Gdy winda ruszyła w górę, rozwinął druty detonatora i podał je jednemu z ludzi. Potem wspiął się i dołączył do reszty.
Syn Yosta wszedł do pokoju, żeby zabrać pustą już tacę i zaproponować piwo. Seth podziękował. Było mu wystarczająco mdło.
– Po tym, jak Amerykanin uderzył mnie w twarz – kontynuował Yost, gdy syn opuścił pokój – ocknąłem się, jakbym zbudził się z koszmarnego snu. Spoglądałem na to, co zrobiłem z tym człowiekiem, i nagle poczułem, że mdleję, prawdopodobnie z upływu krwi.
Zapadła chwila ciszy.
– Morgen i ja pozostawaliśmy w kontakcie przez wszystkie te lata – podjął Yost. – Później, kiedy wyleczył się w dużym stopniu z amnezji, opowiedział mi o wszystkim, co zobaczył w silnie strzeżonej kopalni w Alt Aussee. Zrobił to, bo obawiał się, że wkrótce umrze, a nie chciał, żeby sekret opuścił ziemski padół razem z nim. Dlatego opowiedział mi całą tę historię.
– To znaczy co? – przerwał niecierpliwie Seth.
– Uważam, że opowie panu o tym już osobiście Hans Morgen.
– Morgen? Czy jest w Zurychu?
Yost zaprzeczył ruchem głowy.
– Jest w Alt Aussee. A raczej będzie do czasu, aż pan tam dotrze. – Ale...
– Niech mnie pan wysłucha uważnie – tym razem Yost mu przerwał. – Obraz, który znajduje się w pańskich rękach... – To klucz do wszystkiego, co przydarzyło się panu i pańskiej żonie... a także mnie i Hansowi... w ciągu czterdziestu lat.
– Jak to? – zapytał Seth. – Nie rozumiem.
– Już niebawem zrozumie pan wszystko – zapewnił go Yost. – Ale teraz musi pan wysłuchać dokładnie mojej instrukcji. Otrzyma pan tylko jedną szansę. Rozumie pan?
Spoglądał surowym wzrokiem na Setha, który skinieniem głowy potwierdził, że przyjął to do wiadomości.
– Musi pan zanieść obraz do siedziby Thule Geselschaft Bank przy Bahnhofstrasse, po północnej stronie Paradeplatz. Poprosi pan o rozmowę z pewną osobą z zarządu banku. Przekaże jej pan obraz i zażąda w zamian dostępu do skrytki depozytowej. Człowiek ten będzie wiedział, co ma robić.
– Ale cóż to ma wspólnego z...?
Yost znów kiwnął głową przecząco.
– Nie wiem. Naprawdę bardzo chciałbym móc powiedzieć to panu. W ciągu czterdziestu lat, kiedy ja i Hans podążaliśmy tropem tego obrazu, zdołaliśmy dowiedzieć się jedynie, że stanowi on klucz dostępu do skrytki depozytowej oraz że zawartość skrytki ma zasadnicze znaczenie dla odzyskania Pasji Zofii.
– Słucham? W jaki sposób...
– Wyjaśni to Morgen – nie pozwolił mu dokończyć pytania Yost.
– Dlaczego mam czekać? Błagam, niech pan powie mi o tym teraz – naciskał Ridgeway. – Wszystko, czego się dowiem, może przyczynić się do odnalezienia Zoe. Odzyskanie jej jest dla mnie ważniejsze od wszystkiego, co jest pogrzebane w jakiejś kopalni od bez mała czterdziestu lat.
Yost uśmiechnął się szeroko.
– Ależ nie musi już pan dalej szukać – oznajmił. – Pańska żona jest w Zurychu. Zaledwie przed godziną lub coś koło te go rozmawiałem z nią, zanim przybył pan tutaj.
Seth szarpnął się nerwowo w fotelu, jak gdyby raził go nagle prąd wysokiego napięcia.
– Zoe? W Zurychu? Skąd... dlaczego... dlaczego zadzwoniła do pana? Dlaczego nie powiedział mi pan o tym wcześniej? Gdzie ona jest? -.
Yost uniósł dłoń w geście nakazującym ciszę.
– Tylko jedno pytanie na raz, tylko jedno, proszę – pod jął Yost. – Wiedziała o moim powiązaniu z kolekcją dzieł sztuki w Kreuzlingen, a nie tylko o fakcie, że oprawiłem w ramy niemal wszystkie dzieła, które Max... zgromadził. Jednak zadzwoniła do mnie nie w sprawie dzieł, lecz w nadziei, że miałem od pana jakąś wiadomość.
Uśmiechnął się.
– Ale dlaczego nie powiadomił mnie pan o tym wcześniej?
– Ponieważ wiedziałem, że wtedy nie wysłuchałby pan ni czego, o czym musiałem panu opowiedzieć – wyjaśnił Yost. – To, co panu wyjawiłem, ma kolosalne znaczenie dla mnie, dla pana żony i dla reszty świata.
Seth spoglądał na Yosta szeroko otwartymi ze zdumienia oczami.
– Gdzie? Gdzie ona jest?
– W pańskim hotelu – odparł Yost. – W Eden au Lac. Seth zerwał się nagle na równe nogi.
– Przez tyle czasu... – W jego głosie pobrzmiewało teraz nie wyobrażalne zdumienie. – Przez tyle czasu byliśmy rozdzieleni, a teraz los sprawił, że spotykamy się w tym samym hotelu.