Rhuarc chwycił go za ramię, ale Rand strząsnął jego dłoń. Ten moment był im przeznaczony od chwili, gdy Aielowie po raz pierwszy zebrali się przed Rhuidean.
- Widziałem Aielów, kiedy jeszcze zwano ich Da'shain Aiel i wędrowali Drogą Liścia.
- Nie! - wzniósł się okrzyk z zewnątrz kanionu i prze­toczył wyciem po jego zboczach. - Nie! Nie!
Z tysięcy gardeł. Ostrza włóczni, potrząsanych nad głowa­mi, odbijały promienie słońca. Krzyczeli nawet niektórzy wo­dzowie szczepów Taardad. Adelin patrzyła na Randa, całko­wicie zesztywniała. Mat gwałtownie wskazywał siodło i krzyczał coś do niego, ale jego słowa ginęły we wrzawie.
- Kłamca!
Akustyka kanionu spotęgowała krzyk Couladina; pełen gniewu i triumfu wzbił się ponad wrzaski zgromadzonych. Gwałtownie potrząsając głową, Sevanna ruszyła w jego stronę. Musiała po­dejrzewać, że jest oszustem, liczyła jednak, że jeśli go uciszy, to wszystko jeszcze jakoś się ułoży. Zgodnie z oczekiwaniami Randa, Couladin odepchnął ją. On wiedział, że Rand był w Rhui­dean - sam przypuszczalnie nie wierzył nawet w połowę swej opowieści - ale w to również uwierzyć nie potrafił.
- Własnymi słowami zadał sobie kłam! Zawsze byliśmy wojownikami! Zawsze! Od zarania czasu!
Wycie tłumu narastało, włócznie lśniły w słońcu, ale Bael, Erim, Jheran i Han stali pogrążeni w kamiennym milczeniu. Teraz już wiedzieli. Nieświadomy ich spojrzeń, Couladin wy­machiwał naznaczonymi Smokami rękoma w stronę zgroma­dzonych Aielów i w uniesieniu dalej im schlebiał.
- Po co? - powiedział cicho Rhuarc za plecami Randa. - Czy nie zrozumiałeś, dlaczego nigdy nie mówimy o Rhui­dean? By sprostać prawdzie, że kiedyś byliśmy inni od tych, którymi jesteśmy dzisiaj, że byliśmy inni, niż wierzymy, że byliśmy tacy sami, jak ci pogardzani Zatraceni, których ty na­zywasz Tuatha'anami. Rhuidean zabija tych, którzy nie potra­fią stawić czoła prawdzie. Z trzech, którzy weszli do Rhuidean, żywy wraca tylko jeden. A teraz ty mówisz to w miejscu, gdzie wszyscy mogą słyszeć. Tego nie da się już cofnąć, Randzie al'Thor. Wieści się rozniosą. Ilu będzie miało w sobie dość siły, by sobie z tym wszystkim poradzić?
"Zabierze was z powrotem i zniszczy was".
- Przynoszę zmiany - powiedział ze smutkiem Rand. - Nie pokój, lecz zamęt.
"Wszędzie, gdziekolwiek pójdę, sieję zniszczenie. Czy zna­jdę kiedyś takie miejsce, którego nie rozedrę na strzępy?"
- Będzie, co ma być, Rhuarc. Nie potrafię tego zmienić.
- Będzie, co ma być - mruknął Aiel po krótkiej chwili.
Couladin wciąż chodził tam i z powrotem po skalnym sto­pniu, obiecując Aielom chwałę i podboje, nieświadom, że wo­dzowie klanów obserwują go z tyłu. Sevanna w ogóle nie pa­trzyła na Couladina, jej bladozielone oczy ze skupieniem mie­rzyły wodzów, wargi odsłaniały zęby w paskudnym grymasie, pierś unosił przyśpieszony oddech. Ona musiała wiedzieć, co oznacza ich milczenie i spojrzenia.
- Rand al'Thor - powiedział głośno Bael; to imię wślizg­nęło się między wrzaski Couladina, ucinając wycie tłumu jak nożem. Przerwał, by odkaszlnąć, zwiesił głowę, jakby dalej nie wierzył w to, co zaraz powie. Couladin odwrócił się pewny siebie, splótł ze spokojem ramiona, bez wątpienia oczekiwał teraz wyroku śmierci na mieszkańca bagien. Wysoki wódz kla­nu wziął głęboki oddech. - Rand al'Thor jest Car'a'carnem. Rand al'Thor jest Tym Który Przychodzi Ze Świtem.
Oczy Couladina rozszerzyły się w niewiarygodnej furii.
- Rand al'Thor jest Tym Który Przychodzi Ze Świtem - z podobnym ociąganiem oznajmił Han.
- Rand al'Thor jest Tym Który Przychodzi Ze Świtem. - To były słowa Jherana, jego głos zabrzmiał ponuro, a potem odezwał się Erim: - Rand al'Thor jest Tym Który Przychodzi Ze Świtem.
- Rand al'Thor jest Tym Który Przychodzi Ze Świtem - powiedział Rhuarc, głosem tak cichym, że nie było go sły­chać tuż za krawędzią skalnego progu, a potem dodał: ­A Światłość niech się zlituje nad nami wszystkimi.
Przez długą, długą chwilę panowała zupełna cisza. Potem Couladin, warcząc, zeskoczył ze stopnia, wyrwał włócznię jed­nemu ze swych Seia Doon i cisnął nią prosto w Randa. Jednak w momencie, gdy zeskakiwał, na występ wskoczyła Adelin; ostrze jego włóczni przebiło tarczę z byczej skóry, którą osło­niła Randa. Aż zatoczyła się od ciosu.
Na całym obszarze kanionu rozszalało się pandemonium, mężczyźni krzyczeli i przepychali się na wszystkie strony. Po­zostałe Panny Jindo poszły w ślady Adelin, tworząc krąg wokół Randa. Sevanna zeskoczyła ze stopnia i teraz gwałtownie krzy­czała coś do Couladina, uczepiwszy się jego ramienia, gdy on tymczasem próbował poprowadzić Czarne Oczy Shaido prze­ciwko Pannom odgradzającym go od Randa. Heirn oraz kilku­nastu jeszcze wodzów szczepów Taardad przyłączyło się do Adelin, z włóczniami w pogotowiu, pozostali jednak wciąż krzyczeli. Mat wgramolił się na skalny stopień, ściskając czar­ne drzewce swej włóczni z naznaczonym krukami ostrzem mie­cza na czubku, wykrzykując coś, co musiało być stekiem prze­kleństw w Dawnej Mowie. Rhuarc i pozostali wodzowie klanów mówili coś podniesionymi głosami, na próżno usiłując przy­wrócić porządek. W kanionie wrzało niczym w kotle. Rand zobaczył unoszone zasłony. Błysnęła włócznia, trafiła w ciało. Kolejna. Musiał położyć temu kres.
Sięgnął po saidina, Moc wypełniła go tak, że pomyślał, iż zaraz eksploduje, jeśli jej nie uwolni; brud skazy rozszedł się po jego ciele, aż poczuł, jakby zaraz miał przeżreć mu kości. Myśl pływała na zewnątrz Pustki; chłodna myśl. Woda. Tu, gdzie woda była tak rzadka, Aielowie zawsze rozmawiali o niej. Nawet w tym suchym powietrzu powinno być trochę wody. Przeniósł, nie zdając sobie do końca sprawy, co właściwie robi, sięgnął na oślep.