Nieco później tego popołudnia przybyliśmy do Pengalle, sioła składającego się z około tuzina niskich drewnianyc chat, ustawionych pośrodku zupełnie...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Pozostali przyby do osady kilka godzin wcześniej, a Rico najwyraźniej uprzedź* dwóch strażników przy bramie o moim rychłym przybyciu. « Nie wpuścili mnie od razu, aczkolwiek nie zachowywali! się niegościnnie, toteż zaczekałem. Rico zjawił się w kilka! chwil później. Widocznie polecił, by wezwano go niezwłocznie,| gdy tylko się pojawię.
Wyraz twarzy krzepkiego, tęgiego mężczyzny znacznie sife zmienił od poprzedniej nocy. Jego kwadratowej szczęki niej wykrzywiał już złowieszczy grymas, lecz wyraz radości z powodu zakończenia całej sprawy. Nawet jego szeroko rozstawione, niebieskie oczy zdawały się uśmiechać, gdy zmierzył wzrokiem mnie i mego jeńca — wszystkie bruzdy na jego rumianym obliczu uniosły się w górę.
— Szlachetnie postąpiłeś, oferując nam swoją pomoc — zwró-cił się do mnie, zarzucając na szyję Nojheima pętlę ze sznura, jak smycz, na których wieśniacy z osady prowadzali swoje psy. — Wiem, że masz pilne sprawy w Silverymoon, pozwól zatem, iż raz jeszcze upewnię cię, że w Pengallen ponownie panuje spokój.
Miałem dziwne, ulotne uczucie, że zostałem bezceremonialnie spławiony.
— Posil się, proszę, w naszej gospodzie — dorzucił po-spiesznie Rico, dając mi ręką znak, bym wjechał do Pengallen przez otwartą już teraz bramę. Czy moje zakłopotanie było aż tak ewidentne? — Posil się i napij — dorzucił radośnie.
— Powiedz oberżyście, Aganisowi, że to na mój rachunek.
Zamierzałem przekazać im jeńca i natychmiast wyruszyć w drogę, aby jak najszybciej dotrzeć do Silverymoon. Nie mogłem się już doczekać zobaczenia cudownego miasta nad rzeką Rauvin, spacerów za przyzwoleniem i z błogosławieństwem władczyni, wzdłuż przewspaniałych, krętych bulwarów, wizyt w muzeach oraz nie mającej sobie równych bibliotece. Jednak instynkt podpowiadał mi, bym udał się na ten posiłek. Coś w całym tym scenariuszu wydawało się nie w porządku.
Aganis, pękaty jak baryłka brodacz, na którego ustach często gościł uśmiech, był rzeczywiście zdziwiony widząc mrocz-nego elfa w progach swojej oberży, sporego, piętrowego budyn-ku, stojącego na wysokości środka tylnego wału palisady okalającej wioskę.
Miejsce to pełniło funkcję gospody, placówki wymiany towarowej i wiele innych. Gdy tylko zdołał przemóc swą pierwszą reakcję — przypuszczam, że śmiertelne przerażenie jest jedynym określeniem na to, co zobaczyłem na jego obliczu — zajął się pełnieniem swych obowiązków i, jak sądzę, aby mi dogodzić, postawił przede mną porcję jadła i napitku, dużo większą niż ta, która stała przed wieśniakiem zajmującym miejsce przy końcu baru. Pozostawiłem ten jawny przypochlebiania się bez komentarza. Noc była długa, a ja byłem głodny.
— A wiec ty jesteś Drizzit Do'Urden? — zapytał wieśnia siedzący przy końcu baru. Był to starszy mężczyzna o p] rzedzonych siwych włosach i pomarszczonej twarzy, kt musiała oglądać niezliczone wschody słońca.
Aganis słysząc to pytanie wyraźnie pobladł. Czy uważał, uznam to za zniewagę i obrócę jego interes w perzynę?
— Drizzt — poprawiłem, spoglądając na mężczyznę.
— Jak Timberline — rzekł mężczyzna. Wyciągnął rękę, ] czym cofnął ją, otarł o koszulę i ponownie podał mi dło
— Słyszałem o tobie, Drizzt. Zauważyłem, jak bardzo starał, by wymówić me imię poprawnie i przyznaję, że ogron mi to pochlebiło.
— Mówią, że jesteś pogranicznikiem.
Uścisnąłem mocno jego dłoń, i — o czym jestem przekona
— mój uśmiech znacznie się poszerzył.
— Nie będę ukrywał, Drizzt — znów moje imię, wymówios powoli a dokładnie — nie obchodzi mnie czyjś kolor skó Słyszałem o tobie, słyszałem sporo dobrego o tym, czego i twoi przyjaciele dokonaliście w Mithril Hali.
Jego komplement był odrobinę protekcjonalny i biec Aganis ponownie przybladł. Nie odebrałem jednak tego jan zniewagi, składając niezręczność Jaka na karb jego niedo świadczenia. Powitanie było wszak całkiem taktowne w poróv naniu z wieloma innymi, z jakimi się spotkałem, odki znalazłem się w świecie na powierzchni — tyle razy mia dłoni wyciągano w mym kierunku obnażony miecz.
— To dobrze, że krasnoludy odzyskały sztolnie — pr znałem.
— I dobrze się złożyło, że spotkałeś się z grupą — dodał Jak.
— Tharman od rana nie posiada się ze szczęścia — dorz zdenerwowany oberżysta.
To wydawało mi się całkiem normalne, gdyż musicie zro zumieć, że w mych kontaktach z rasami zewnętrznego świat przywykłem do wszelkiego rodzaju nietypowych zachowań.
— Przyprowadziłeś Ricowi jego niewolnika? — spytał ob-cesowo Jak.
Ostatni kęs strawy nieoczekiwanie utkwił mi w gardle.
— Nojheima — wyjaśnił Jak — goblina.
Widziałem niewolnictwo w całej jego brutalności w Men-zoberranzan, mieście mych narodzin. Mroczne elfy przetrzy-mywały niewolników z wielu ras, wykorzystując ich brutalnie, a gdy przestawali być użyteczni, poddawały ich torturom, łamiąc ich ciała tak, jak wcześniej łamały ich dusze. Zawsze uważałem niewolnictwo za odrażające, nawet gdy praktykowano je w odniesieniu do tak niewydarzonych ras, jak gobliny i orki.
Skinąłem w odpowiedzi do Jaka, ale widząc mój nagły grymas mężczyzna umilkł. Aganis nerwowo czyścił kilkakrotnie ten sam talerz, przez cały czas patrząc na mnie i raz po raz ocierając fartuchem spocone czoło.
Do końca posiłku prawie nie rozmawiałem, dowiedziałem się tylko mimochodem, która z chat należała do Rica. Nie chciałem odpowiedzi od tych dwóch ludzi. Chciałem na własne oczy zobaczyć, co uczyniłem.
O zmierzchu stanąłem przy płocie otaczającym dom Rica. Chata była prostą budowlą z desek i bali, ze szczelinami zalepionymi błotem, aby wiatr nie dostawał się do wewnątrz, i spadzistym dachem, mającym zapobiegać osadzaniu się na nim śniegu.