anafory, odsyłacza do użytego wczeniej rzeczownika, którym nie musi być nazwa osobowa. I tu ważny szczegół: szyk tego anaforycznego zaimka jest sygnałem, czy mamy do czynienia z odniesieniem osobowym, czy nieosobowym. Porównajmy: (1) Lubię Janka. On jest taki miły oraz (2) Lubię teatr. Jest on mojš pasjš. Jeli używamy zaimków on, ona, ono, one względem nieosób, to raczej w postpozycji wobec czasownika. : : ', Odmiana leksemów JA, TY, MY, WY przedstawia się następujšco: JA TY MY WY M. ja ty my wy D. mnie, mię ciebie, cię nas was C. mnie, mi tobie, ci nam wam B. =D. = D. = D. = D. N. mnš tobš nami wami Msc. o mnie o tobie o nas o was Tabela 6. Odmiana zaimków pierwszej i drugiej osoby 140 Odmiana Leksem ON z fleksyjnš kategoriš przypadka, liczby i rodzaju zdradza morfologiczne podobieństwo do przymiotnika. Podobnie jak pozostałe zaimki osobowe, cechuje go supletywizm form przypadków zależnych względem postaci mianownika: 1. pój. 1. mn. r. m. r. nij. r. ż. r. m.-os. r. niem.-os. M. on ono ona oni one D. jego /niego, go jej / niej ich / nich C. jemu /niemu, mu jej / niej im / nim B. = D. je / nie jš /niš ich / nich je /nie N. nim niš nimi Msc. o nim o niej o nich Tabela 7. Odmiana zaimka on ' Jak pokazujš tabele, zaimki osobowe majš formy ortotoniczne akcentowane: mnie, ciebie, tobie, jego (niego), jemu (niemu), i skrócone formy enklityczne używane w zestrojach akcentowych po wyrazie ortotonicznym: mi, mię, ci, cię, go, mu, np.: Daj mi go (fonologicznie fraza ta jest jednym wyrazem, z jednym akcentem na 'daj, por. s. 28). Zestroję z przyimkiem i formš fleksyjnš zaimka ON majš nawet swoje warianty cišgnięte, tworzšce jeden wyraz graficzny, por.: przezeń, weń, zeń, ograniczone jednak do stylu ksišżkowego: Wpój weń tę dumę, że jest moim (S. Przybyszewski). Uwaga: stosowanie form enklitycznych w pozycjach akcentowanych, jak np. Mię to razi. Czy cię to obchodzi? jest manieryczne. Formy przypadków zależnych zaimka ON z nagłosem spółgłoskowym: niego, niemu, niej, nich stanowiš warianty pozycyjne używane z przyimkami: do niego, przeciwko niemu, od niej, o nich itp. W ten sposób zachodzi różnica formalna między zaimkiem osobowym i dzierżawczym, por.: z niej oraz z jej płaszcza (gdzie JEJ reprezentuje inny leksem - zaimek dzierżawczy). Do zaimków defektywnych należy zwrotne SIĘ ta forma hasłowa jest bowiem skróconym, enklitycznym wariantem dopełniacza (biernika). Leksem ten pozbawiony jest mianownika: M. D. C. siebie, się sobie Zaimek 141 B. =D. , N. sobš ..,,. - . ., ' -.., ' Msc. o sobie - /',,,<, ; i < :: :< ' Brak mianownika można zrozumieć, gdy uwiadomimy sobie, że istotš tego zaimka jest wišzanie PODMIOTU z innym składnikiem zdania, markowanym przez formę się, por.: Chcemy być sobš. Uczesz się. On kocha siebie samego itp. Wynika z tego, że będšc odsyłaczem" do podmiotu, sam ten zaimek nie może wystšpić w pozycji podmiotu. Formy leksemu reprezentowanego przez defektywne SIĘ należy odróżniać od morfemu się będšcego nieodłšcznym składnikiem pewnych czasowników pierwotnych, jak bać się, miać się, ocknšć się, albo morfemem słowotwórczym tworzšcym derywaty czasownikowe typu pytać się od pytać, prosić się od prosić. 3.3. Zaimki nieokrelone i przeczšce Wprowadzone w tytule rozróżnienie jest o tyle ważne, że zaimki przeczšce, jak NIKT (przywołujšce osobę, gramatycznie męskie) i NIC (nijakie), w swojej strukturze semantycznej zawierajšce już element negacji, wymagajš dodatkowo zaprzeczonego orzeczenia. Logiczny efekt podwójnej negacji jest, jak wiemy, pozytywny", bowiem podwójne przeczenie w logice jest potwierdzeniem. Można by zatem zarzucać językowi polskiemu alogicznoć, można też po prostu stwierdzić, że język ma jednak swojš własnš logikę. Porównajmy: Nikt nie przyszedł. Nic się nie stało. Nawiasem mówišc, w językach germańskich mamy tu do czynienia ze zwykłym orzeczeniem, por. niem. Niemand ist gekommen, ang. Nobody knows. Fleksyjnie zaimki przeczšce sš jednak bliskie nieokrelonym zaimkom typu rzeczownego, jak KTO, CO, KTOKOLWIEK, COKOLWIEK, pochodnym od pytajno-względnych KTO, CO. Czšstki -, -kolwiek sš posfiksami, ponieważ występujš po końcówkach. Ich odmianę przedstawiamy łšcznie: ,* KTO(-/ -KOLWIEK) NIKT M. kto, kto, ktokolwiek nikt D. kogo, kogo, kogokolwiek nikogo C. komu, komu, komukolwiek nikomu B. = D. =D. N. kim, kim, kimkolwiek nikim Msc. o kim, kim, kimkolwiek o nikim Tabela 8. Odmiana zaimków typu kto i nikt (implikujšcych osobę) 142 Odmiana CO(-/-KOLWIEK) NIC M. co, co, cokolwiek nic D. czego, czego, czegokolwiek niczego C. czemu, czemu, czemukolwiek niczemu B. = M. = M. N. czym, czym, czymkolwiek niczym Msc. o czym, czym, czymkolwiek o niczym Tabela 9. Odmiana zaimków typu co i nic i
|