|
Napis wydawał się częścią życia.
Przez chwilę obserwował migotanie światła na popękanym tynku, po czym uniósł nogę i ciężko tupnął sandałem w podłogę. Dwa razy.
Po kilku minutach stłumione sapanie dało mu znać, że sierżant Colon wspina się po schodach.
Vimes odliczał w milczeniu. Na szczycie schodów Colon zawsze zatrzymywał się na sześć sekund, żeby złapać oddech.
W siódmej sekundzie otworzyły się drzwi. Zza framugi wysunęło się okrągłe jak księżyc oblicze sierżanta.
Sierżanta Golona można by opisać tak: był człowiekiem, który - gdyby został wojskowym - w naturalny sposób ciążyłby do stanowiska sierżanta. Trudno by go sobie wyobrazić jako kaprala. Albo kapitana, skoro już o tym mowa. Gdyby nie trafił do wojska, wyglądałby jak stworzony do fachu, powiedzmy, rzeźnika, specjalisty od kiełbas; kogoś, u kogo szeroka, rumiana twarz i skłonność do pocenia się nawet na mrozie były właściwie rzeczą naturalną i pożądaną.
Colon zasalutował i bardzo starannie położył na biurku Vimesa pomiętą kartkę papieru. Wygładził ją.
- Dobry wieczór, kapitanie - powiedział. - Wczorajsze meldunki i w ogóle. I jeszcze ma pan oddać cztery pensy w Klubie Herbacianym.
- O co chodzi z tym krasnoludem, sierżancie? - spytał Vimes. Colon zmarszczył czoło.
- Jakim krasnoludem... ?
- Tym, który wstąpił do Straży. Nazywa się... Marchewa, czy jakoś tak.
- On? - Colon rozdziawił usta. - On jest krasnoludem? Zawsze uważałem, że nie można ufać tym kurduplom. Nabrał mnie, kapitanie. Musiał nakłamać co do swojego wzrostu. - Colon wierzył w wyższość ludzi wysokich, przynajmniej w kontaktach z niższymi od siebie.
- Wiecie, że dziś rano aresztował przewodniczącego Gildii Złodziei?
- Za co?
- Za to, jak zrozumiałem, że jest przewodniczącym Gildii Złodziei.
- A czy to przestępstwo? - zdziwił się sierżant.
- Myślę, że sobie porozmawiam z tym Marchewą - uznał Vimes.
- Nie widział go pan, sir? Mówił, że się panu zameldował.
-Ja... tego... musiałem być akurat zajęty. Mam sporo roboty.
- Oczywiście, sir - zgodził się uprzejmie Colon. Vimes zachował jeszcze tyle wstydu, że odwrócił wzrok i udał, że przegląda stosy papierów na biurku.
- Musimy go zdjąć z ulicy, i to jak najszybciej - wymamrotał. - Jak nie, gotów nam jeszcze zamknąć szefa Gildii Skrytobójców tylko za to, że zabija ludzi. Gdzie on jest?
- Posłałem go z kapralem Nobbsem, kapitanie. Kazałem pokazać, jak tu wszystko działa.
- Wypuściliście świeżego rekruta z Npbbym? - rzucił zniechęcony Vimes.
- Pomyślałem, sir... - zająknął się Colon. - Kapral Nobbs to doświadczony człowiek. Może go wiele nauczyć...
- Miejmy nadzieję, że chłopak uczy się z oporami. - Vimes wbił sobie na głowę zardzewiały żelazny hełm. - Idziemy.
Wychodząc ze Strażnicy, zauważyli drabinę pod ścianą oberży. Tęgi mężczyzna na szczycie klął pod nosem, mocując się ze świecącą literą.
- To E źle działa! - zawołał Vimes.
- Co?
- To E. A T skwierczy na deszczu. Trzeba je naprawić.
- Naprawić? A tak, naprawić. Właśnie tym się zajmuję. Naprawiam.
Strażnicy poczłapali przez kałuże. Brat Strażnica wolno pokręcił głową i mocniej chwycił śrubokręt.
***
Takich ludzi jak kapral Nobbs spotyka się we wszystkich siłach zbrojnych. Chociaż w stopniu encyklopedycznym opanowują wszelkie szczegóły regulaminów, zawsze się starają, by nie awansować powyżej - powiedzmy - kaprala. Nobbs zwykle mówił kątem ust. Palił bez przerwy, ale - co ciekawe - Marchewa zauważył, że każdy papieros Nobby'ego niemal natychmiast stawał się niedopałkiem i pozostawał tym niedopałkiem w nieskończoność. Chyba że został wetknięty za ucho, będące rodzajem nikotynowego cmentarzyska słoni. Przy rzadkich okazjach, kiedy Nobbs wyjmował niedopałek z ust, trzymał go w stulonej dłoni.
Był niski i krzywonogi. Przypominał trochę szympansa, którego nigdy nie zapraszają na herbatkę.
Trudno określić jego wiek. Ale sądząc po cynizmie i zmęczeniu światem, będących odpowiednikiem datowania węglem dla ludzkiej osobowości, miał jakieś siedem tysięcy lat.
- Ta trasa jest prosta - oświadczył, kiedy szli mokrą ulicą przez dzielnicę kupców. Nacisnął klamkę jakichś drzwi. Były zamknięte. -Mnie się trzymaj - dodał - a zobaczysz, jak trzeba się zachowywać. A teraz sprawdź drzwi po drugiej stronie.
- Aha. Rozumiem, panie kapralu. Musimy sprawdzić, czy ktoś nie zostawił otwartego sklepu.
- Szybko siÄ™ uczysz, synu.
- Mam nadzieję, że uda się przyłapać złoczyńcę na gorącym uczynku - rzekł z zapałem Marchewa.
- No... tak - mruknÄ…Å‚ niepewnie Nobby.
- Ale jeśli znajdziemy otwarte drzwi, to powinniśmy chyba wezwać właściciela - mówił dalej Marchewa. - A jeden z nas zostanie, żeby pilnować towarów. Prawda?
- Tak? - Nobby rozpromienił się. - Ja to załatwię. Nie masz się o co martwić. A ty możesz iść i poszukać ofiary. Znaczy się właściciela. Sprawdził następne drzwi. Klamka ustąpiła pod naciskiem.
- W górach - powiedział Marchewa - kiedy złapali złodzieja, wieszali go za...
Urwał, z roztargnieniem stukając w klamkę. Nobby znieruchomiał.
- Za co? - zapytał z pełną grozy fascynacją.
- Nie pamiętam. Mama mówiła, że to i tak dla nich za mała kara. Kradzież jest Zła.
Nobby przeżył wiele słynnych rzezi, nie będąc tam, gdzie miały miejsce. Puścił klamkę i poklepał ją przyjaźnie.
- Mam! - krzyknął Marchewa. Nobby podskoczył.
- Co masz?
- Przypomniałem sobie z tym wieszaniem.
- Tak? - szepnął słabym głosem Nobby. - I co?
- Wieszali ich za ratuszem - wyjaśnił Marchewa. - Czasem na parę dni. Więcej już nie kradli, to pewne. I Bjorn Wręcemocnyjest twoim wujem.
Nobby oparł pikę o ścianę i sięgnął za ucho po niedopałek. Kilka spraw, uznał, należy wyjaśnić od razu.
- Dlaczego musiałeś zostać strażnikiem, chłopcze? - zaczął.
- Wszyscy mnie o to pytają - odparł Marchewa. - Wcale nie musiałem. Chciałem. To zrobi ze mnie Mężczyznę.
Nobby nigdy nikomu nie patrzył prosto w oczy. Teraz wpatrywał się zdumiony w prawe ucho Marchewy.
- Znaczy, nie uciekasz przed niczym i w ogóle? - upewnił się.
|
