Dorrin wciągnął w nozdrza przyjemną woń gulaszu, a Vaos wyszczerzył zęby do kowala...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Kuchnia była mroczna – paliły się tylko dwie olejne lampy, ale Dorrin nie miał więcej. Miał też tylko jeden mały słoik oliwy. Budowa domu była tylko początkiem wydatków. Nawet złoto od Fyntala nie wystarczy na długo. Dorrin odwrócił się do Mergi.
– Frisa i ja ustawiłyśmy wnyki koło stawu i złapałyśmy dwa ładne zające. Mieliście mnóstwo ziemniaków w piwnicy, niektóre nawet puściły korzenie.
– Złapałyście króliki?
– Tak? panie. Mnóstwo razy to robiłam, a Jisle się nie sprzeciwiał. Mówił, że tylko zjadają zboże.
Dorrin próbował ukryć uśmiech, siadając za stołem.
– Ale, panie, do pełnej spiżarni potrzebujecie więcej rzeczy. Baryłkę mąki, więcej ziemniaków, trochę słodkich...
– Pewnie tak, Mergo. Będę potrzebował nawet więcej. Ale czy mnie na to stać?
– Nawet w dzisiejszych czasach można dostać baryłkę mąki za srebrnego, a kiedy ją opróżnicie, dostaniecie jeszcze dwa miedziaki z powrotem. Ziemniaki są tanie, jeśli kupicie u Asavaha.
Dorrin odetchnął głęboko.
– Porozmawiamy o tym, czego nam trzeba, rano. To był długi dzień i jestem głodny.
– Frisa, możesz to wziąć.
Merga podała dziecku koszyk, a mała postawiła go przed Dorrinem. Aromat świeżo upieczonego chleba wypełnił jego nozdrza.
– Dostałam trochę drożdży od Rylli. Powiedziała, że będą służyły, dopóki wasza pani nie przywiezie własnych.
Dorrin zakaszlał, po czym podniósł się i podszedł do chłodni po jabłecznik. Napełnił cztery kubki i rozstawił je na stole.
Merga postawiła ciężki rondel na drewnianej podstawce na środku stołu.
– Zechcecie podać, mistrzu Dorrin.
Kowal zrozumiał. Tylko pan albo pani domu powinni rozdzielać jedzenie. Najpierw obsłużył Frisę, a potem Vaosa i Mergę. Mimo to sporo zostało.
Nabrał łyżkę, ułamał kawałek chleba i podał koszyk Vaosowi.
– Z całym szacunkiem, mistrzu Dorrin – odezwał się Vaos. – Ale to jest lepsze od chleba, sera i owoców.
– Więc? Nie jestem kucharzem.
– Mistrz jest uzdrowicielem – poparła go Frisa.
– Jest kowalem – sprzeciwił się Vaos. – Dobrym kowalem.
– Robię jedno i drugie. A teraz jedzcie!
Vaos wgryzł się w duży kawałek chleba.
– Tak, mistrzu – zgodziła się Frisa. – Czy Meriwhen smakowałby gulasz?
– Nie sądzę. – Zamiast pokręcić głową, Dorrin ugryzł chleb, ciągle jeszcze ciepły i chrupiący. Po kilku kęsach gulaszu, podniósł wzrok na pozostałą trójkę, jedzącą łapczywie. – Umiesz jeździć konno, Merga? Albo prowadzić wóz?
– Tak, panie. Powoziłam końmi Gerhalma, kiedy nie czuł się dobrze. Jisle nie zwracał na to uwagi.
Rozległo się pukanie i Dorrin spojrzał ku drzwiom. Wstał, potrącając stół, i musiał przytrzymać kubek, zanim poszedł otworzyć.
– Pergun? Co ty tu robisz?
– Hm.., panie... myślałem tylko... wyglądało na to, że będzie padać... i chciałem sprawdzić, czy moja robota... – Robotnik tartaczny spoglądał żałośnie.
– Wejdź. Jadłeś kolację?
– Jadłem trochę.
– Mamy jeszcze jedną miskę? – zapytał Dorrin.
– Skończyłam – powiedziała pospiesznie Merga. – Mogę umyć swoją. – Wstała, oddając swoje miejsce na ławie.
Nie tylko potrzebował więcej naczyń, ale też więcej krzeseł i dłuższy stół. Dorrin nabrał kolejną łyżkę gulaszu, obserwując, jak Merga uśmiecha się do Perguna, gdy stawiała przed nim miskę pełną gulaszu. Stolarz odwzajemnił spojrzenie.
– Przyszedłeś na piechotę? – zapytał Dorrin.
– To nie tak daleko – wymamrotał Pergun z pełnymi ustami.
– Hmm... – Dorrin miał niemal ochotę rozbijać sprzęty swoim największym młotem.