To jest znacznie droższe, bo mika jest jak srebro.
U Pelki mieli tylko jednego świętego. Świętkowa zawsze mawiała: „Wystarczy mi wejść do jakiegoś mieszkania i zaraz wiem, gdzie jestem”.
Michcia nie znosiła ludzi, którzy obnosili się ze swoimi cierpieniami. Wybałuszali oczy i wszystkim opowiadali o tym, ale prawdziwa kobieta powinna cierpienia skierować do wewnątrz, rosnąć i dojrzewać. Ciche cierpienie było wielkim cierpieniem! Zarah Leander, ta robiła to jak się należy!
Michcia ostrożnie wytarła sobie czubek nosa, żeby pudru nie zetrzeć. Kiedy mamulka była w kuchni, na­łożyła sobie szybko trochę pudru. Na lusterku puderniczki wypisano pięknym drukiem: „Pamiątka z Puszczykowa-Zdroju”. Był to podarek Helenki Hajduk na szesnaste urodziny.
Patrząc nieco z ukosa, jeśli światło padało z prawej strony, można było już dojrzeć wokół jej ust pierwsze oznaki cierpienia. Pierwsza zmarszczka była już wi­doczna, to przez tego Stanika, który wciąż z tym sa­mym przychodził. Ach, czegóż ona już nie przeszła!
Z powodu tej sukni u Palucha o mało nie wypłaka­ła sobie oczu. Ale mieli także inne obrazy. Nad mamulką w sypialni wisiał Jezus Chrystus. Był trochę przezroczysty; zresztą Bóg jest i tak niewidzialny, i można było zobaczyć jego serce, przez szaty. Teraz robią ubrania, które są już przezroczyste, gdy się je kupuje, ale wtedy trzeba coś pod spód włożyć. U oj­ca nad łóżkiem wisiał Jezus na Górze Oliwnej, w mo­mencie gdy próbował kielicha i mówił: „Ojcze, odsuń ten kielich ode mnie, albowiem nie jestem go go­dzien!”. Chciał zbawienie jeszcze odsunąć, ale nada­remnie. Kielich oznacza cierpienie, powiedział farorz. Istnieje wiele słów, które są tylko przypowieściami.
Skąd oni to wiedzą, jak taki święty wyglądał za ży­cia? Niedługo będę musiała zrobić sobie zdjęcie. W Porębie było dwóch fotografów: Marek i Reszka. Reszka był lepszy, bo dawał więcej tła. Kaśka Mro­zek miała zdjęcie w białej sukni na tle Bałtyku. Z ty­łu rekin, a z boku szykowny kosz plażowy. Jadzię Gluch sfotografowano w dwudzieste pierwsze urodzi­ny obok kolumny marmurowej za granicą. Tego to by Michcia nie chciała. Zbyt wyraźnie było widać, że marmur jest sztuczny i tylko tak namalowany. Daw­niej miała warkocze i co się napłakała, gdy mama rzekła: - Dzioucha, za tydzień wesele i zostaniesz niewiastą. Nie wypada warkoczy zabierać do małżeń­stwa, to nie przynosi szczęścia!
Zaszlochała cichutko, gdy sobie to przypomniała. Piękne, zdrowe włosy, każdy fryzjer lizałby palce, gdyby mu ktoś coś takiego sprzedał. Ale nigdy w ży­ciu nie sprzedałaby warkoczy! O nie! Chyba że w naj­większej biedzie, gdyby dziecko umierało z głodu i krzyczało: „Mamo, daj chleba!”.
Zbierało się jej na płacz, gdy sobie wyobraziła, jak idzie wolno pod murem do fryzjera Klappstocka i mó­wi: - Tu, panie Klappstock, weźcie to, tak musi być! - A Klappstock przypomina sobie, że ją kocha i łzy spływają mu po twarzy. Widziała kiedyś taki film A Stanik w tym czasie leży w łóżku śmiertelnie chory.
Teraz warkocze leżały w najniższej szufladzie komo­dy. Zawinięte w czysty, stary ręcznik. Od trzynastego roku życia szuflada ta służyła jej osobistym sekretom. Mama uprzątnęła wtedy tę szufladę dla niej, bo ta­kie było jej życzenie urodzinowe. Poza tym leżał tam jeszcze pięknie złożony welon ślubny, zawinięty w pa­pier gazetowy, bo powiadają: „Jeśli pozbędziesz się welonu, to i chleb ci wyjdzie z domu”. Teraz miała ochotę na lody owocowe o smaku malinowym z cze­koladą. Co też człowiekowi za myśli przychodzą do głowy! Ale Świętkowa zawsze mówiła: „Michcia to ma rozum po mnie. Ona na pewno dojdzie do czegoś.”