— Ale dlaczego? Czyż ludzie tutaj nie rozmawiają o wschodzie? Trudno mi w to uwierzyć!— Ostatnio przybył do Lormtu spragniony wiedzy młody...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Czułam w nim to samo co Raven, kiedy ty i Berry byliście blisko: obecność Mocy! Obserwowałam tego młodego człowieka, kiedy nie wiedział, że jestem w pobliżu, a potem, gdy odjechał, wzięłam teksty, które wybrał, i sama je przejrzałam. Mówiły o przeszłości, przeszłości wschodu! Pokazałam papiery innym, a oni nie mogli zrozumieć, o czym w ogóle mówię. Bo tylko pośród Strażników Bram i Czarownic trwa pamięć o tym, co wydarzyło się na wschodzie wieki temu, i dlaczego Stara Rasa uciekła stamtąd.
— To Stara Rasa przyszła... ze wschodu?
— Tak. Przybyli do Estcarpu, uciekając przed rzeczą tak okropną, że kiedy dotarli tutaj, odwrócili się i wznieśli za sobą zaporę gór, ubili i rozłupali ziemię, żeby stworzyć ścianę chroniącą przed tym, przed czym uciekli. Górska Brama jest najbardziej wysuniętym na południe miejscem tej zapory, gdzie utworzone przez Czarownice góry łączą się z naturalnie powstałymi grzbietami, które oddzielają nas od Karstenu. Potem, wykuwszy zaporę, Mądre Kobiety tamtych czasów rzuciły czar na swych własnych ludzi, blokując ich umysły, żeby nie dopuścić do tego, by kiedykolwiek znów szukali wschodu czy nawet myśleli o nim. Tak bardzo bały się tego, co je tu przywiodło. Wszyscy ze Starej Rasy mieli być odtąd pod tym względem ograniczeni, z wyjątkiem małej grupy. W tych górach odkryto starożytną Bramę., która przetrwała chaos, jaki zapanował w rozpadlinie. Nie pamiętano, dokąd wiedzie Brama — może do zupełnie innego świata. Lecz dokądkolwiek by wiodła, uznano, że trzeba j ą chronić, więc wzniesiono tu wioską i osiedlono ochotników wywodzących się ze Starej Rasy. Bo koniecznie trzeba było znać wschód, żeby żyć tutaj, na jego progu.
— Dlatego tu przybyłaś? Czy Brama się znowu otworzy? Położyła pulchny palec na jego ustach.
— Powierzyłam ci już więcej tajemnic, niż moje siostry mogłyby mi wybaczyć, o wiele więcej.
Podniosła laskę, drżąc w zapadającym zmierzchu.
— Chodź, odciągniemy Berry od jej zajęcy i zejdziemy do wioski.
— Jeszcze jedno — Ander spojrzał z wahaniem w stronę siostry bawiącej się na zboczu góry. — Czy wiesz, co Berry myśli o Bramie na najwyższej hali? Wierzy, że nasza matka przeszła przez nią tej nocy, której zniknęła. Ona sądzi, że pewnego dnia matka wróci.
VPrzez cały ranek w powietrzu czuło się coś dziwnego. Atmosfera jakby rozrzedziła się, chociaż jesienny chłód trwał nadal. Duroth mamrotał coś przy śniadaniu ze wzrokiem utkwionym w wieży Czarownicy.
Gdy Ander i Bereth stawili się o zwykłej porze w Wieży Mądrości, po raz pierwszy zdarzyło im się, że owalne drzwi były zaryglowane od środka.
Ander zapukał nieśmiało i wewnątrz rozległ się zastanawiająco głuchy głos Starej Ropuchy:
— Idźcie sobie. Nie chcę dziś nikogo widzieć.
— Ale przecież mieliśmy otworzyć ten stary kufer — zaprotestowała Berry, próbując stanąwszy na palcach zajrzeć przez pojedyncze okno. Ciężkie zasłony nie pozwoliły im zobaczyć ciemnego wnętrza.
— I chciałabym spróbować naprawić następną promieniującą kulę. Możemy wejść tylko na...
— Nie chcę dziś nikogo widzieć. Idźcie sobie. Kiedy wrócili do domku, Duroth był zajęty przybijaniem desek w poprzek okien.
— Nadchodzi burza — powiedział zwięźle, patrząc na zachód, gdzie na horyzoncie gromadziły się złowieszcze masy fioletowych chmur. — Idźcie lepiej na strych i zostańcie tam, dopóki was nie zawołam. Z taką burzą nie można zrobić nic innego, jak tylko ją przeczekać.
— Martwimy się o Starą Ropuchę — powiedziała Berry. — Nie wpuściła nas do wieży, a jej głos brzmiał tak dziwacznie...