sprawę, że zgranie załogi to jego zadanie, obojętne jakich musiałby użyć metod...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Damy
sobie radę, sir.
Była świadoma fałszywej pewności siebie brzmiącej we własnym głosie, ale była to
jedyna odpowiedź, jakiej mogła udzielić, ponieważ była kapitanem i jej sprawą było
zmienić zbieraninę ludzi w zgrany, gotów do walki zespół. Robiła to już, choć jak sama
przed sobą musiała przyznać, nie w tak trudnych warunkach.
— Cóż... — Cortez na chwilę odwrócił wzrok, po czym zmusił się, by ponownie spoj-
rzeć jej w oczy. — Mogę pani dać jedno: zdołałem zebrać naprawdę dobrych oficerów
i podoficerów dla pani. Co prawda niektórzy są nieco za młodzi jak na przydzielone
im stanowiska, ale wszyscy mają nienaganny przebieg służby, a znaczna część służyła
już pod panią. Tu jest pełna lista... jeszcze jedno: gdyby chciała pani mieć jeszcze kogoś
konkretnego, nieważne, czy z oficerów, czy z członków załóg, proszę mi podać ich dane,
a dołożę starań, by ich pani dostała. Nie obiecuję, że uda mi się ze wszystkimi z uwa-
gi na czas, ale będę próbował. Jeżeli chodzi o nowy narybek, to pani okręty miały bez-
względne pierwszeństwo: na brak doświadczenia nic nie mogłem poradzić, ale dostała
pani tych z najlepszymi wynikami szkolenia.
— Doceniam to, sir — powiedziała szczerze Honor.
— Zdołałem osiągnąć jeszcze coś, co, jak sądzę, panią ucieszy. Alice Truman zosta-
ła właśnie kapitanem z listy i przydzieliłem ją na zastępcę dowódcy eskadry i dowód-
cę HMS Parnassus.
Wiadomość była naprawdę miła, ale oprócz radości Honor poczuła też niepewność.
Doskonale pamiętała, jak sama podchodziła do pierwszego samodzielnego dowódz-
twa okrętu. Oficer tego kalibru co Truman, zwłaszcza jeśli właśnie dostał się na listę,
co w praktyce zapewniało w przyszłości stopień flagowy, mógł uznać przydział na sta-
tek-pułapkę za policzek. I trudno byłoby mieć doń o to pretensje. Natomiast jeśli Alice
będzie sądziła, że ten wątpliwy zaszczyt zawdzięcza konkretnie jej, to...
65
— Myślę, że powinienem dodać, iż wyjaśniłem jej dokładnie sytuację i zgłosiła się na
ochotnika — dodał Cortez, jakby czytał w jej myślach. — Pierwotnie miała objąć do-
wództwo Lorda Eltona, ale jego naprawa przeciągnęła się o pięć miesięcy. Kiedy spy-
tałem ją, czy zgodzi się na przeniesienie na Parnassusa, i wyjaśniłem, że będzie służyła
pod pani dowództwem, zgodziła się natychmiast.
— Dziękuję, że mi pan to powiedział, sir — uśmiechnęła się z ulgą połączoną
z wdzięcznością. — Kapitan Truman to jeden z najlepszych oficerów, jakich miałam
okazję poznać.
— Sądziłem, że będzie pani zadowolona — Cortez uśmiechnął się blado. — Teraz
druga kwestia: myślę, że znalazłem też pierwszego oficera, z którego również będzie
pani zadowolona, milady.
Nacisnął przycisk na konsoli łączności i rozsiadł się wygodnie. Chwilę później drzwi
gabinetu otworzyły się, ukazując wysokiego, ciemnowłosego komandora o orlim no-
sie i radosnym błysku w oczach. Na prawym rękawie munduru miał ciemnoczerwoną
wstążkę Monarszego Podziękowania, a na lewej piersi baretki: białobłękitną Order of
Gallantry i czerwonobiałą Saganami Cross. Wyglądał absurdalnie młodo jak na kogoś,
kto zdobył dwa z czterech najwyższych odznaczeń za odwagę w walce, nawet jeśli brać
pod uwagę fakt, że w dzieciństwie został poddany procesowi prolongu. Jednakże Ho-
nor, wstając z radosnym uśmiechem, miała przed oczyma nieporadnego niczym szcze-
niak podporucznika, którego pierwszym przydziałem bojowym był HMS Fearless wy-
słany na placówkę Basilisk.
— Rafe! — przełożyła Nimitza w zgięcie lewej ręki i wyciągnęła ku nowo przybyłe-
mu prawą.
— Jak sadzę, państwo się znacie — bąknął z zadowoloną miną sir Lucien Cortez.
— Nie miałem okazji za długo posłużyć pod panią na Nike. — Cardones uścisnął
energicznie jej dłoń. — Mam nadzieję, że tym razem będzie inaczej, skipper.
— Jestem tego pewna, Rafe — odparła ciepło i dodała, zwracając się do Corteza:
— Dziękuję, sir. Naprawdę bardzo dziękuję, sir.
— Musiał zostać czyimś pierwszym oficerem, milady. A poza tym wydaje mi się, że
ma pani dobry wpływ na karierę i wyszkolenie tego młodego człowieka i szkoda byłoby
psuć tak dobrze współdziałający zespół, który ma jeszcze daleką drogę przed sobą.
Cardones błysnął w uśmiechu zębami, słysząc komentarz, który osiem lat temu spo-
wodowałby, iż zrobiłby się czerwony jak piwonia i nie byłby w stanie wykrztusić lo-