|
- A w całym Szanghaju?
- Około 33 tysięcy.
- Wobec tego ile żyje w całej Monadzie 116?
- 881 tysięcy.
- W tej konstelacji miejskiej stoi pięćdziesiąt miastowców, prawda?
- Owszem.
- W sumie jakieś 40 milionów mieszkańców - ciągnie Gortman. -Trochę więcej niż cała ludność Wenus. Nieźle!
- A to wcale nie największa konstelacja! - Głos Matterna pobrzmiewa dumą. - Naprawdę duże są Sansan i Boshwash, a w Europie także Berpar, Wienbud i jeszcze jakieś dwie. Według najnowszych projektów ciągle będą powstawać nowe skupiska!
- W takim razie na całej planecie żyje...?
- 75 miliardów! - wykrzykuje Mattern. - Szczęść boże! Nigdy nie było tak jak teraz! Ani jeden człowiek nie chodzi głodny! Wszyscy jesteśmy szczęśliwi! Zostało jeszcze mnóstwo otwartej przestrzeni! Bóg nam pobłogosławił, Nicanor.
Zatrzymuje siÄ™ przy drzwiach z numerem 79 915.
- Witaj w moim domu, drogi gościu. Co moje, to i twoje. Wchodzą do środka.
Mieszkalnia Matternów należy do obszernych. Prawie dziewięćdziesiąt metrów kwadratowych powierzchni. Dmuchana platforma sypialna, chowane łóżka dzieci i meble, które łatwo przesunąć, jeśli potrzeba więcej miejsca do zabawy. Faktycznie większość pomieszczenia świeci pustkami. Ekran i terminal danych zajmują tyle dwuwymiarowej przestrzeni ściany, ile w minionej epoce przeznaczano na trzymanie pękatych telewizorów, regałów z segregatorami i najprzeróżniejszych innych zabierających miejsce gratów. Przestronna i przewiewna mieszkalnia, w sam raz dla zaledwie sześcioosobowej rodziny. Dzieci nie wyszły jeszcze do szkoły; Principessa zatrzymała je, aby przywitały się z gościem - dlatego trochę dokazują. Kiedy wchodzi ich tata, Sandor i Indra właśnie wyrywają sobie ulubioną zabawkę: fantazjomat. Mattern staje zdumiony. Konflikt w domu? Rodzeństwo okłada się bezgłośnie, tak, żeby mama nie zauważyła. Sandor kopie Indrę w goleń. Dziewczynka, krzywiąc się z bólu, drapie brata paznokciami w policzek.
- Szczęść boże - rzuca ostro Mattern. - Ktoś tu chce chyba skończyć w zsuwni.
Dzieci ciężko sapią. Zabawka spada na podłogę. Oboje stają wyczekująco. Zajęta przy najmłodszej latorośli Principessa podnosi wzrok, odgarniając sprzed oczu kosmyk ciemnych włosów; nawet nie słyszała, kiedy mąż wrócił.
- Konflikt sterylizuje - poucza Mattern. - Przeproście się nawzajem.
Rodzeństwo całuje się i uśmiecha do siebie. Indra potulnie schyla się po zabawkę, aby podać ją ojcu. Mattern wręcza fantazjomat młodszemu synkowi, Marxowi. Teraz wszyscy już patrzą na gościa.
Pan domu zwraca siÄ™ ponownie do Gortmana:
- Co moje, to i twoje, przyjacielu.
Później przedstawia przybyszowi całą rodzinę. Scena kłótni odebrała mu trochę pewności siebie, ale widok Gortmana, wyjmującego cztery nieduże pudełka i rozdającego je dzieciom, przywraca mu pogodę ducha. Zabawki. Błogosławienny gest. Pokazuje gościowi pozbawioną teraz powietrza platformę sypialną.
- Na tym sypiamy - tłumaczy. - Miejsca wystarcza dla trojga. Myjemy się pod spłukiwaczem, o tu. Woli pan być sam przy wydalaniu?
- Tak, jeśli można.
- Ten przycisk włącza ekran przesłaniający. W tym miejscu wydalamy odchody: mocz tu, a kał tam. Rozumie pan, wszystko jest potem uzdatniane. My z miastowców jesteśmy gospodarnym ludkiem.
- Nie wÄ…tpiÄ™ - przytakuje Gortman.
- Czy chciałby pan, byśmy i my włączali ekran, kiedy wydalamy? - pyta Principessa. - Wiem, że w niektórych zewnętrznych światach tak robią.
- Nie chciałbym wam nic narzucać - odpowiada Wenusjanin.
- Nasza kultura pozbyła się balastu prywatności - mówi z uśmiechem Mattern - ale wciśnięcie guzika nie sprawi nikomu żadnego kłopotu, jeżeli tylko... - urywa nagle.
Nowy, przykry domysł:
- Mam nadzieję, że nagość nie jest na Wenus tabu. Rozumie pan, mamy tylko jedno, wspólne pomieszczenie i...
- Potrafię się dostosować - oznajmia z naciskiem Gortman. - Wykształcony socjokomputator z założenia jest kulturowym relatywistą!
- Oczywiście - potakuje Mattern, śmiejąc się nerwowo. Principessa przeprasza, że nie będzie dalej uczestniczyć
w rozmowie: musi wyekspediować ściskające w rękach nowe zabawki pociechy do szkoły.
- Pan wybaczy, jeżeli mówię o rzeczach oczywistych - zaczyna znów Mattern - ale muszę poruszyć sprawę przywilejów seksualnych. Będziemy spać na platformie we troje. Zarówno moja żona jak i ja jesteśmy do pańskiej dyspozycji. U nas w miastowcu odmówienie jakiejkolwiek racjonalnej prośbie, jeśli tylko nikogo to nie krzywdzi, jest czymś niestosownym. W społeczeństwie takim jak nasze, gdzie nawet najbłahsze tarcia mogłyby w niebezpieczny sposób zakłócić ład i porządek, zapobieganie frustracji jest naczelną zasadą. Zna pan nasz zwyczaj lunatykowania?
- Obawiam się, że nie.
- W Monadzie 116 nigdy nie zamykamy drzwi na klucz. Nie mamy żadnej prywatnej własności, którą trzeba by chronić, a my wszyscy jesteśmy społecznie przystosowani. Przyjęte jest odwiedzać nocą inne mieszkalnie. Tym sposobem ciągle wymieniamy się partnerami. Zazwyczaj lunatykują mężczyźni, a kobiety czekają w swoich domach, ale bywa też inaczej. Wszyscy dorośli członkowie naszej społeczności są zawsze dla siebie dostępni.
- Interesujące - mówi Gortman. - Można by się spodziewać, że w społeczeństwie złożonym z tylu ludzi żyjących w bezpośredniej bliskości wykształci się raczej nadmierny szacunek dla prywatności niż model społecznej swobody.
|
