na pierwszym stopniu...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Musisz coś zrobić ze swoją garderobą.
Don zerknął na spodnie z czerwonego poliestru rozdarte na kolanie. Zachowując
przytomność umysłu zdjął rzep z niebieskiego blezeru. — Wybrałem się na spacer.
— Do lasu. Wiem. Razem z nimi — Saul wskazał na ścieżkę obok kortów tenisowych;
szli po niej Kastor i Polluks, śledczy, który przyleciał dziś rano helikopterem oraz męż-
czyzna o czujnych oczach. Ten ostatni niósł pod pachą podłużny futerał, który mógł za-
wierać kij bilardowy. Albo karabin.
Od strony rzeki nadchodził Eliot, trzymając w rękach wędki i pudło z przyborami
wędkarskimi.
— Proszę, proszę… Niczego nie złowił.
— Co masz na myśli, mówiąc, że byłem z nimi? — zapytał Don.
— Pierwszą rzeczą, którą zrobiłeś po moim przybyciu, było oskarżenie mnie
o planowanie zabójstwa twojego gościa. Przykleiłeś mi dwóch strażników. I nagle, ni
z tego ni z owego, strażnicy znikają. Tak więc poszedłem za moim staruszkiem nad rze-
kę. Stworzył mi wyśmienitą okazję do morderstwa. Jako że nigdy nie miałem zamiaru
go zabijać — od tego zacznijmy — nie wiedziałem, o czym on mówi. Mimo wszystko to
mój ojciec. Naturalne było, że chciałem się z nim zobaczyć. Ale zaczął coś bełkotać bez
sensu, odszedłem więc i… nigdy nie zgadniesz, co się stało potem. Nagle odnaleźli się
moi strażnicy. — Saul wskazał dwóch mężczyzn siedzących w pobliżu na ogrodowych
krzesełkach. — Co ty byś sobie pomyślał?
— Ja…
— Wygląda na to, że mój stary mnie wystawił. Gdybym tylko go tknął, zostałbym
275
zastrzelony, a przy takich świadkach nikt nie miałby wątpliwości, że nie doszło do po-
gwałcenia układu Abelarda. A fe, Don! Nie mogę powiedzieć, żebyś mnie ochraniał.
Dyrektor nadął się, jakby zamierzał się kłócić. Po chwili wypuścił jednak powietrze
niczym przebita dętka. Podjął jeszcze jedną próbę: — Musiałem współpracować. Star-
szy pan upierał się, że go zabijesz.
— I uwierzyłeś mu. Nie mając żadnych dowodów.
— Posłuchaj, zwrócił się do komisji śledczej. Gdybym się sprzeciwił, pomyśleliby, że
zaniedbuję swoje obowiązki. To był tylko test. Jeżeli nie miałeś złych zamiarów, nic by ci
się nie stało. Gdybyś natomiast chciał go zabić…
— Ale nie chciałem. Zapłaciłem za ochronę i jedyne, co otrzymuję w zamian, to po-
gróżki. Wszystko jest do góry nogami. To Eliot właśnie udowodnił, że chce mnie zabić.
Do diabła, żądam równego traktowania.
— O czym ty mówisz? Przecież jesteś strzeżony.
— Jestem raczej w areszcie domowym. Oni mnie nie ochraniają. Oni mnie pilnu-
ją. A w tym czasie Eliot może robić, co mu się żywnie podoba. To nie w porządku. On
również powinien mieć strażników. I nie tę klonową parkę, którą ze sobą przywiózł. Od
tego są twoi ludzie. Jest takim maniakiem, że może spróbować czegoś głupiego.
— To absurd.
— Jeżeli coś mi się stanie, będziesz żałował, że mnie nie posłuchałeś. Komisja docho-
dzeniowa wyśle cię na zieloną trawkę. Mówię ci, że on jest wariatem. I żądam również,
żeby ta jego parka była pod obserwacją.
— Nie mam tylu ludzi!
— To tylko sześciu dodatkowych strażników.
— Pracujących na trzy zmiany! Jeżeli do tego dodać ludzi, którzy pilnują ciebie, to
wychodzi dwudziestu czterech! — wyrzucił z siebie Don. — Mam do ochrony jesz-
cze inne miejsca. A co się stanie, jeżeli podobny pomysł wpadnie do głowy innym go-
ściom? Też będą żądali obstawy! Zanim przeszli na emeryturę, wielu z nich miało wro-
gów spośród tu obecnych. Mogą spać spokojnie tylko dlatego, że ufają ochronie pensjo-
natu! Jeżeli pomyślą, że neutralność może zostać naruszona… Goście spacerujący wszę-
dzie z obstawą. Moi ludzie będą na siebie wpadać przy takim tłoku! W pensjonacie po-
winno być cicho i spokojnie!
— Myślisz, że inni nie dostrzegli, iż kazałeś mnie obserwować swoim ludziom? Kie-
dy dziś rano wszedłem do restauracji na śniadanie, wszyscy spojrzeli na moją obstawę
i nie mogli się doczekać, żeby wyrwać się na zewnątrz.
— Jesteś tu dopiero dwa dni, a już…
— Co już?
— Stanowisz zagrożenie dla czterdziestoletniej tradycji.
— Nie ja, lecz Eliot. No i ty. Ja nie prosiłem o te psy wartownicze. Co dobre dla mnie,
276
powinno być dobre też dla niego. Jeżeli za mną ktoś łazi, za nim też powinien.
— Nie dam mu obstawy — powiedział gestykulując nerwowo Don. — Nie wolno do-
puścić, by to szaleństwo się rozszerzało.
— Logicznie rzecz ujmując, pozostało ci tylko jedno wyjście.
— Jakie? — zapytał z nadzieją w głosie Don.
— Zrób coś przeciwnego. Odwołaj moją obstawę.
 XVI.
Eliot wszedł do szklarni w towarzystwie Kastora i Polluksa. Nagle zamarł.
Nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie zostanie zakończona jej budowa. Niczym
spragniony kochanek zbliżył się do swoich róż.
Ale wewnątrz ktoś już był. Na drugim końcu szklarni, spod stołu wynurzył się czło-
wiek i chyłkiem uciekł z cieplarni.
Eliot zmarszczył czoło. — Chwileczkę! Co tam…? — pośpiesznie wrócił do drzwi,
otworzył je gwałtownie i zobaczył Saula idącego ścieżką w stronę pensjonatu. — Wracaj
tu!
Saul zaczął biec.
— Czego on chciał…? — Eliot odwrócił się do Kastora i Polluksa. — Sprawdźcie pod
stołem.
Zdziwiony Kastor uklęknął. Po chwili wymamrotał: — Przewody.
— Co? — zdumiony Eliot schylił się i zajrzał pod stół. Z dziury w blacie zwisały dwa
druty: czerwony i czarny. Prowadziły do grządki z różami.
— Chryste!
— To nie może być bomba. Nie tutaj — powiedział Polluks.
— W ten sposób zabił Landisha. — Oczy Eliota zabłysły. — Na co czekacie? Dzwoń-
cie po ochronę. Każcie go zatrzymać, jeżeli będzie chciał uciec. — Eliot zachwiał się
i równocześnie omal nie wybuchnął śmiechem. — Teraz go mam. Mogę już udowod-
nić, że chce mnie zabić.
Kastor pobiegł do telefonu.
— Myślał, że mi sprosta… A nie był nawet na tyle szybki, by skończyć robotę, zanim
nadejdę. — Eliot roześmiał się raz jeszcze. — Pokonałem go. — Odwrócił się do roz-
mawiającego przez telefon Kastora i krzyknął: — Powiedz, żeby dyrektor zaraz tu przy-
szedł!
— Skąd wziął materiał wybuchowy? — zapytał Polluks.