Sandy podała główne danie, pyszną pieczeń wołową...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

John wstał i poszedł po nóż, żeby
móc spełnić swój obowiązek. Patsy zerknęła na ogromny kawał nieżywego byka i przez chwilę zastanawiała się nad chorobą wściekłych krów, ale uznała, że jej matka na pewno dobrze upiekła mięso. Poza tym, lubiła pieczeń wołową — pal diabli cholesterol — a w dodatku jej mama była mistrzynią świata w robieniu sosów.
— Jak ci idzie w szpitalu? — spytała Sandy swą córkę-lekarkę.
— Na ginekologii rutyna. Nie mieliśmy ani jednego trudnego przypadku przez ostatnich
parę tygodni. Trochę liczyłam na placenta previa[18] albo może nawet na abruptio placentae[19], chciałam się przekonać, czy jesteśmy przygotowani, ale...
— Tak nie można, Patsy. Widziałam już takie rzeczy na ostrym dyżurze. Totalna panika,
a jeśli ci z ginekologii nie są naprawdę dobrzy, wszystko bierze w łeb. Umiera matka i dziecko.
— Widziałaś tu kiedyś coś takiego, mamo?
— Nie, ale kiedy byłam w Williamsburgu, dwa razy niewiele brakowało. Pamiętasz
doktora O’Connora?
— Taki wysoki, chudy?
— Tak. — Sandy skinęła głową. — Dzięki Bogu, że za drugim razem to właśnie on miał
dyżur. Stażysta zupełnie się pogubił, ale Jimmy interweniował na czas. Jestem pewna, że
przegralibyśmy wtedy, gdyby nie on.
— Cóż, jeśli się wie, co się robi...
— Nawet jeśli wiesz, co robisz, sprawa jest bardzo skomplikowana. Osobiście wolę,
kiedy nic nadzwyczajnego się nie dzieje. Za długo jestem już na ostrych dyżurach — ciągnęła Sandra Clark. — Bardzo lubię spokojne noce, kiedy mogę nadrobić zaległości w lekturze.
— Głos doświadczenia — zauważył John Clark, krojąc mięso.
— Myślę, że to rozsądne — zgodził się Domingo Chavez, głaszcząc żonę po ręce. — Jak
tam mały?
— Właśnie zachciało mu się kopać — odpowiedziała Patsy, kładąc sobie dłoń męża na
brzuchu. Pomyślała, że to nigdy nie zawodzi. To spojrzenie, kiedy poczuł ruchy dziecka w jej łonie. Stawał się nagle miękki jak wosk.
— Dziecko — powiedział.
— Tak. — Uśmiechnęła się.
— Bardzo proszę bez żadnych przykrych niespodzianek, kiedy przyjdzie czas, dobrze? —
powiedział Chavez. — Chcę, żeby wszystko przebiegło najzupełniej normalnie. To i tak
dostatecznie ekscytujące. Nie chciałbym zemdleć, albo co...
— Akurat! — Patsy roześmiała się głośno. — Ty miałbyś zemdleć? Ty, mój komandos?
— Nigdy nie wiadomo, kochanie — powiedział jej ojciec. — Widziałem już, jak twardzi
faceci mdleją.
— Ale nie ten, panie C — zapewnił Domingo, unosząc brew.
— Przypominacie mi strażaków — odezwała się Sandy. — Siedzicie i czekacie, aż coś
się stanie.
— To prawda — przyznał Domingo. — Ale jeśli pożar nigdy nie wybuchnie, nie
będziemy mieć nic przeciwko temu.
— Naprawdę tak uważasz? — spytała Patsy.
— Tak, kochanie — powiedział jej mąż. — Akcje nie są zabawą. Dotąd dopisywało nam
szczęście. Nie straciliśmy ani jednego zakładnika.
— Ale nie zawsze tak będzie — powiedział Tęcza Sześć swemu podwładnemu.
— Zawsze, jeśli tylko będę w stanie coś zrobić, John.
— Ding — Odezwała się Patsy, spoglądając znad talerza. — Czy ty... no wiesz, czy...
Spojrzenie wszystko jej powiedziało, chociaż odpowiedź brzmiała: — Nie mówmy o tym.
— Nie nacinamy karbów na rękojeściach pistoletów, Patsy — powiedział John swojej córce. — Wiesz, to by było w złym stylu.
— Zgłosił się dzisiaj Noonan — zmienił temat Chavez. — Mówi, że ma nową zabawkę,
którą powinniśmy sobie obejrzeć.
— A ile kosztuje? — spytał John w pierwszej kolejności.
— Podobno niewiele, bardzo niewiele. Delta właśnie zaczęła się tym bliżej interesować.
— Do czego to służy?
— Odnajduje ludzi.
— O? Coś tajnego?