|
Bardzo ważną rolę w procesie rewalidacji dziecka upośledzonego umysłowo, odgrywa osoba nauczyciela - trenera, który powinien być nie tylko specjalistą, ale też osobą kompetentną w zakresie rewalidacji fizycznej. Musi on pamiętać, że jego postępowanie jest wzorem dla wychowanka, który pragnie być podobnym do swego wychowawcy. Trener to człowiek, który jest fachowcem nie tylko w sporcie. To osoba rozumiejąca, współczująca, otwarta, zaangażowana i wrażliwa. Powinien być bacznym obserwatorem, akceptującym swojego niepełnosprawnego zawodnika i jego zachowanie.
Podstawowym warunkiem dobrej pracy wychowawczej jest poznanie wychowanka -jego warunków biologicznych i środowiskowych. Utrzymywanie dobrych kontaktów z domem rodzinnym, zaangażowanie rodziców i najbliższych osób w proces treningowy dziecka, wspiera i motywuje je do dalszej pracy.
Każdemu nauczycielowi w jego działalności powinno przyświecać dobro kiecka. Warto, aby nauczyciel pracujący z dzieckiem upośledzonym inte-^tualnie kierował się wskazaniem Marii Grzegorzewskiej:
ttauczyciel dziecka upośledzonego powinien nie tylko być związany z jego zy-tlern, ale takie powinien być w nurcie tego życia pogrążony.
Bibliografia:
Borzyszkowska H., Z praktyki pedagogicznej, Słupsk 1993. Dybińska E., Wójcik A., Wskazówki metodyczne do nauczania pływania, Kraków 1992.
Dycik W. (red.), Pedagogika specjalna, Poznań 1997.
GrzegorzewskaM., Wybór pism. Warszawa 1964. KirejczykK., Upośledzenie umysłowe-pedagogika. Warszawa 1981.
Kołodziej J., Pływanie korekcyjne. Warszawa 1989. Kostrzewski J., Ewolucja poglądów AAMR dotyczących niedorozwoju umysłowego od Ricka
Hebera do Rut Luckasson, "Roczniki Pedagogiki Specjalnej WSPS" 1997, tom 8.
Kościelska M., Oblicza upośledzenia. Warszawa 1995. Obuchowska J. (red.). Dziecko niepełnosprawne w rodzinie. Warszawa 1995.
Olszewski W., Ucz się^ pływać. Warszawa 1991.
Barbara Michałowska
Zespół Szkół Specjalnych w Mrągowie
Wspomaganie rozwoju dzieci głęboko upośledzonych umysłowo
W kwietniu 1997 roku na terenie Domu Pomocy Społecznej w Mrągowie Zespół Szkół Specjalnych rozpoczął organizację grup rewalida-cyjno-wychowawczych dla dzieci z głębokim upośledzeniem umysłowym. Obecnie jest to 23 dzieci i młodzieży w wieku 5-21 lat (7 grup). Większość z nich, oprócz upośledzenia umysłowego, jest dodatkowo obciążona różnymi współwystępującymi zaburzeniami - epilepsja, mózgowe porażenie dziecięce, niedowłady, niedowidzenie, niedosłuch, autoagresja, sensoryzmy itp. Piętnaścioro nie porusza się samodzielnie, część z nich nie potrafi samodzielnie nawet zmienić pozycji swojego ciała, 22 nie mówi, większość wymaga karmienia, nie kontroluje też potrzeb fizjologicznych.
W potocznym rozumieniu osoby z głębokim upośledzeniem umysłowym spostrzegane są jako niewyuczalne. Nie odpowiada to stanowi faktycznemu, są to po prostu dzieci z niewykorzystanymi szansami rozwojowymi. Długoletni pedagog specjalny i socjoterapeuta Małgorzata Kwiatkowska trafnie określa dzieci z głębokim upośledzeniem umysłowym jako "głęboko niezrozumiane" (1997). .
W naszej szkole pracujemy z dziećmi, które nie przystają do żadnej potocznej normy, ich zachowania nie mieszczą się w ogólnie przyjętych stereotypach. Często nie potrafią poruszać się, niedowidzą, niedosłyszą, wydają nieartykułowane dźwięki, krzyczą, kiwają się. Czasami reagują agresją albo zamykaniem się, czasami znów ich zmysły są tak wyostrzone, że dotyk "miękkiej koszulki odbierają jako coś bardzo szorstkiego i nieprzyjemnego. Nie rozumieją tego, co je otacza, a otoczenie nie rozumie ich.
Po co więc uczyć?
|
