Wątpię, czy jeszcze zobaczę Randa. Przynajmniej nie przed wyjazdem. Każdy sługa zaniesie mu list.
- Lepiej gdybyś to był ty, przyjaciel Lorda...
- Daj to jakiemuś słudze. Albo któremuś Aielowi.
- Nie zrobisz tego, o co proszę? - spytała z niedowie­rzaniem.
- Nie. Czyżbyś nie słyszała, co mówię?
Znowu odrzuciła głowę w tył, tym razem jednak inaczej, choć nie umiał określić, na czym polega różnica. Przyglądając mu się w zamyśleniu, mruknęła coś, jakby do siebie.
- Te osobliwe oczy.
- Co? - Uświadomił sobie nagle, że stoi nagi do pasa. Ni stąd, ni zowąd te skrupulatne oględziny zaczęły mu przypo­minać badanie konia przed zakupem. Zaraz mu obmaca pęciny i zajrzy w zęby. Porwał z łóżka uszykowaną na następny dzień koszulę i włożył ją przez głowę. - Daj swój list jakiemuś słudze. A teraz chcę się położyć. Mam zamiar wstać wcześnie. Przed świtem.
- Dokąd wyjeżdżasz?
- Do domu. Do Dwu Rzek. Jest późno. Jeśli ty również wyjeżdżasz rankiem, to jak mniemam, zechcesz się trochę prze­spać. Ja przynajmniej jestem nieludzko zmęczony. - Ziew­nął, najszerzej jak potrafił.
Nadal nie uczyniła najmniejszego ruchu w stronę drzwi.
- Jesteś kowalem? Potrzebuję kowali w Mayene. Do wy­robu zdobnych konstrukcji z żelaza. Krótki pobyt zanim wró­cisz do Dwu Rzek? Przekonasz się, że Mayene... jest bogate w rozrywki.
- Jadę do domu - oznajmił stanowczo - a ty wracasz do swych komnat.
Nieznaczne wzruszenie ramion kazało mu pośpiesznie od­wrócić wzrok.
- Może innym razem. Zawsze dostaję to, czego pragnę. A wydaje mi się, że mam ochotę na... - Urwała, mierząc go spojrzeniem od stóp do głów - ...ozdobne konstrukcje z że­laza. W oknach mojej sypialni.
Uśmiechnęła się do niego tak niewinnie, że w głowie roz­brzmiał mu dzwon na alarm.
Drzwi otworzyły się ponownie i do środka weszła Faile.
- Perrin, poszłam do miasta cię szukać i usłyszałam po­głoski, że... - Znieruchomiała z oczyma utkwionymi twardo w Berelain.
Pierwsza z Mayene zignorowała ją. Podeszła bliżej do Per­rina i musnęła dłonią jego dłoń, potem przesunęła palcami po ramieniu. Przez moment miał wrażenie, że zamierza przyciąg­nąć jego głowę, żeby go pocałować - z pewnością uniosła twarz w tym celu - ale tylko przelotnie pogładziła jego kark i zrobiła krok w tył. Nim zdążył się poruszyć, by ją powstrzy­mać, było po wszystkim.
- Pamiętaj - powiedziała cicho, jakby byli sami ­zawsze dostaję to, na co mam ochotę. - I z tymi słowami, majestatycznym krokiem minęła Faile i wyszła z izby.
Czekał na wybuch Faile, ona jednak zerknęła tylko na uło­żone na łóżku wypchane sakwy i powiedziała:
- Widzę, że już słyszałeś. Perrin, to tylko plotki.
- Te żółte oczy to coś więcej niż plotki.
Spodziewał się, że wybuchnie niczym wiązka suchych ga­łązek ciśnięta w żar. Czemu jest taka chłodna?
- Bardzo dobrze. W takim razie następny kłopot to Moi­raine. Będzie próbowała cię zatrzymać?
- Nie, jeśli się o niczym nie dowie. Zresztą pojadę i tak, nawet jeśli spróbuje. Mam rodzinę i przyjaciół, Faile, nie po­zostawię ich na łasce Białych Płaszczy. Mam nadzieję utrzy­mać ją w niewiedzy, dopóki nie będę już daleko.
Nawet oczy miała spokojne, niczym ciemne stawy zagu­bione pośród lasów. Aż mu się włosy zjeżyły na karku.
- Przecież musiało minąć wiele tygodni, zanim ta plotka dotarła do Łzy, a jazda do Dwu Rzek potrwa kilka następnych. Białe Płaszcze zdążą pewnie wyjechać. Ale cóż, sama chcia­łam, żebyś opuścił to miejsce. Nie powinnam narzekać. Chcę tylko, byś wiedział, czego się spodziewać.
- Dzięki Drogom to wcale nie potrwa tak długo - wy­jaśnił. - Dwa, może trzy dni.
Dwa dni. Przypuszczał, że nie ma sposobu na szybsze po­konanie tej odległości.