— Wiesz już, o co mi chodzi? — zagadnąłem, wsuwając się z powrotem na swoje miejsce...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Obawiam się, że tak — przyznał kwaśno. — Czy ja naprawdę tak chodzę?
— Tak.
— Mmmm. . . chyba muszę brać u ciebie lekcje.
— Mogło być gorzej — odparłem.
Siedział teraz i gapił się na mnie. Chciał coś powiedzieć, ale zmienił zdanie i skinął palcem na barmana, by napełnił nasze puste szklaneczki. Kiedy drinki 4
pojawiły się na blacie, zapłacił za nie, opróżnił swoją szklankę i wstał z miejsca jednym płynnym ruchem.
— Zaczekaj na mnie — poprosił półgłosem.
Nie mogłem odmówić, skoro miałem przed nosem darmowy trunek. Zresz-
tą nie chciałem. Zainteresował mnie. Polubiłem go, nawet jeśli nasza znajomość trwała niecałe dziesięć minut. Był typem przystojnego wielkiego brzydala, za któ-
rym szaleją kobiety i którego słuchają mężczyźni.
Z wdziękiem torował sobie drogę przez pokój, mijając po drodze do drzwi
stolik zajęty przez czterech Marsjan. Nie lubię Marsjan. Nie podoba mi się, kiedy coś, co wygląda jak klocek drewna, na którym powieszono kask tropikalny, żąda takich samych praw jak człowiek. Nie cierpię sposobu, w jaki wypuszczają nibynóżki. Przypomina mi to węże wypełzające z dziur. Nie podoba mi się, że mogą widzieć wszystko wokoło, nie odwracając głowy — jeśli to w ogóle można nazwać głową, co wcale nie jest oczywiste. No i nie mogłem ścierpieć ich smrodu!
Nikt nie może mnie nazwać rasistą. Nie obchodzi mnie, jakiego koloru, religii czy rasy jest człowiek. Ale ludzie to ludzie, a Marsjanie to coś. Z mojego punktu widzenia nie są nawet zwierzętami. Przynajmniej ja osobiście wolałbym mieć przy sobie parszywą świnię. Wpuszczanie ich do barów i restauracji, uczęszcza-nych przez ludzi, uważam za oburzające. No, ale Traktat niestety istnieje, więc co mam robić?
Tej czwórki nie było tam, kiedy przyszedłem. Na pewno bym ich poczuł.
A skoro już o tym mowa, nie dostrzegłem ich również kilka minut temu, kiedy podchodziłem do drzwi. A teraz sterczeli na swoich postumentach wokół stołu i udawali, że są ludźmi. Nie usłyszałem nawet, jak klimatyzacja zwiększyła obro-ty.
Darmowy drink, który stał przede mną, nagle przestał mnie pociągać. Chcia-
łem tylko, żeby mój gospodarz wrócił wreszcie i żebym mógł się grzecznie wynieść. Nagle przypomniałem sobie, że on także rzucił wzrokiem w tamtym kie-
runku, a potem nagle zaczęło mu się spieszyć. Ciekaw byłem, czy Marsjanie mają z tym coś wspólnego. Spojrzałem w ich stronę, usiłując stwierdzić, czy interesują się moim stolikiem, ale jak, do licha, zorientować się, na co patrzy albo o czym myśli taki Marsjanin? I to była jeszcze jedna rzecz, jaka mi się w nich nie podobała.
Siedziałem tak od kilku minut, bawiąc się drinkiem i zastanawiając się, co się stało z moim kumplem pilotem. Miałem nadzieję, że jego gościnność rozciągnie się na kolację, a może nawet, kiedy staniemy się wystarczająco simpatico, uda mi się zaciągnąć jakąś malutką pożyczkę. Inne widoki — muszę to niestety przyznać!
— były marne. Ostatnio dwa razy, kiedy próbowałem skontaktować się z moim
agentem, odpowiedziała mi tylko automatyczna sekretarka. Nagrałem wiadomość i tyle. A jeśli nie wrzucę monety, drzwi mojego pokoju także pozostaną zamknięte tej nocy. . . Tak nisko upadłem, że musiałem korzystać z kabin mieszkalnych.
5
Kelner dotknął mojego ramienia, wyrywając mnie z bagna melancholijnych rozważań.
— Telefon do pana, sir.
— Hę? Dzięki, przyjacielu; czy możesz przynieść ten przyrząd tu, do stolika?
— Przykro mi, sir, ale nie mogę go przełączyć. Proszę przejść do kabiny nu-
mer dwanaście, w holu.
— Och, dzięki — odparłem, siląc się na uprzejmość, bo nie miałem na napi-
wek. Wyszedłem, szerokim łukiem omijając Marsjan.
Szybko przekonałem się, dlaczego rozmowy nie można było przełączyć do
stolika. Dwunastka była kabiną o maksymalnym zabezpieczeniu przed podglą-
dem, podsłuchem i zakłóceniami. Ekran nie pokazywał żadnego obrazu, pozostał
mlecznobiały nawet wtedy, kiedy zamknąłem drzwi. Milczał, dopóki nie usia-
dłem, umieszczając twarz w zasięgu czujnika. Dopiero wtedy opalizujące obłoki rozwiały się i stwierdziłem, że patrzę w twarz mojego przyjaciela pilota.