Blume. Anna, A-n-n-a,
dawkuję twoje imię.@ Twoje imię kapie jak rozgrzany łów wołowy.@ Czy wiesz
o tym, Anno, czy już o tym wiesz?@ Można ciebie czytać też od tyłu,
najwspanialsza@ Ze wszystkich, jesteś z przodu jak i z tyłu: "a-n-n-a".@
Wołówy łój kapie kroplami muskając moje plecy.@ Anno Blume, ty durne tępe
zwierzę, kocham ciebie.
Kazimierz Karkowski
Burza
Grzmot dudni, grzmot dudni i dudni przez pięć godzin,@ i błyska się, i
błyska, ulice błyszczą w wodzie@ i świeci się, i świeci, i słońce znów
wyrusza,@ czy aby, czy aby nie nadchodzi burza?
Grzmot dudni, grzmot dudni i dudni siedem godzin@ i błyska się, i błyska,
ulice błyszczą w wodzie@ i świeci się, i świeci, i słońce znów wyrusza,@ to
chyba jest, to chyba, to jest na pewno burza.
Leon Szwed
Banały z chińszczyzny
Muszki mają krótkie nóżki.@ (W żartach śpieszymy się powoli.)@ Czerwień
maku jest czerwona.@ Koniec jest początkiem końca.@ Początek końcem jest
początku.@ Banał ozdobą jest mieszcucha.@ Z mieszczaństwa się wywodzi
mieszczuch.@ Dla dwóch słów mądrych starczy jedna głowa.@ Każda baba pod
fartuszkiem coś tam chowa.@ Każdy początek ma swój koniec.@ Świat jest
pełen mądrych ludzi.@ Mądry jest głupi.@ Nie wszystko, co się zwie
ekspresjonizmem,@ Jest ekspresji sztuką.@ Głupi jest mądry.@ Mądry
pozostanie głupi.
Kazimierz Karkowski
Bez słów
Robak wisi na haku wędki.@ Ryba połyka robaka.@ Ryba połyka też haczyk
wędki.@ Wędka wyciąga rybę.@ Teraz ryba wisi na wędce.@ Wędka wyciąga ją na
powietrze.@ Ryba umiera w powietrzu.@ Wędka uśmierca rybę.@ Nowy robak wisi
na haku wędki.@ Nowa ryba połyka nowego robaka.@ I nowe życie powstaje z
rozpadu.
Kazimierz Karkowski
---------------------------
+
Literatura rosyjska
Anna Achmatowa
Anna Achmatowa (właść. Gorienko, 1889-1966) - wybitna indywidualność
poetycka XX wieku, której twórczość wyszła poza ramy jednego programu
literackiego; debiutowała w 1912"r. tomikiem wierszy pt."Wieczór"; 1914 -
"Czotki", "Paciorki różańca", 1917 - "Białe stado", 1940 - "Requiem" -
poemat oratoryjno-ludowy o ofiarach stalinizmu; w Oxfordzie otrzymała
doktorat honoris causa.
z "Elegii północy"
Wszystko pamieci twej na pastwę...
Puszkin
Pierwsza
Prehistoria
Mieszkam teraz gdzie indziej...
Puszkin
Rosja Dostojewskiego. Dysk księżyca@ Dzwonnica przesłoniła do połowy.@ W
szynkowniach tłumy. Kłusem mkną dorożki,@ Czteropiętrowe rosną kamienice@
Przy cerkwi Objawienia, na Grochowej.@ Wszędzie szyldy wekslarzy, szkoły
tańca,@ A obok: "Henriette", "Basile", "Andre"@ I okazałe trumny: "Miłow
starszy".@ A zresztą miasto mało się zmieniło.@ Nie tylko ja, ale i inni
również@ Zauważyli, że czasem potrafi@ Wyglądać jak wyblakła litografia,@
Nie pierwszorzędna, ale przyzwoita,@ Z siedemdziesiątych, zdaje mi się,
lat.
|
