W odróżnieniu od wielkich kompanii trustowych i banków depozytowych, bankier prywatny obraca własnym kapitałem oraz kapitałem swoich wspólników i stowarzyszonych.
Operacje finansowe żydowskie różnią się zasadniczo od nieżydowskich tym, że bankierzy żydowscy zajmują się istotnie tylko wypożyczaniem pieniędzy. Subskrybują oni co prawda na wielkie sumy emisje pożyczek i akcji towarzystw kolejowych i przemysłowych, rządowych i municypalnych, ale te papiery rzucają niezwłocznie na rynek do sprzedaży. Jest to bardzo szybki obrót pieniężny. Publiczność przejmuje na siebie zobowiązania, a żydowscy finansiści otrzymują pieniądze. Finansista żydowski bierze bardzo rzadko trwały udział w towarzystwach, które finansuje. Natomiast bankierzy nieżydowscy poczuwają się zazwyczaj do obowiązku zachowania kontaktu z finansowanymi przez siebie przedsiębiorstwami, ażeby zapewnić tym, co lokują w nich kapitały, należytą administrację funduszów; poczuwają się do obowiązku współdziałania ku zyskownemu ulokowaniu kapitałów, które im powierzono.
Bankier żydowski trzyma swój kapitał w gotówce. Ma zawsze pieniądze w swojej kasie. Jest to koniecznym w jego położeniu, ponieważ handluje on pieniędzmi. A gdy nadejdzie nieunikniona chwila kryzysu finansowego, korzysta z wysokiej ceny, jakiej wówczas nabiera gotówka.
Największym żydowskim domem bankowym na Wall Street jest bank Kuhn, Loeb & Co. Głównym właścicielem tej wielkiej firmy był zmarły Jacob Schiff, którego wspólnikami byli: syn jego, Mortimer, Otto H. Kahn, Paul M. Warburg i inni. Brali oni udział zarówno w życiu publicznym, jak i w olbrzymich operacjach finansowych. Inne prywatne banki żydowskie wymienić należy w porządku następującym: Speyer & Co.; J. i W. Seligman & Co.; Lazard Freres; Ladenburg, Talmann & Co.; Hallgarten & Co.; Knauth, Nachod & Kuhne; Godman, Sachs & Co., oraz inne mniejsze. Firmy te cieszą się opinią wielkiej uczciwości finansowej. Są to bankierzy ostrożni, zręczni w operacjach finansowych, a niekiedy świetni w swej finansowej strategii.
Finansową władzę nad przemysłem posiadają w znacznej mierze bankierzy żydowscy z Wall Street; w niektórych jego gałęziach, jak na przykład na rynkach metalowych, osiągnęli oni monopol. Mamy mnóstwo wielkich i doskonale się rozwijających żydowskich domów faktorskich. Im dalej zapuścimy się w kierunku operacji spekulacyjnych, tym więcej znajdziemy Żydów, popierających przemysł i handel produktów kopalnych.
I tutaj narzuca siÄ™ fakt zadziwiajÄ…cy: oto w chwili obecnej nie ma na Wall Street ani jednego prezesa banku – Å»yda. Ze wszystkich wielkich instytucji bankowych, depozytowych i korporacji finansowych, olbrzymich kompanii trustowych, których majÄ…tek indywidualny dochodzi czÄ™stokroć do 400 mln i których Å‚Ä…czny kapitaÅ‚ dosiÄ™ga wielu bilionów, ani jedna nie ma żydowskiego zarzÄ…du ani żydowskich urzÄ™dników.
Czemu się to dzieje? Czemu potężne rodziny żydowskie z Wall Street otoczyły się tak starannie nieżydowskimi współpracownikami?
Czemu przeciągnięto tę linię dzielącą członków narodu żydowskiego od narodów nieżydowskich w dziedzinie finansowej, gdy idzie o zarządzanie majątkiem narodu?
Czemu?
Odpowiedzi na to pytanie udzielić by mogły najtęższe i najdzielniejsze głowy finansowe z Wall Street.
Jedynie gdzieniegdzie znaleźć można dyrektora – Å»yda w jakiejÅ› radzie zarzÄ…dzajÄ…cej mniejszych instytucji bankowych.
Być może, że jest to skutek przenikliwej znajomości duszy ogółu. Słusznie czy niesłusznie ogół woli nie powierzać swoich pieniędzy instytucji pod zarządem żydowskim. Prawda, że w niektórych dzielnicach nowojorskich są banki o charakterze lokalnym, pozostające całkowicie pod zarządem żydowskim. Ale nawet Żydzi wolą składać swoje pieniądze w bankach wolnych od żydowskiego kierownictwa.