Olivi odrzuca jednak zdecydowanie możliwość odejścia od tego Kościoła lub ze swego zakonu i ostro krytykuje radykalniejszych spirytuałów, dążących do wystąpienia z zakonu lub wręcz urzeczywistniających ten zamiar. Niezależnie od tego, jak bliski był Kościół piątego okresu jako "Kościół cielesny" identyfikacji z babilońską dziwką z Apokalipsy i w konsekwencji z antychrystem, Olivi daleki jest od jednoznacznego deprecjonowania go jako instytucji. Kościół ten wprawdzie zmieni się gruntownie w swej istocie, ale właśnie dzięki temu zachowa swą prawdziwą duchową tożsamość. Typowa dla mądrości Oliviego w aspekcie eklezjologicznym jest także jego nauka o "Kościele w Kościele", zgodnie z którą kwiat prawdziwych chrześcijan w obrębie instytucji Kościoła istniał we wszystkich epokach, począwszy już od apostołów i mę- czenników. Tym samym jasno orzekł, że Kościół w swej istocie, odpowiednio do trzeciego artykułu wyznania wiary, jest przedmiotem wiary, nie tylko istniejącym dla każdego w sposób widzialny, ale również nigdy — nawet w czasach największego zeświecczenia — nie ulegającym zaginięciu. Poza tym Olivi wyznaje również spotkane już u Joachima przekonanie o nakładaniu się epok, według którego każda nowa forma życia rozwija się w łonie i pod osłoną jej poprzedniczki, póki nie nadejdzie czas, gdy w sposób otwarty może ona zająć miejsce w awangardzie procesu dalszego rozwoju historycznego. Mimo że włoscy spirytuałowie Angelo Ciareno i Ubertino da Casale pod kilkoma względami — na przykład co się tyczy krytyki współczesnego im Kościoła — posunęli się dalej niż Olivi, to jednak właśnie on, po swej śmierci w Narbonne w 1298 r., naraził się na zarzut kacerstwa, co ok. 1317 r. doprowadziło do tego, że za rządów papieża Jana XXII wykopano szczątki filozofa, a jego grób zniszczono. Olivi już za życia niejednokrotnie wikłał się w spory teologiczne, lecz dotyczyły one scholastycznych problemów szczegółowych, w ten sposób zaś próbowano wyraźnie 49 podważyć jego fanatyzm ubóstwa, zdecydowanie przeciwny faktycznemu rozluźnieniu surowych reguł założyciela zakonu. So- bór wieneński w 1311 r., który podjął także dwie uchwały przeciwko beginkom, potwierdza potępiającą ocenę jego już wcześniej oskarżanych poglądów. Następnym krokiem przeciwko Oliviemu, podjętym po jego śmierci, było uznanie w 1319 r. przez gene- ralną kapitułę zakonu w Marsylii jego pism za heretyckie, tym samym lekkomyślnie zamknięto oczy na zawarte w jego dziele upomnienia i niepokój oraz chciano administracyjnie zdławić dalsze oddziaływanie jego myśli. Po długim procesie, jako kacerska potępiona zostaje w 1326 r. przez samego papieża również jego postylla Apokalipsy. Powodem tych kroków jest dalsze oddziaływanie poglądów Oliviego — w postaci zredukowanej do elementarnych stwierdzeń — wśród masowego ruchu beginek i begardów w południowej Francji, w północnych Włoszech i w Katalonii; pośród nich jest wielu wędrownych franciszkańskich spirytuałów lub członków jego trzeciego zakonu. Są oni poddawani szczególnie okrutnym prześladowaniom w południowej Francji. Ponad 100 z nich trafia na stos. Około 1330 r. milkną ostatecznie — wytępieni lub zmuszeni do milczenia. Do tego momentu jednak uprawiają prawdziwy kult Oliviego, przewyższający jeszcze kult Franciszka, i pielęgnują pamięć swych męczenników. Literatura Kar! Balthasar: Geschichte des Armutsstreits im Framiskanerorden bis zum Kon-zil von Yienne, Minister 1911; Emst Benz: Ecciesia Spiritualis, Darmstadt 1964; David Flood: Peter Olivi's Rule Commentary, Wiesbaden 1972; Wan-en T ewis: Peter John Olivi. Prophet of the Year 1200. Ecciesiology and Eschatolog in the Lectura super Apocalipsim, Tubingen 1975; Raoul Manselli: La "Lectura super Apocalipsim" di Piętro di Giovanni Olivi. Ricerche sull' escatologismo medioevale, Roma 1955; Bemhard Tópfer: Das kommende Reich des Friedens. Żur Entwic-klung chiliastischer Zukunftshoffnungen im Mittelalter, Berlin 1964; Gert Wendel-bom: Gott und Geschichte. Joachim von Fiore und die Hoffnung der Christenheit, Lepizig/Wien/Graz/Kóln 1974. URSULA BAATZ MAŁGORZATA PORETE Dnia l czerwca 1310 r. na Place de Greve w Paryżu Małgorzata Porete została spalona na stosie po wytoczonym przeciwko niej procesie o herezję. Jej książkę Zwierciadło prostej, wniwecz obróconej duszy (Le mirouer des simples ames anientes) jako dzieło kacerskie spalono już wcześniej (między 1296 a 1303 r.) na rynku w Valenciennes na polecenie biskupa Cambrai. Małgorzata Porete jest jedną z wielkich postaci kobiecych wczesnego średniowiecza. Mimo zakazów jej książka oddziaływała aż po wiek XVII. Z akt procesowych trudno wywnioskować, kiedy Małgorzata się urodziła. Można przyjąć, że pochodziła z hrabstwa Hennegau,
|