45.* § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę ujętš na goršcym uczynku popełnienia wykroczenia lub bezporednio potem, jeżeli: 1) zachodzš podstawy do zastosowania wobec niej postępowania przyspieszonego, 2) nie można ustalić jej tożsamoci. § 2. Art. 243 Kodeksu postępowania karnego stosuje się odpowiednio. *Art. 46.* § 1. Zatrzymanego należy natychmiast poinformować o przyczynach zatrzymania i o przysługujšcych mu uprawnieniach oraz wysłuchać go. § 2. Z zatrzymania sporzšdza się protokół, którego odpis doręcza się zatrzymanemu za pokwitowaniem. W protokole należy podać imię i nazwisko oraz funkcję osoby dokonujšcej zatrzymania, imię i nazwisko zatrzymanego, a w razie niemożnoci ustalenia tożsamoci - rysopis tej osoby, a ponadto dzień, godzinę, miejsce i przyczynę zatrzymania z okreleniem wykroczenia, w zwišzku z którym została zatrzymana. Należy również zapisać złożone przez zatrzymanego owiadczenia i zaznaczyć udzielenie mu informacji o przysługujšcych prawach. § 3. Na żšdanie zatrzymanego zawiadamia się o zatrzymaniu osobę najbliższš, a także pracodawcę. O zatrzymaniu osoby wskazanej w art. 10 § 1 zawiadamia się niezwłocznie właciwego dowódcę jednostki wojskowej, nawet gdy zatrzymany tego nie żšda. § 4. Zatrzymanemu należy na jego żšdanie umożliwić nawišzanie w dostępnej formie kontaktu z adwokatem albo z radcš prawnym oraz zapewnić możliwoć bezporedniej z nim rozmowy; zatrzymujšcy może zastrzec, że będzie przy niej obecny. § 5. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także z upływem czasu zatrzymania. § 6. Czas zatrzymania osoby liczy się od chwili jej ujęcia i nie może przekroczyć 24 godzin, a w wypadkach wskazanych w art. 45 § 1 pkt 1 - 48 godzin. *Art. 47.* § 1. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie na zatrzymanie do sšdu. W zażaleniu zatrzymany może domagać się zbadania zasadnoci, legalnoci oraz prawidłowoci zatrzymania. § 2. Zażalenie przekazuje się niezwłocznie sšdowi rejonowemu miejsca zatrzymania, który również niezwłocznie je rozpoznaje. § 3. Przy rozpoznawaniu zażalenia sšd stosuje odpowiednio przepisy art. 246 § 3 i 4 Kodeksu postępowania karnego. § 4. W razie uznania zatrzymania za niewštpliwie niesłuszne zatrzymanemu przysługuje odszkodowanie, którego może dochodzić w trybie okrelonym w dziale XII niniejszego kodeksu. * Rozdział 9* *Zabezpieczenie i zajęcie przedmiotów* Spis treci <#0> *Art. 48.* § 1. Policja i inne organy uprawnione do prowadzenia czynnoci okrelonych w dziale VII mogš dokonać tymczasowego zajęcia przedmiotu, jeżeli w zakresie swego działania dowiedziały się lub ujawniły wykroczenie zagrożone przepadkiem przedmiotów, a zajęcie takie jest niezbędne dla zabezpieczenia wykonania tego przepadku. Z czynnoci zajęcia sporzšdza się protokół. § 2. Tymczasowe zajęcie upada, jeżeli w cišgu 7 dni od daty jego dokonania nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu albo rozstrzygnięcie orzekajšce przepadek. Postanowienie o zabezpieczeniu wydaje sšd właciwy do rozpoznania sprawy; doręcza się je niezwłocznie osobie, u której dokonano zajęcia. § 3. Zabezpieczenie może nastšpić także na mocy postanowienia sšdu po wszczęciu postępowania w sprawie o wykroczenie zagrożone przepadkiem przedmiotów, jeżeli nie dokonano tymczasowego zajęcia. Postanowienie to wykonuje Policja, stosujšc odpowiednio przepisy o przeszukaniu i doręczajšc postanowienie osobie, u której dokonuje zajęcia. § 4. Na postanowienia, o których mowa w § 2 i 3, przysługuje zażalenie osobie, której prawa zostały naruszone. § 5. Przy dokonywaniu czynnoci, o których mowa w § 1-3, stosuje się odpowiednio przepisy art. 44. § 6. Zabezpieczenie majštkowe upada, jeżeli nie zostanie prawomocnie orzeczony przepadek przedmiotów. * Rozdział 10* *Kary porzšdkowe i pozostałe rodki przymusu* Spis treci <#0> *Art. 49.* § 1. Na wiadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie uprawnionego organu lub bez zezwolenia tego organu samowolnie wydalił się z miejsca czynnoci przed jej zakończeniem albo bezpodstawnie odmówił złożenia zeznań, wykonania czynnoci biegłego, tłumacza lub specjalisty, można nałożyć karę porzšdkowš do 250 złotych, a w razie ponownego niezastosowania się do wezwania do 500 złotych. § 2. Przepis § 1 stosuje się również do osoby, która będšc obowišzana do okazania albo wydania przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego odmówiła jego okazania lub wydania; nie dotyczy to osoby, której przysługuje prawo odmowy zeznań. § 3. Nałożonš karę należy uchylić, jeżeli osoba ukarana w cišgu 7 dni od daty doręczenia lub ogłoszenia jej postanowienia o nałożeniu kary porzšdkowej dostatecznie usprawiedliwi swoje niestawiennictwo, samowolne oddalenie się, odmowę złożenia zeznań albo wykonania innego obowišzku, o którym mowa w § 1 lub 2. § 4. W przypadku uchybienia obowišzkom wskazanym w § 1 lub 2 przez żołnierza w czynnej służbie wojskowej, sšd występuje do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę, o pocišgnięcie go do odpowiedzialnoci dyscyplinarnej. § 5. Przepis § 4 stosuje się, choćby za uchybienie, którego dopucił się żołnierz przed wstšpieniem do wojska, była mu poprzednio wymierzona kara porzšdkowa, lecz nie została do tego czasu wykonana. *Art. 50.* § 1. W razie niestawienia się wiadka na wezwanie bez usprawiedliwienia można, niezależnie od nałożenia kary porzšdkowej, zarzšdzić jego przymusowe doprowadzenie przez Policję. § 2. W razie nieusprawiedliwionej odmowy okazania albo wydania przedmiotu oględzin lub dowodu rzeczowego można zarzšdzić jego odebranie przez Policję. *Art. 51.* § 1. rodki przymusu, o których mowa w art. 49 i 50, stosuje sšd właciwy do rozpoznania sprawy, a w toku czynnoci wyjaniajšcych także prokurator, jeżeli prowadzi te czynnoci. W toku czynnoci
|