Kret Moeller
powiedział to, Kret Moeller powiedział tamto. Ponieważ Slick stało się
jego prawdziwym imieniem, nie przejmował się nadanym mu przydom-
kiem. Właściwie niczym się nie przejmował. Pił z gliniarzami kawę
w dziesiątkach nocnych barów w całym mieście. Obserwował, jak
grają w softball. Wiedział o ich rozwodach i naganach. Wydawało się,
że przynajmniej dwadzieścia godzin na dobę spędza w Komendzie
Głównej i nierzadko ktoś zatrzymywał go i pytał, co się dzieje. Kogo
zastrzelono? Gdzie było włamanie? Czy kierowca był pijany? Ilu
zabito? Slick mówił im tyle, ile wiedział. Pomagał, kiedy tylko mógł.
Jego nazwisko padało często w trakcie zajęć na Akademii Policyjnej
w Memphis.
Nikogo więc nie zdziwiło, że akurat tego ranka Slick praktycznie
- nie wychodził z komendy. Wykonał odpowiednie telefony do Nowego
Orleanu i z grubsza znał sytuację. Wiedział, że Roy Foltrigg i FBI
z Nowego Orleanu są w mieście i że już przekazano im sprawę. To go
zaintrygowało. Nie chodziło tu o zwykłe samobójstwo. Zbyt wiele
osób nabierało wody w usta. Istniał jakiś list, lecz wszelkie pytania na
jego temat wywoływały tylko gwałtowne zaprzeczenia. Umiał czytać
z twarzy niektórych z gliniarzy, robił to od lat. Wiedział o chłopcach,
- o tym, że młodszy jest w złym stanie. Były jakieś odciski palców, jakieś
niedopałki.
Slick wysiadł z windy na dziewiątym piętrze i zaczął się oddalać od
pokoju pielęgniarek. Znał numer pokoju Ricky'ego, ale był na oddziale
psychiatrycznym i nie miał zamiaru wpadać tam jak bomba ze swoimi
t..
pytaniami. Nie chciał nikogo przestraszyć, zwłaszcza ośmioletniego
dzieciaka w stanie szoku. Wrzucił dwie ćwierćdolarówki do maszyny
z napojami i popijał diet coke jak zmęczony ojciec czy mąż po długiej
nocy nerwowego wyczekiwania na korytarzu. Sanitariusz w jasno-
niebieskim fartuchu pchający wózek ze środkami czystości stanął
108 109
przed windą i nacisnął guzik zjazdu. Miał jakieś dwadzieścia pięć lat,
długie włosy i wyglądał na znudzonego swoją niewdzięczną robotą.
Slick podszedł do windy i kiedy drzwi się otworzyły, wsiadł za
sanitariuszem do środka. Zauważył imię „Fred" wyszyte na fartuchu
powyżej kieszeni. Byli sami.
- Pracujesz na dziewiątym? - spytał Kret, znudzony, ale
z uśmiechem.
- Tak. - Fred nie patrzył na niego.
- Jestem Slick Moeller z „The Memphis Press". Pracuję nad
artykułem o Rickym Swayu z pokoju dziewięćset czterdzieści trzy.
Wiesz, ta wczorajsza strzelanina i tak dalej. - Dość wcześnie nauczył
się, że najlepiej jest, kiedy z góry mówi się ludziom, kto i co.
Sanitariusz zainteresował się nagle. Wyprostował się i spojrzał na
reportera, jakby chciał powiedzieć: „Jasne, że wiem dużo, ale i tak niczego
się ode mnie nie dowiesz". Wózek pomiędzy nimi wypełniały ajax, comet
i dwadzieścia butelek podstawowych szpitalnych chemikaliów. Wiadro
brudnych ścierek i gąbek stało na dolnym blacie. Fred był czyścicielem
kibli, ale oto w ułamku sekundy poczuł się chodzącą sensacją.
- Tak, wiem - odparł spokojnie. - Ricky Sway.
- Widziałeś go? - rzucił Slick z nonszalancją, obserwując
zapalajÄ…ce siÄ™ nad drzwiami numery.
- Tak, właśnie stamtąd wracam.
- Słyszałem, że jest w ciężkim szoku powstrząsowym.
- Nie wiem - rzekł Fred z takim zadowoleniem, jakby jego
sekrety miały strategiczne znaczenie. Ale chciał gadać, co nigdy nie
przestawało zadziwiać Slicka. Weź przeciętnego człowieka, powiedz
mu, że jesteś reporterem, a w dziewięciu przypadkach na dziesięć
poczują się w obowiązku mówić. Do diabła; po prostu chcą mówić.
Są gotowi zdradzić ci swoje najgłębsze tajemnice.
- Biedny chłopak - mruknął Slick, wbijając wzrok w podłogę;
jakby Ricky był umierający. Przez kilka sekund milczał i to było dla
Freda za mele. Cóż z mego za reporter? Dlaczego nie zadaje pytań?
Przecież on, Fred, znał chłopaka, właśnie wyszedł z jego pokoju
i rozmawiał z jego matką. To on, Fred, był tu rozgrywającym.
- Tak, jest w kiepskim stanie - przytaknął, również patrząc
w podłogę.
- Nadal w śpiączce?
- Budzi się i znowu zasypia. To może potrwać dłuższy czas.
- Tak, tak, słyszałem.
Winda zatrzymała się na piątym piętrze, ale wózek Freda blokował