|
Om szedł po piasku. Od czasu do czasu przystawał, żeby krzyknąć na swego pasażera.
Brutha tędy przechodził.
Ale tam dalej jedna z wystających skal, sterczących z piasku niczym wyspy na morzu, sięgała aż do wody. Nigdy nie zdołałby się na nią wspiąć. Ślady stóp skręcały w głąb lądu - na pustynię.
- Idiota!
Om ruszył zboczem wydmy. Głęboko wbijał łapki, by nie zsuwać się do tyłu.
Za grzbietem ślady stóp zmieniły się w długi rowek. Brutha musiał upaść. Om schował łapki i zjechał w skorupie na sam dół.
Tutaj ślady skręcały. Brutha pewnie uznał, że obejdzie kolejną wydmę dookoła i po drugiej stronie odnajdzie tę skałę. Om znał się na pustyniach. Wiedział w szczególności, że tego typu logikę stosowały wcześniej tysiące białych, przysypanych piaskiem szkieletów.
Mimo to ruszył po śladach, wdzięczny losowi za cień rzucany przez wydmę teraz, gdy zachodziło słońce.
Wokół wydmy... Tak, a teraz ślady zygzakowały niepewnie i skręcały pod górę, pod kątem prostym do kierunku, gdzie powinny zmierzać. To oczywiste... Tak właśnie działają pustynie: mają własny system grawitacji. Ciągną wszystko do środka.
***
Brutha czołgał się przed siebie, wlokąc Vorbisa za bezwładną rękę. Bał się zatrzymać. Babcia znowu go zbije. W dodatku mistrz Nhumrod dryfował tuż poza granicą pola widzenia.
- Bardzo mnie rozczarowałeś, Brutho. Mmm?
- ChcÄ™... wody...
- ...wody - powtórzył Nhumrod. - Ufaj Wielkiemu Bogu. Brutha skoncentrował się. Nhumrod zniknął.
- Wielki Boże - powiedział.
Gdzieś przecież musi być trochę cienia. Pustynia nie może się ciągnąć w nieskończoność.
***
Słońce zaszło szybko. Przez chwilę, Om wiedział o tym, piasek będzie wypromieniowywał ciepło i jego własna skorupa zdoła je zmagazynować. To jednak szybko minie i zacznie się ostry chłód nocy na pustyni.
Gwiazdy świeciły już na niebie, kiedy wreszcie znalazł Bruthę. Vorbis leżał porzucony kawałek wcześniej. Om podciągnął się do ucha chłopca.
-Hej!
Nie odpowiedział mu żaden dźwięk, żadne poruszenie. Om delikatnie stuknął Bruthę w głowę, po czym obejrzał jego spękane wargi.
Usłyszał za sobą stukanie.
Scalbie badał dziobem palce nóg Bruthy. Jednak działalność ta została gwałtownie przerwana, gdy szczęki żółwia zacisnęły się na jego nodze.
- Ówiue ci, żefys sfadau!
Scalbie beknął przerażony i próbował odlecieć, ale przeszkadzał mu żółw, uparcie uczepiony do nogi.
Om kilka razy odbił się na piasku, nim wreszcie wypuścił ptaka. Próbował splunąć, lecz pyszczki żółwi się do tego nie nadają.
- Nie znoszę wszystkich ptaków - zwrócił się do wieczornego nieba.
Scalbie obserwował go z wyrzutem ze szczytu najbliższej wydmy. Nastroszył tłuste pióra gestem kogoś, kto gotów jest czekać całą noc. Tyle, ile będzie trzeba.
Om popełzł z powrotem do Bruthy. Chłopak przynajmniej jeszcze oddychał.
Woda...
Bóg zastanowił się przez chwilę. Uderzyć o skałę... Tak, to jeden ze sposobów. Zmusić wodę, żeby popłynęła... Żaden kłopot. Woda ma naturalną tendencję do płynięcia. Trzeba tylko dopilnować, żeby płynęła tutaj, a nie gdzie indziej. Całkiem prosta sprawa dla bóstwa w szczytowej formie.
Jak to rozwiązać z perspektywy żółwia?
Przeczołgał się do stóp wydmy, po czym chodził tam i z powrotem przez kilka minut. W końcu wybrał odpowiednie miejsce i zaczął kopać.
***
Coś się nie zgadzało. Przed chwilą było potwornie gorąco. A teraz lodowato zimno.
Brutha otworzył oczy. Gwiazdy nad pustynią, jaskrawe i białe, spojrzały na niego z góry. Miał wrażenie, że język wypełnia mu całe usta. Zaraz, co to było...
Woda.
Przetoczył się na bok. Poprzednio słyszał głosy w swojej głowie, a teraz słyszał je na zewnątrz. Były słabe, ale wyraźnie obecne, odbijające się cichym echem od zalanego księżycowym blaskiem piasku.
Poczołgał się z trudem do stóp wydmy. Wyrastał tam kopczyk. A właściwie nawet kilka kopczyków. Jakieś szmery dobiegały od strony jednego z nich. Chłopiec przysunął się bliżej.
W kopczyku był otwór. I ktoś przeklinał. Brutha miał niemal wrażenie, że słowa odbijają się echem w tunelu, jakby ten ktoś był pod ziemią. Nie rozróżniał ich, ale treść był oczywista.
Brutha osunął się na piasek i patrzył.
Po kilku minutach u wylotu otworu dostrzegł jakiś ruch. Wynurzył się Om, pokryty czymś, co - gdyby nie byli na pustyni - Brutha nazwałby błotem.
- A, to ty — powiedziaÅ‚ żółw. — Oderwij kawaÅ‚ek swojej szaty i podaj mi tutaj.
Jak we śnie Brutha wykonał polecenie.
- Zejście tam na dół i powrót to nie jest miła wycieczka, nie ma co - narzekał Om.
Wziął szmatkę w pyszczek, cofnął się ostrożnie i zniknął w otworze. Po chwili wrócił, wciąż wlokąc za sobą skrawek materiału. '
Zmoczonego materiału... Brutha poczuł, że płyn ścieka mu do ust. Ciecz smakowała błotem, piaskiem, tanim brązowym barwnikiem i trochę żółwiem, ale mógłby jej wypić cały garniec. Mógłby pływać w wypełnionym nią stawie.
Oderwał od szaty następny pasek, a Om wciągnął go do otworu.
Kiedy Bóg wrócił, Brutha klęczał przy Vorbisie.
- SzesnaÅ›cie stóp w dół! SzesnaÅ›cie piekielnych stóp! - krzyknÄ…Å‚ żółw. — Nie marnuj wody na niego! Jeszcze nie umarÅ‚?
- Ma gorÄ…czkÄ™.
- Zakończ jego cierpienia.
- Zabieramy go do Omni.
- Myślisz, że tam dotrzemy? Bez jedzenia? Bez wody?
- Przecież znalazłeś wodę. Wodę na pustyni.
- Nie ma w tym nic cudownego - zapewnił Om. - Na wybrzeżu trwa pora deszczowa. Zdarzają się ulewy tropikalne. Sezonowe rzeki. Wyschnięte koryta. Można znaleźć skały wodonośne - dodał.
- Dla mnie to cud - odparł chrapliwie Brutha. - Możesz to wytłumaczyć, ale i tak jest cudowne.
|
