skutecznie nawiązać kontakty z Wielką Brytanią...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

W tej ostatniej sprawie gene rałów “wyręczył" wywiad SS, radykalnie kompromitując na przyszłość jakiekol wiek zamierzenia rzeczywistej opozycji. Por.: K. F i n k e r, Stauffenberg i zamach na Hitlera (przekład polski), Warszawa 1979, s. 86—88.

65
20 października 1939 r. o szóstej godzinie wieczorem nadeszła wreszcie wiadomość: Spotkanie zaaranżowano na 21 października w Zutphen w Holandii.
Jeden z naszych agentów miał mi towarzyszyć. Dobrze mu były znane szczegóły tej sprawy, gdyż nadzór nad agentem F 479 należał do jego obowiązków. Sprawdziliśmy jeszcze raz paszporty i dowód rejestracyjny samochodu (policja niemiecka i straż graniczna zostały wcześniej poinstruowane, aby nie czynić nam trudności). Zabraliśmy bardzo niewiele bagażu. Specjalnie dopilnowałem przeglądu naszych ubrań i bielizny, szukając najmniejszych śladów, które by mogły zdradzić naszą tożsamość., Zaniedbanie nawet tak drobnych szczegółów może czasami zniweczyć najlepiej obmyślone plany wywiadu.
Wieczorem ku mojemu zdziwieniu zadzwonił Heydrich. Powiedział, że uzyskał dla mnie upoważnienie prowadzenia “negocjacji" w taki sposób, jaki uznam za najbardziej stosowny, Pozostawiono mi zupełnie wolną rękę. W końcu rzekł: Niech pan będzie ostrożny. Nie chciałbym, aby się panu coś złego przydarzyło. Na wszelki wypadek postawiłem w stan pogotowia wszystkie, posterunki graniczne. Proszę do mnie zadzwonić natychmiast po powrocie.
Zdziwiła mnie ta troska o moją osobę. Uświadomiłem sobie jednak zaraz, że nie wypływała ona z jakichś ludzkich odruchów, lecz była wynikiem czysto praktycznego wyrachowania.
Wczesnym rankiem 21 października dojechaliśmy do granicy holenderskiej. Dzień był ciemny i deszczowy. Towarzysz mój prowadził wóz, a ja siedziałem obok, zatopiony w myślach. Nie mogłem opanować uczucia niepokoju, tym bardziej że nie miałem możności wcześniejszego skontaktowania się z F 479. W miarę jak zbliżaliśmy się do granicy, uczucie to narastało.
Formalności po stronie niemieckiej przebiegły szybko i gładko. Holendrzy byli jednak bardziej drobiazgowi. W końcu jednak prze-brnęliśmy przez wszystkie formalności bez większych kłopotów.
Kiedy dojechaliśmy do Zutphen na umówionym miejscu oczekiwał nas wielki buick. Mężczyzna za kierownicą przedstawił się nam jako kapitan Best z wywiadu brytyjskiego. Po krótkiej wymianie uprzejmości zająłem miejsce obok niego, a mój towarzysz jechał z tyłu w samochodzie, którym przyjechaliśmy.

66
Kapitan Best, który — notabene — także nosił monokl, mówił płynnie po niemiecku i wkrótce wytworzyła się między nami przyjemna atmosfera. Nasze wspólne zainteresowanie muzyką (Best był doskonałym skrzypkiem) pomogło w przełamaniu lodów. Rozmo wa przebiegała tak miło, że po chwili prawie zapomniałem o właściwym celu przyjazdu. Mimo pozornego spokoju wzbierało we mnie napięcie, gdy czekałem, aż Best zacznie wreszcie mówić o sprawach, o których mieliśmy dyskutować. Najwidoczniej nie chciał tego robić, zanim nie dojedziemy do Arnhem, gdzie mieli do nas dołączyć jego koledzy — major Stevens i porucznik Coppens. Kiedy dotarliśmy do Arnhem, obaj wsiedli do samochodu i, od-
tąd podróżowaliśmy razem. Rozpoczęliśmy poważne rozmowy jeszcze w samochodzie przemykającym przez holenderskie wsie.
Brytyjczycy przyjęli mnie bez zastrzeżeń jako przedstawiciela silnej grupy opozycyjnej w najwyższych sferach armii niemieckiej. Powiedziałem im, że przywódcą grupy jest generał niemiecki, którego nazwiska na tym etapie rokowań jeszcze nie mogłem ujaw-' nić. Celem grupy było obalenie Hitlera siłą i ustanowienie nowego rządu. Nasze obecne negocjacje miały na celu wybadanie stanowiska rządu brytyjskiego wobec przyszłego rządu Rzeszy pozostającego pod kontrolą armii, a także ustalenie, czy rząd brytyjski byłby skłonny zawrzeć z naszą grupą tajne porozumienie, które z czasem mogłoby doprowadzić do zawarcia traktatu pokojowego po dojściu
wojska do władzy.
Oficerowie brytyjscy zapewnili mnie, że rząd angielski jest zainteresowany naszym przedsięwzięciem, a także że przywiązuje wagę do zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się działań wojennych i zawarcia pokoju. Dlatego z radością powitałby usunięcie Hitlera i jego reżymu. Co więcej, rząd brytyjski jest gotów udzielić nam pomocy i poparcia wszelkimi środkami, jakimi dysponuje. Jeżeli zaś chodzi o jakiekolwiek polityczne zobowiązania czy porozumienia, to oni też w tym momencie nie byli upoważnieni do składania żadnych wiążących deklaracji. Jednakże gdyby przywódca naszej grupy lub jakiś inny niemiecki generał mógł być obecny na następnym spotkaniu, sądzili, że będą w stanie przedstawić jakieś bardziej zobowiązujące oświadczenie rządu Jego Królewskiej Mości.