19 kwietnia. Warszawa – Co zrobić z tym, który mnie zgwałcił? On powraca, a ja nie mam
koncepcji, jak tę sprawę załatwić. Obwiniam o gwałt ojca i brata. Czy konfrontacja z nimi
wystarczy, by sobie z tym poradzić?
Niestety, chyba jest teraz we mnie więcej mężczyzny niż kobiety.
Miałam odrobinę szczęścia w koszmarnym nieszczęściu, że spotkałam Ciebie, Tadeuszu, i
bez względu na projekcje, jakimi Cię obdarzyłam, zaczęłam pracę nad sobą.
Czy można wyzdrowieć po takim życiu?
Nie pozwolę, bym całkowicie przeszła na drugą stronę lustra.
Tadeusz: „Proces indywidualizacji to zrzucenie maski i integracja z cieniem, animusem
lub animą, z własne jaźnie, z Bogiem. Kto tego nie potrafi lub nie może, cierpi, choruje, umiera.
Ktoś nie zdolny do indywidualizacji w gruncie rzeczy sam siebie unicestwia. Archetypy są
strażnikami tożsamości, obecnymi w kulturze świata, zbiorowej pamięci, której jednostka pod
karą zlekceważyć nie może”.
Tadeusz: „Alienacja od zbiorowości, alienacja od zbiorowych symboli to skazanie na drogę
cierpienia, na drogę winy i grzechu, dewiacji i samobójstwa”.
A. Kępiński: „Zarówno przebywanie w obozie koncentracyjnym, jak schizofrenia są przeżyciami
przekraczającymi granice ludzkiej wytrzymałości i dlatego ślad, jaki po sobie zostawiają,
może być podobny”.
Wieczorem przychodzi dawny lęk, teraz wiem, że psychotyczny, wszechogarniający. Dlatego
tak często śniłam obozy koncentracyjne. W takim lęku żyłam, totalnego zagrożenia i
unicestwienia.
Czy można przetransformować„ślad” po takich przeżyciach? Co ze mną będzie? Czy to się
uda, Tadeuszu?
20 kwietnia 91 – A we śnie znowu zagłada. Prześladowanie. Tadeuszu, żyję w „obozie
koncentracyjnym” od 32 lat.
Codziennie mam takie godziny, kiedy dopada mnie ostateczny rozpad, walczę z tym
wszelkimi sposobami, jakie znam, i to „po co?” stale się we mnie odzywa. Nikt mnie nie
kochał poza ciotką. Czy mam w ogóle szansę na życie? Czy nie jest już za późno? Koszmar,
jaki przeżyłam i jaki przeżywam, bywa nie do udźwignięcia.
Czy identyfikowałam się z gwałcicielem? Co z dziadkiem, który mnie „zostawił” umierając?
Halucynacje wskazują na to i pomagają w analizie. Ale ciągną w stronę piekła, gdzie
czyha mord. I ostateczne rozszczepienie. Dlaczego tak walczę? Skąd te siły psychotyczne?
BOJĘ SIĘ, ŻE KRZYK DOPADNIE MNIE NIESPODZIEWANIE.
Kiedy odwracam uwagę od nurtu psychotycznego, powraca spokój. I to wzbudza nadzieję,
że szansa na walkę z szaleństwem istnieje.
Tadeuszu, żyję wbrew wszelkiej logice i prawom. Tajemnicę schizofrenii poznałam tak,
jak zawsze tego chciałam. To mi się udało. Znam ją do końca. Ale kiedy dłużej wędruję po
Warszawie, dopada mnie myśl, że jest już za późno.
Boję się powrotu do domu, boję się konfrontacji z rodzicami, Ja, Basia, schizofreniczka,
mam szansę na całkowite wyleczenie. Wiem, jak to zrobić. Nie wiem jedynie, czy wystarczy
mi sił.
Tęsknota za normalnością, może się uda. Nie mam rodziny, nigdy nie miałam. Teraz mam
Przyjaciela.
ZABIJANO MNIE, BY MNIE RATOWAĆ, RATOWANO MNIE, BY MNIE DOBIJAĆ.
Jaka bym była, gdyby mnie kochano? Nikt tego nigdy się nie dowie.
Pragnę Ci, Przyjacielu, ofiarować moje zdrowienie. Tak jak ofiarowałam Ci to wyznanie
choroby. Kiedyś opiszę to w mojej kolejnej książce i ofiaruję ją zagubionym, by wiedzieli, że
jest szansa na powrót.
Nie, nie jest za późno. Nie możne być za późno, bo będzie mi dane poznać smak innego
życia, wolności, miłości, odpowiedzialności, szaleństwa w twórczości, życia, życia.
24 kwietnia – Byłam z Tadeuszem W Łazienkach. Co to znaczy normalnie przeżywać
rzeczywistość?
Powtarzałeś, że mi się uda, nic innego nie mogłaś mi przecież powiedzieć. Podjęłam walkę
o siebie.
Akceptacja choroby. Jestem jeszcze w szoku. Muszę ją uznać, by z niej wyjść.
Tadeuszu, kocham, dlatego wygram.
Skąd we mnie taka moc teraz?
Z PRZYJAZNEJ MIŁOŚCI DO TADEUSZA.
Z AKCEPTACJI CHOROBY.
Z PRZYJAŹNI KASI I PRZYJAŹNI DO KASI.
Z POTRZEBY BYCIA POTRZEBNĄ.
Z POTRZEBY TWÓRCZOŚCI.
Z POTRZEBY INNEGO ŻYCIA.
CZY TO WYSTARCZY?
Boże, przeżyłam wszystko. Teraz proszę o więcej. Proszę o życie. Bo czym jest życie?
Wszystkim. Daje możliwość wyboru.
26 kwietnia – Miałam wczoraj wizję Chrystusa uwalniającego się z krzyża, z podkurczonymi
nogami, jeszcze mu została do oderwania bok i dłonie. I będzie mógł zeskoczyć, wyzwolić
się. Chrystus przygotowuje się do kolejnego zmartwychwstania.
Nie dopuszczę do tego, by stać się złoczyńcą, bo tego bym nie przetrzymała.
Ile emocji wzbudza we mnie Anka, najpierw ból nie do udźwignięcia, potem wściekłość,
że dałam się zranić.
Kiedy ja jestem Baśką, a kiedy Chrystusem?
Mój kolega Piotr po przeczytaniu moich ostatnich wierszy powiedział, że w nich dystansuję
się wobec miłości. Tak, boję się, by mnie nie strawił ogień miłości, bym mogła unieść
ciężar niespełnienia.
28 kwietnia – Bycie kochanym to szczęście. Kochać to spełnienie życia.
Ojciec ucieka od konfrontacji, nie daje mi szans na wyzdrowienie. Nie chce ze mną rozmawiać,
nigdy nie chciał, zawsze wobec mnie milczeli albo mnie oskarżali.
Każdy powrót do domu jest tylko koszmarem.
3 maja – Pierwsza konfrontacja z ojcem po powrocie z Warszawy. Powiedziałam mu, że
zmarnował mi młodość, że ucieka i nie chce mnie wysłuchać, nie chce przyjąć prawdy, że
nigdy nie zdobył się na to, by mnie przeprosić. Milczy, ucieka, obraź się. Uważa, że zrobił
wszystko, bo mnie karmił jak psa.
4 maja – Dokończyłam rozmowę z ojcem. Powiedziałam, że mnie zniszczył w 14 roku życia
i od tej pory jestem chora. Znowu próbował mnie obwiniać, lecz nie pozwoliłam na to.
Powiedział w końcu – przepraszam i kocham cię.
A potem cichy płacz i ulga.
Prawdziwy przyjaciel przyjmie każdą prawdę. Anka nie uniosła mojej prawdy, zazdrość o
moją osobę przysłoniła jej wszystko. Nigdy nie była moim przyjacielem.
5 maja – Namalowałam pusty krzyż. Chrystus już się wyzwolił i chodzi po ziemi od nowa.
W maju wyjechałam na tydzień do Krakowa, do Kasi i tam ponownie, już z dala od piekła,
zaczęłam pracować przy niej nad tym, co we mnie siedziało. Nie dokonałam przed wyjazdem
konfrontacji z matką. Nie wiedziałam, co jej mam powiedzieć, przecież twierdziła, że mnie