Landon przyglądała mi się znad wielkiej filiżanki. Mimo iż próbowałam maskować uczucia, dostrzegła coś w mojej twarzy lub oczach.
- Co się stało, mamo? - zapytała.
- Nic - odparłam. Powiedziałam to takim samym nieszczerym głosem jak wtedy, kiedy zatrzymano mnie za przekroczenie dozwolonej prędkości. Głosem, którym zapytałam: Coś się stało, panie władzo?
W artykule wyjaśniono, że morderstwo miało miejsce poprzedniego dnia wieczorem w Motelu Pod Górami. Czy Carl wymienił tę nazwę, kiedy wspo­minał o kobiecie, która śledziła mnie z aparatem fotograficznym?
Chyba nie. Mówił tylko, że ten motel leży na zachodnim końcu Arapahoe. Czyli dokładnie pod górami.
Nie podnosząc wzroku, dotknęłam gazety i z wymuszonym opanowaniem zapytałam:
- Carl? Czy to... eee... ten sam motel?
- Ten sam co? - zapytała z zaciekawieniem Landon.
- Tak - powiedział Carl.
- Ten sam co? - bardziej stanowczo zażądała odpowiedzi Landon. Spojrzałam na Carla z największą intensywnością, na jaką potrafiłam się zdobyć. Determinacja jego spojrzenia dorównywała mojej.
Zrobiłeś to? - wydusiłam z siebie, kręcąc głową.
Landon przerzucała spojrzenie ze mnie na twarz Carla i z powrotem.
- Co zrobił? - zapytała głośno. Przez chwilę Carl nic nie mówił.
- Nie przy dziecku - powiedział w końcu. - Nigdy, przenigdy nie mów o tym przy dziecku.
- To niesprawiedliwe - zaprotestowała Landon. - To szczyt niesprawie­dliwości. - Wydawało mi się, że ton jej głosu niebezpiecznie zbliżył się do jęku.
Carl chwilowo zignorował mnie i przemówił do Landon, jakby była jego ulubioną siostrzenicą lub wnuczką.
- Wiesz, czego mi wczoraj brakowało? Brakowało mi kogoś, z kim mógł­bym pograć w baseball. Chciałabyś sobie poodbijać?
- Wolę piłkę nożną-odparła Landon.-Jesteś całkiem dobry jak na... Już miała powiedzieć „staruszka”, czy coś w tym rodzaju i ugryzła się w ję­zyk. Ale jej słowa wisiały w powietrzu; nie wiedziała, jak dokończyć zdanie.
Carl uśmiechnął się do niej, spojrzał na mnie i powoli zamknął oczy.
Poczułam przejmujący chłód i dotkliwy ból w piersi. Moje usta otworzyły się w bezgłośnym krzyku, a każdy skrawek koloru w bogato zdobionej herba­ciarni przeszedł w barwę khaki.
Między Trzynastą a Broadway naprzeciw herbaciarni rozciąga się mały park. Zostawiłam wózek z Landon w alejce, skąd mogła oglądać starą loko­motywę, wagon pasażerski i wagon towarowy z budką hamulcową, a potem odeszłam, żeby porozmawiać na osobności z Carlem. Zdumiało mnie, że Lan­don tak bardzo zależało na dalszym odgrywaniu roli inwalidki i nie wstała z wózka.
Kiedy oddaliliśmy się od niej o jakieś trzydzieści metrów, zawołała:
- Hej, chyba mnie tu nie porzucicie, co?
Wszyscy, którzy usłyszeli jej krzyk, najpierw spojrzeli na nią, a potem na Carla i na mnie. Poczułam się, jakbym miała na sobie koszulkę z napisem WITSEC.
Albo tarczę strzelniczą.
Carl posadził mnie na ławce nad brzegiem Boulder Creek i odczekał do­bre dwadzieścia sekund, aż coś powiem. Pod nami wezbrane od topniejącego śniegu wody rzeki płynęły szybko przez gęste zarośla. Sceneria była tak ma­lownicza, że omal się nie rozmarzyłam. Carl na pewno spodziewał się, że go zaatakuję za to morderstwo w motelu. Ale wyjście z zatłoczonej herbaciarni i zaciszne miejsce nad rzeką jakoś mnie uspokoiły. Byłam gotowa go wysłu­chać.
Zerknęłam w stronę Landon. Siedziała dokładnie tam, gdzie ją zostawi­łam. Powiedziałam tylko:
- Słucham.
Wzruszył ramionami. Otworzył dłonie. Zamknął je.
- Ta kobieta z aparatem fotograficznym? Ta, która cię śledziła? Była zawodowcem. Wiesz, o czym mówię?
Spojrzał na mnie i utkwił wzrok w moich oczach. Pokręciłam głową.