rysów, natomiast na widok drugiego napastnika Alimpo zawołał: – Święta Laureto, ależ to nasz zbiegły jeniec! Czy hrabianka go poznaje?

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Kara spotkała go prędko.
58
Zajęta rozmową, nie zwracała uwagi na huzarów. Obaj pochylili się nad zabitym, a ordy-
nans mruknął:
– Do diaska, to przecież Bartolomé!
– Nie daj nic poznać po sobie – upominał Mariano. Zwracając się zaś do hrabianki, zapy-
tał: – Pani znała tego człowieka, condeso?
– Tak. Należał do bandy morderców, która napadła na jednego z mieszkańców naszego
zamku. Schwytano go, ale uciekł.
– Trzeba więc o wszystkim dać znać do Pons, jesteśmy bowiem na terenie miejskim.
– A co z powozem, skoro konie zabite?
– Odwiozę panie na zamek.
– To byłoby cudownie! Ale nie mamy przecież koni...
– Zaprzęgniemy oba nasze wierzchowce i udamy się w drogę. Mój służący i pani ludzie
zostaną tutaj, aby zawiadomić władze i czuwać przy zwłokach do czasu, aż przybędzie komi-
sja.
– Świetny pomysł! Jedźmy stąd jak najprędzej, boję się tego miejsca.
Po chwili konie zaprzęgnięto, huzar wskoczył na kozioł. Alimpo podszedł do powozu ze
słowami:
– Hrabianko, proszę o jedną łaskę. Niech condesa powie mojej Elvirze, że nie zostałem za-
bity, że zwyciężyliśmy!
– Dobrze, powiem to jej, Alimpo.
Mariano omal nie wypuścił z rąk cugli. Elvira, Alimpo to przecież imiona tak dobrze mu
znane.
– Władze zawiadomię natychmiast – oświadczył rządca. – W podobnych okolicznościach
należy zawsze zawiadamiać władze, tak mówi Elvira.
Po tych słowach Mariano poczuł, że świat jego chłopięcych marzeń jest jak najbardziej
prawdziwy. To ten Alimpo nosił go przecież na rękach, kołysał na kolanach. Nie miał jednak
teraz czasu, żeby zastanowić się nad tym wszystkim, hrabianka prosiła bowiem, aby popę-
dzono konie.
Gdy powóz odjechał, Alimpo spytał huzara:
– Jesteście ordynansem tego oficera? Czy mogę wiedzieć, jak się wasz pan nazywa?
– Porucznik Alfred de Lautreville.
– Jesteście Francuzami?
– Tak. Pułk nasz stoi w Paryżu.
– Porucznik mówi jednak po katalońsku, jakby się tu urodził. Czy długo bawicie w Hisz-
panii?
– Tego nie mogę powiedzieć – odparł ordynans. – Jesteśmy bowiem w misji dyplomatycz-
nej.
– Aha! Więc pan porucznik jest dyplomatą? Taki młody, a już dyplomata! A przy tym żoł-
nierz nie lada. Popatrzcie tylko, jak zażył tych zbójów.
Po tych słowach zwrócił się do woźnicy:
– Czy przypatrzyłeś się dobrze porucznikowi de Lautreville?
– Tak.
– I nic szczególnego nie zauważyłeś?
– Nie.
– Jak długo służysz u naszego hrabiego?
– Przeszło trzydzieści lat.
– Więc go znałeś za młodych lat. A przecież ten porucznik... Czy nic cię nie zdziwiło?
– Nie – odparł woźnica.
– W takim razie jesteś skończonym osłem! Zrozumiano?
– Tak jest – rzekł woźnica zadowolony, niczym z komplementu.
59
Powóz hrabiowski zdążał do Rodrigandy. Roseta zastanawiała się, w jaki sposób rozbójni-
cy zaplanowali zamach. Amy wpatrywała się w porucznika, który powoził z niezwykłą
wprawą.
Kiedy dojechali do zamku, przed bramą czekał na nich wysoki, szczupły mężczyzna.
– Co to za człowiek? – spytała Amy.
– To nasz pełnomocnik, senior Gasparino Cortejo – odparła Roseta.
Mariano znał to imię, nosił je przecież człowiek, który kazał go wykraść. Nad bramą zam-
ku Mariano zobaczył wielki herb wykuty z kamienia, na którym widniała korona hrabiowska
z inicjałami R. S. A więc nareszcie przybył na miejsce, gdzie narodziły się jego dziecięce sny!
Czy znajdą tu urzeczywistnienie?
Notariusz przyglądał się nieznajomemu młodzieńcowi z niepokojem.
– Któż to jest? – mruknął do siebie. – Co za podobieństwo! To przecież wykapany hrabia
Manuel sprzed trzydziestu lat! Czy to przypadek, czy też zgoła co innego?
Poczuł na sobie badawczy wzrok oficera. Trwało to mgnienie oka, ale wystarczyło, żeby
Cortejo poczuł się niepewnie.
Kiedy panie wysiadły z powozu, podszedł do nich i ukłoniwszy się głęboko, zwrócił się z
uśmiechem do hrabianki:
– Witam condesę, witam. Czy zechce mnie pani przedstawić swoim gościom?
– Ależ oczywiście.
Kiedy wymieniono nazwisko notariusza, oficer znowu skierował uważne spojrzenie w jego
stronę. Cortejo natomiast, usłyszawszy nazwisko Alfreda de Lautreville, odzyskał spokój.
Oficer był Francuzem, więc w podobieństwie jego do hrabiego Manuela notariusz upatrywał
jedynie przypadek.
Na spotkanie gości wyszli hrabia Alfonso, doktor Sternau i Clarisa. Widząc obce konie za-
przęgnięte do powozu, Alfonso zapytał o przyczynę tego.
– Pan de Lautreville pożyczył nam uprzejmie swoje konie, gdyż nasze zostały zabite – rze-
kła Roseta.