— Ależ jestem bardzo wdzięczna — zaprotestowała Ania...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Byłabym jednak daleko wdzięczniejsza, gdyby… gdyby choć jedna z nich miała bufiaste rękawy. Bufiaste rękawy są teraz takie modne. Przeszyłby mnie dreszcz rozkoszy, jeślibym miała sukienkę z bufiastymi rękawami.
— Obejdziesz się bez tych swoich dreszczy. Nie miałam dość materiału na bufiaste rękawy. Zresztą uważam tę modę za śmieszną. Wolę stokroć skromne, gładkie…
— Jednakże ja wolałabym wyglądać tak śmiesznie jak wszyscy inni niż wyróżniać się skromnym, gładkim ubraniem — upierała się Ania.
— Mniejsza o to. Powieś nowe sukienki do szafy i zabierz się do przygotowania lekcji do szkoły niedzielnej. Pan Bell przysłał mi dla ciebie podręcznik; jutro pójdziesz do szkoły — rzekła Maryla i urażona opuściła pokoik na facjatce.
Ania załamała ręce, spoglądając na rozłożone suknie.
— Tak bardzo się cieszyłam, że może jedna z nich będzie biała z bufiastymi rękawami — szepnęła smutnie. — Modliłam się nawet o to, chociaż nie bardzo wierzyłam w skuteczność mojej prośby. Nie przypuszczałam, żeby Pan Bóg miał czas zajmować się sukienką biednej sieroty. Wiedziałam, że to zależy tylko od Maryli. Szczęściem, potrafię sobie wyobrazić, że jedna z nich jest ze śnieżnobiałego muślinu, prześlicznie przybrana koronkami, z trzema bufami na każdym rękawie.
Nazajutrz rano przeczucie nadchodzącej migreny nie pozwoliło Maryli odprowadzić Ani do szkoły niedzielnej.
— Jak będziesz szła do kościoła, zajdź po panią Linde — rzekła do dziewczynki. — Ona postara się już o to, byś się dostała do odpowiedniej klasy. Pamiętaj sprawować się jak najlepiej. Pozostań podczas kazania i poproś panią Linde, by ci wskazała nasze miejsce w kościele. Tu masz centa na ofiarę. Nie rozglądaj się wokoło i nie kręć się na ławce. Po powrocie opowiesz mi treść kazania.
Ania wyszła w swej biało—czarnej satynowej sukience, która choć dostatecznie długa i wcale nie ciasna, fasonem swym znakomicie uwydatniała jej chudość. Płaski, marynarski kapelusz nie był niczym przybrany. Nowe rozczarowanie dla Ani, która w duszy marzyła o jakichś wstążkach i kwiatach. O kwiaty postarała się, co prawda, sama, zanim jeszcze dostała się na wielki gościniec. Zaledwie bowiem wyszła na drogę poza Zielone Wzgórze, napotkała cudną łąkę, pełną jaskrów i wspaniałych krzaków dzikiej róży. Natychmiast więc uwiła gruby wianuszek i przystroiła nim swój kapelusz. Nie wiadomo, czy spodobałby się on innym, ale Ania była zachwycona i z dumnie podniesioną głową kroczyła naprzód, dźwigając na swych rudych warkoczach wieniec żółtego i czerwonego kwiecia.
Pani Linde nie zastała już w domu. Bynajmniej tym nie zrażona, Ania sama przyszła do kościoła. W przedsionku spotkała ‘całą gromadę dziewcząt, mniej lub bardziej strojnie ubranych w białe, niebieskie albo różowe sukienki. Przyglądały się one ciekawie nowicjuszce w oryginalnym nakryciu głowy. Małe mieszkanki Avonlea słyszały już niejedną dziwną historyjkę dotyczącą Ani. Pani Linde opowiadała o jej gwałtownym temperamencie, Jerry Buote zaś, pastuszek z Zielonego Wzgórza, rozwodził się nad tym, że Ania godzinami potrafi rozmawiać jak pomylona sama z sobą lub mówić do kwiatów i drzew. Spoglądały więc na nią i szeptały pomiędzy sobą, kryjąc twarzyczki za książki. Nikt nie próbował zbliżyć się do niej z życzliwym przywitaniem ani w kościele, ani też w klasie panny Rogerson, gdzie się następnie odbywała lekcja.
Panna Rogerson była to osoba w średnim wieku, wykładająca już od lat dwudziestu w szkole niedzielnej. Jej sposób nauczania polegał na tym, że odczytywała pytania z podręcznika, patrząc jednocześnie zza książki na uczennicę, którą miała zapytać. Patrzyła też często na Anię, która dzięki staraniom Maryli odpowiadała szybko i dobrze. Nie wiadomo tylko, czy rozumiała wiele z tych pytań i odpowiedzi.
Panna Rogerson nie bardzo jej się podobała. Ale nie dlatego Ania czuła się niezmiernie nieszczęśliwa. Wszystkie dziewczynki w szkole miały rękawy z bufami. Ania uważała, że nie warto żyć, jeśli się nie ma buf u rękawów.